รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 183

หลังจากที่เขาไปแล้ว ไมค์กลับมาที่ห้องทำงานทันที

“สามีเก่าของเธอมาหาเธอทำไม? เขาดูโหดร้ายดุดันมากเลย ไม่ได้รังแกเธอใช่ไหม?” ไมค์เดินมาหาฉินอันอัน ประคองเธอนั่งลงบนเก้าอี้ จากนั้นก็ยื่นแก้วน้ำให้เธอ

ตอนแรกเธอค่อนข้างโมโห แต่เมื่อเห็นท่าทางที่เอาใจใส่ของไมค์ ฉินอันอันก็พูดอย่างประหม่าว่า “เขาเข้าใจผิดคิดว่านายเป็นแฟนใหม่ของฉัน ฉันไม่ได้ปฏิเสธไป จะมีผลกระทบต่อนายหรือเปล่า?”

ดวงตาสีเขียวอมฟ้าอ่อน ๆ ของไมค์กระพริบปริบ “แฟนอะไรกันล่ะ? ถ้าเธอยอมให้ฉันเป็นสามีของเธอ พวกเราแต่งงานกันตอนนี้เลยก็ยังได้”

ฉินอันอัน “ฉันไม่คิดจะแต่งงานอีกแล้ว ฝากสถานะคู่สมรสไว้กับรักแท้ในอนาคตของนายเถอะ”

ใบหน้าไมค์เศร้าโศก “ฉันเองก็ไม่คิดที่จะแต่งงานแล้ว แฟนเก่าของฉันทำให้เจ็บลึกเกินไป ไม่มีรักแท้บนโลกใบนี้หรอก”

ไม่กี่ปีก่อนมีเนื้องอกที่อันตรายอย่างมากเติบโตขึ้นในสมองของไมค์

ท้ายที่สุดฉินอันอันทำการผ่าตัดออกให้เขา การผ่าตัดประสบความสำเร็จ

ทว่าแฟนหนุ่มที่คบกันมาห้าปีก็ทิ้งเขาไป ในช่วงระยะเวลาก่อนเข้ารับการผ่าตัด

หลังจากการผ่าตัดผ่านพ้นไป ไมค์และฉินอันอันได้เปิดบริษัทเทคโนโลยีเอเอ็นร่วมกัน

“อย่าไปคิดเรื่องแย่ ๆ พวกนั้นเลย นายหาที่พักได้หรือยัง? ถ้ายัง ฉันจะจองให้” ฉินอันอันหยิบโทรศัพท์ออกมาและคิดว่าจะดูข้อมูลโรงแรม

“ฉันจะพักที่บ้านเธอ! ฉันส่งสัมภาระไปที่บ้านเธอแล้ว คุณแม่ของเธอต้อนรับฉันอบอุ่นมาก” ไมค์มีสีหน้าภูมิใจ

“พวกเรามีความสัมพันธ์ที่ดีขนาดนี้ บ้านเธอก็คือบ้านฉัน แล้วจะพักโรงแรมทำไมเล่า?!”

ฉินอันอันไม่รู้จะตอบอบ่างไร

แต่เนื่องจากไมค์ชอบผู้ชายด้วยกัน ดังนั้นเธอจึงไม่ได้คิดหยุมหยิม

......

วันนี้เสี่ยวหานไม่ได้ไปโรงเรียน

เขาพารุ่ยลาไปที่บริษัทของฟู่เย่เฉิน

เป้าหมายของพวกเขาสองคนคือการหาคำตอบว่าพ่อของพวกเขาคือใครกันแน่

ฟู่สือถิงเข้าใกล้ได้ยาก ทำได้เพียงเริ่มที่ฟูเย่เฉินเท่านั้น

หลังจากเลิกงานตอนเที่ยง ฟู่เย่เฉินก็ออกมาจากบริษัท คิดว่าจะไปกินข้าวที่ร้านอาหารใกล้ ๆ

รุ่ยลาที่แบกกระเป๋าหนังสือใบเล็กปรากฏตัวที่หน้าทางเข้าตึกสำนักงาน

ฟู่เย่เฉินจำเธอได้ทันที

เขาประทับใจเด็กหญิงตัวน้อยที่เหมือนตุ๊กตาคนนี้มาก!

เขาฝันร้ายตอนกลางคืนในช่วงไม่กี่วันมานี้ ในฝันเขาพบว่าโทรศัพท์ของตัวเองถูกวางไวรัสโทรจัน โดยเด็กน้อยน่ารักคนนี้!

แต่ทุกครั้งที่ตื่นขึ้น ก็รู้สึกว่าไม่สมจริงเอาเสียเลย

เด็กหญิงที่ตัวเล็กขนาดนี้ ไม่แน่อาจจะยังไม่หย่านมเลยด้วยซ้ำ จะเชี่ยวชาญเทคโนโลยีม้าโทรจันได้อย่างไร?

“หนูน้อย!” ฟู่เย่เฉินเดินไปหารุ่ยลา แล้วจับแขนเธอไว้ “ทำไมหนูถึงโผล่มาที่นี่ได้ล่ะ? หนูมาหาฉันงั้นเหรอ?”

รุ่ยลากระพริบดวงตาโตที่สดใสและมีชีวิตชีวา แล้วขยับคางพยักหน้าเล็กน้อย “คุณลุง หนูมาหาคุณโดยตรงเลยค่ะ!”

“หนูมาหาฉันทำไม? ครั้งก่อนหนูยืมโทรศัพท์ฉัน บอกว่าจะโทรหาพ่อ แต่ฉันไม่เห็นหมายเลขในบันทึกการโทรของฉันเลยนะ!” ฟู่เย่เฉินจูงมือรุ่ยลา เดินไปยังร้านอาหารด้านข้าง

ข้างนอกแดดร้อนเกินไปแล้ว!

“เพราะว่าตอนนั้นหนูลืมเบอร์โทรของพ่อค่ะ! คุณลุง หลังจากนั้นหนูก็เจอพ่อค่ะ พ่อบอกให้มาขอบคุณคุณลุง แล้วก็ยังให้เอาของขวัญมาให้ด้วย” รุ่ยลาอธิบายชัดเจน ความคิดก็เด่นชัด

ฟู่เย่เฉินอดตำหนิตัวเองไม่ได้ ‘นี่เขาสงสัยว่าเด็กตัวเล็ก ๆ จะโจมตีเขาได้ยังไงกันเนี่ย?’

เธอทั้งสวยทั้งไร้เดียงสา พ่อของเธอก็มีการศึกษามากเช่นกัน!

“คุณพ่อเป็นคนพาหนูมาใช่ไหม?” ฟู่เย่เฉินถาม

รุ่ยลาพยักหน้า และพยายามอธิบายด้วยปากเล็ก ๆ “พ่อของหนูทำงานอยู่ใกล้ ๆ แถวนี้ค่ะ เขาเพิ่งมีธุระ เลยกลับไปที่บริษัทก่อน”

ก่อนที่ฟู่เย่เฉินจะแสดงความสงสัย รุ่ยลาก็หยิบของขวัญออกมาจากกระเป๋าแล้ววางลงบนพื้น

มันเป็นของเล่นไฟฟ้าขนาดเล็ก

“คุณลุงคะ ลุงกดเปิดสวิตซ์หน่อยค่ะ”

ฟู่เย่เฉินนั่งยอง ๆลงทันทีแล้วหาสวิตซ์

ตอนนี้เอง รุ่ยลาวางมือเล็ก ๆ ลงบนศรีษะของฟู่เย่เฉินอย่างรวดเร็วละคล่องแคล่วแล้วดึงผมเขาอย่างแรง!