รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 184

“คุณลุง! อย่าขยับนะคะ!” รุ่ยลาส่งเสียงกรีดร้อง

เดิมทีฟู่เย่เฉินคิดว่าจะกระโดดลุกขึ้นตะโกนถามว่าเธอทำบ้าอะไร!

ผลคือเสียงกรีดร้องของรุ่ยลาทำให้เขาหวาดกลัว

“คุณลุง! ผมขาวบนหัวคุณเยอะมากเลย! หนูช่วยเอาออกให้นะคะ! ไม่อย่างนั้นคนอื่นจะคิดว่าคุณเป็นคุณปู่นะคะ!” ขณะที่รุ่ยลาพูดก็รีบใส่เส้นผมที่ถอนออกมาลงในกระเป๋า จากนั้นก็ยัดลงไปในกระเป๋านักเรียนของเธอ

หลังจากทำทั้งหมดนี้แล้ว เธอก็ตบไหล่ของฟู่เย่เฉิน “คุณลุงหนูดึงออกให้แล้วนะคะ”

ฟู่เย่เฉินอดกลั้นความแจ็บปวดแล้วลุกขึ้น “ให้ฉันดูหน่อยสิ! ฉันจำได้ว่าฉันไม่มีผมหงอก!”

รุ่ยลาชี้ไปในอากาศด้วยใบหน้าไร้เดียงสา “หนูโยนทิ้งไปแล้วค่ะ! ผมขาวมีอะไรน่าดูล่ะคะ มันก็แค่เส้นผมสีขาวเท่านั้นเองนี่นา!”

ฟู่เย่เฉิน “…”

รุ่ยลา “คุณลุงคะ ผมของคุณมันแผล็บเลย! หนูต้องกลับไปล้างมือแล้ว ไม่อย่างนั้นมือหนูจะเหม็น”

เด็กน้อยพูดด้วยสีหน้ารังเกียจ สะพายกระเป่านักเรียนแล้วเดินจากไปเลย!

ฟู่เย่เฉินมองดูด้านหลังที่เดินจากไปของเธอ ภายในใจ “???”

เขายกมือขึ้นลูบผม มันแห้งและนุ่มมาก!

ทำไมถึงพูดว่าผมของเขามัน?

นอกจากนี้เขาจำได้ว่าตัวเองไม่มีผมหงอก!

‘ทำไมเด็กผู้หญิงคนนี้ถึงได้ทำตัวแปลก ๆนักนะ?’

‘ครั้งก่อนที่เขาเจอเธอ ก็มีความรู้สึกแบบนี้เหมือนกัน’

‘เป็นไปได้ไหมว่า…มีแผนการร้ายอะไรอีก?!’

ฟู่เย่เฉินรีบหยิบโทรศัพท์มาตรวจสอบดู ว่าโดนไวรัสหรือเปล่า?

......

รุ่ยลาวิ่งเหยาะ ๆ จนมาถึงตรงหน้าพี่ชาย

เธอหยิบผมฟู่เย่เฉินออกมาให้พี่ชายดูราวกับเป็นความดีความชอบอย่างหนึ่ง

“พี่คะ หนูเก่งไหมล่ะ?!”

เสี่ยวหานพอใจกับผลงานของน้องสาวมาก “พี่จะซื้อไอศกรีมให้เธอนะ”

“อื้ม! พี่คะ แม่จะโกรธหรือเปล่าที่วันนี้หนูไม่ไปโรงเรียนอนุบาล?” รุ่ยลามีความสุขที่ได้ออกมากับพี่ชายมากกว่าอยู่ที่โรงเรียนอนุบาล แต่เธอกังวลว่าแม่จะไม่มีความสุขด้วยน่ะสิ

เสี่ยวหานพูดอย่างใจเย็น “ไม่หรอก”

ทุกครั้งที่พวกเขาโดดเรียน ทำไมแม่จะไม่รู้?

แต่แม่ก็ไม่เคยพูดอะไรกับพวกเขาเลย

สำหรับเสี่ยวหานแล้ว โรงเรียนอนุบาลคือสถานที่ไร้สาระ

“ฮิ ๆ! พี่คะ งั้นพวกเราไปซื้อไอศกรีมกินกันเถอะค่ะ! หนูอยากกินรสช็อคโกแลต!” รุ่ยลากอดแขนพี่ชาย ด้วยยิ้มบนใบหน้าที่กระตือรือร้นและน่ารักน่าเอ็นดู

เสี่ยวหานเก็บผมของฟู่เย่เฉินไว้ในกระเป๋าของตัวเอง จากนั้นก็พาน้องสาวไปซื้อไอศกรีม

สิบห้านาทีต่อ เด็กทั้งสองคนกำลังนั่งกินไอศครีมอยู่ในร้านเครื่องดื่มเย็น

“พี่ชาย ถ้าหากฟู่สือถิงเป็นพ่อของพวกเรา เราจะทำยังไงกันดีล่ะ?” รุ่ยลาใบหน้ากังวล “แม่บอกว่าเขาจะบีบคอพวกเราให้ตายนะคะ”

เสี่ยวหาน “ไม่ต้องกลัวนะ พี่จะปกป้องเธอเอง”

“พวกเราต้องยอมรับเขาเป็นพ่อหรือเปล่า? พี่บอกว่าเขารวยสุด ๆ เลยไม่ใช่เหรอ?” รุ่ยลายังคงวอแว

เสี่ยวหาน “ไม่ต้องรับ!”

…..

ตระกูลฟู่

ฟู่สืออิ๋นฟื้นตัวได้ดีหลังการผ่าตัด

นอกจากไม่ยอมกินข้าวทุกวันเพราะปวดหัวแล้ว เวลาอื่นก็เงียบสงบมาก

ป้าจางคอยรับใช้เธออย่างระมัดระวังทุกวัน

จนในวันที่สามความสัมพันธ์ของพวกเขาสองคนผ่อนคลายขึ้นมาก

ถึงแม้ว่าเธอจะยังคุยกับป้าจางไม่ได้ แต่เมื่อป้าจางยกอาหารและน้ำมาให้ เธอก็รับมันไว้

ป้าจางอยากรู้เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเธอกับฟู๋สือถิงเป็นพิเศษ แต่ก็ไม่กล้าถามอะไร

ป้าจางรับใช้ข้างกายฟู่สือถิงมานานหลายปี นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นฟู่สือถิงปฏิบัติต่อผู้หญิงอย่างระมัดระวังและทะนุถนอมอย่างมาก

เขาปฏิบัติต่ออิ๋นอิ๋นแตกต่างจากฉินอันอัน

เขาดีกับพวกเธอทั้งสองคนมาก แต่กับอิ๋นอิ๋นแล้ว เหมือนผู้อาวุโสกับเด็กมากกว่า

ทุกครั้งที่เขาปรากฏตัวต่อหน้าอิ๋นอิ๋น ล้วนแต่อ่อนโยนอย่างที่สุดเสมอ

และกับฉินอันอันที่เคยอยู่ด้วยกันมาก่อน กลับทะเลาะกันเป็นประจำ

ป้าจางคิดว่าอาจเป็นเพราะสติปัญญาของอิ๋นอิ๋นค่อนข้างต่ำ ดังนั้นถึงได้อ่อนโยนกับเธอเป็นพิเศษ!

“ออกไปเดินเล่นกันเถอะค่ะ” หลังจากฟู่สืออิ๋นไม่ได้ปวดหัวหนักมากแล้ว เธอก็ขอร้องกับป้าจาง