รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 156

ตระกูลฟู่

ที่ห้องหนังสือ

ฟู่สือถิงส่งบันทึกการรักษาของน้องสาวให้เสิ่นอวี๋

“นอกจากระดับสติปัญญาที่ต่ำแล้วก็ร่างกายอ่อนแอกว่าปกติแล้ว เธอก็ไม่มีอาการอะไรอีก” ฟู่สือถิงบอก “ผมแค่หวังว่าระดับสติปัญญาของเธอจะพัฒนาขึ้นได้บ้าง แม้ว่าจะสักเล็กน้อยก็ตาม เพื่อที่เธอจะได้สัมผัสโลกนี้ได้ดียิ่งขึ้น”

เสิ่นอวี๋อ่านบันทึกการรักษาของฟู่สืออิ๋น

“คุณฟู่คะ น้องสาวคุณอยู่ที่โรงเรียนนานาชาติแองเจลาเหรอคะ?”

ฟู่สือถิง “ครับ”

“ฉันไปพบเธอได้ไหมคะ?” เสิ่นอวี๋ถาม “ฉันต้องการคุยกับเธอแล้วก็ทดสอบการรับรู้เข้าใจของเธอ”

ฟู่สือถิงพยักหน้า “ได้ครับ”

เสิ่นอวี๋ชำเลืองมองเวลา “ถ้างั้นก็ไปกันเลย”

ฟู่สือถิง “หมอเสิ่น เรามาคุยเรื่องค่ารักษากันก่อน”

หลังจากที่ประธานถังพาเสิ่นอวี๋มา พวกเขาก็ยังไม่ได้คุยเรื่องนี้กันเลย

เสิ่นอวี๋ยิ้มและบอกว่า “ตอนนี้ยังไม่ต้องคุยเรื่องค่ารักษาหรอกค่ะ หากว่าฉันรักษาน้องสาวคุณไม่ได้ ฉันก็จะไม่รับเงินสักแดงเดียว หากว่าฉันรักษาได้ ตอนนั้นก็ค่อยมาคุยกัน”

ฟู่สือถิงเข้าใจว่าราคาที่ต้องจ่ายนั้นสูงมากแน่นอน

เขาอยากที่จะรู้ราคาไว้ก่อน

“ประธานถังบอกคุณไว้ว่ายังไง? การที่คุณกลับมาจีนคราวนี้ต้องกระทบกับงานคุณแน่นอน”

เสิ่นอวี๋ “คุณฟู่ คราวนี้ฉันกลับมาพักร้อน ฉันเพิ่งทำโครงการเสร็จเลยได้พักร้อนสองเดือน”

ฟู่สือถิง “ผมอยากให้เงินมัดจำคุณไว้ก่อน”

เมื่อได้เห็นเขายืนกราน เสิ่นอวี๋ก็ยอม “โอเคค่ะ ฉันจะส่งเลขบัญชีให้คุณ แล้วคุณก็โอนให้ฉัน”

คิ้วที่ขมวดอยู่ของฟู่สือถิงผ่อนคลายลง

ตอนสิบโมงครึ่งในช่วงเช้า ฟู่สือถิงก็พาเสิ่นอวี๋ขึ้นรถและมุ่งหน้าไปที่โรงเรียนนานาชาติแองเจลา

ตอนนั้นที่โรงเรียนนานาชาติแองเจลากำลังปั่นป่วนวุ่นวายอย่างมาก… ฟู่สืออิ๋นหายตัวไป

คนที่ดูแลฟู่สืออิ๋นนั้นเป็นคนที่ฟู่สือถิงจัดหามา

เธอเป็นพี่เลี้ยงที่เคยดูแลแม่ของเขาในตระกูลฟู่มาก่อน

เธอเป็นคนจงรักภักดีต่อตระกูลฟู่และดูแลฟู่สืออิ๋นเป็นอย่างดี

การที่ฟู่สืออิ๋นหายตัวไปวันนี้ ทำให้เธอตกใจมาก

สืออิ๋นนั้นมีพฤติกรรมดีมาตลอด และจะอยู่กับเธอไม่ว่าเธอจะไปที่ไหน

เมื่อหาตัวฟู่สืออิ๋นไม่พบ พี่เลี้ยงก็รีบติดต่อผู้จัดการอาวุโสของโรงเรียนทันที

ผู้จัดการอาวุโสรีบสั่งให้เจ้าหน้าที่ซึ่งว่างอยู่ทุกคนปูพรมออกค้นหาทั่วทั้งโรงเรียน

เวลาเดียวกันก็ไปที่ห้องกล้องวงจรปิดเพื่อดูวิดิโอจากกล้อง

สิ่งที่น่าแปลกก็คือจอทุกเครื่องในห้องกล้องวงจรปิดเหมือนจะมีปัญหาและหน้าจอก็มืดสนิท

“ผมจะเรียกคนให้มาซ่อมทันที” เจ้าหน้าที่ในห้องควบคุมกล้องบอก “เมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน จู่ ๆ หน้าจอก็ดับ พวกเราพยายามหลายวิธีแล้ว แต่ก็เปิดใหม่ไม่ได้”

ผู้อำนวยการโรงเรียนดูเคร่งเครียด “คงไม่มีปัญหากับข้อมูลที่เก็บเอาไว้ใช่ไหม?”

เจ้าหน้าที่ส่ายหน้า “ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมจอถึงดับ หากว่าเป็นปัญหาล่มธรรมดา หน่วยเก็บข้อมูลก็ไม่น่าเสียหาย ผมกลัวว่าจะมีคนเจตนาร้ายเข้ามาโจมตีระบบ”

พี่เลี้ยงเข่าอ่อนและเธอเกือบเป็นลม “เป็นไปได้ไหมว่าจะมีคนตั้งใจมาลักพาตัวคุณอิ๋นอิ๋น? ไม่ได้แล้ว… ฉันต้องโทรหาคุณฟู่”

ผู้อำนวยการประคองและปลอบเธอ “ผมจะโทรบอกยามหน้าประตูเดี๋ยวนี้ หากว่าคุณอิ๋นอิ๋นออกไป ยามก็ต้องรู้แน่นอน ยามยังไม่ได้โทรมารายงาน แปลว่าคุณอิ๋นอิ๋นยังไม่ได้ไปไหน”

ในที่สุดพี่เลี้ยงก็หายใจได้โล่งอก

ผู้อำนวยการหยิบมือถือออกมาและโทรหายามหน้าประตูโรงเรียน

“ผมไม่เห็นคุณอิ๋นอิ๋นออกไปเลยครับ” ยามตอบ

ที่ยามไม่ได้บอกก็คือเมื่อยี่สิบนาทีก่อนที่ห้องยามนั้นไฟดับ

ตอนนั้นพวกยามพากันออกจากป้อมไปแล้วไปดูที่ตู้ไฟ

ผู้อำนวยการปาดเหงื่อจากหน้าผากและพูดกับพี่เลี้ยงว่า “คุณอิ๋นอิ๋นไม่ได้ออกไปครับ ตราบใดที่เธอยังอยู่ในโรงเรียน เราก็จะต้องหาเธอเจอแน่”