รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 185

ป้าจางรู้สึกลำบากใจมาก “อิ๋นอิ๋น หมอบอกว่าคุณควรนอนบนเตียงอย่างน้อยครึ่งเดือน แต่ตอนนี้คุณยังอยู่ได้ไม่ถึงหนึ่งสัปดาห์เลยนะคะ ถ้าดิฉันพาคุณออกไป คุณผู้ชายจะว่าเอาได้”

ฟู่สืออิ๋นเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยแล้วถามว่า “คุณผู้ชายคือใครเหรอคะ?”

ป้าจางตอบ “ฟู่สือถิง” แล้วชะงักไปชั่วขณะ ก่อนถามว่า “คุณเรียกเขาว่าอะไร?”

ฟู่สืออิ๋นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ชี้ไปทางนอกหน้าต่าง “ออกไปเดินเล่นกันค่ะ”

ป้าจาง “…”

ป้าจางไม่กล้าทำอะไรโดยไม่ขออนุญาต ดังนั้นจึงโทรหาเสิ่นอวี๋

จากนั้นไม่นาน เสิ่นอวี๋รีบมาทันที

“อิ๋นอิ๋น หนูอยากออกไปเที่ยวข้างนอกงั้นเหรอ?” เสิ่นอวี๋ยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน “ฉันพาหนูออกไปได้ แต่ว่าหนูต้องนั่งรถเข็นนะ ไม่อย่างนั้นฉันกลัวว่าตอนที่เดินหนูจะเวียนหัว”

ฟู่สืออิ๋นเพียงแค่อยากออกไปสูดอากาศบริสุทธิ์เท่านั้น การนั่งรถเข็นจึงไม่ใช่ปัญหา

หลังจากที่เธอพยักหน้า ป้าจางก็เข็นรถเข็นที่ฟู่สือถิงเคยใช้มาก่อนออกมา

“ป้าจาง ฉันเข็นเธอออกไปเองค่ะ!” หลังจากที่เสิ่นอวี๋พูดกับป้าจาง เธอก็เข็นอิ๋นอิ๋นออกไปที่ลานหน้าบ้าน

หากเสิ่นอวี๋ต้องการอยู่ในตำแหน่งคนข้างกายของฟู่สือถิงอย่างมั่นคง ก่อนอื่นต้องมีความสัมพันธ์ที่ดีกับอิ๋นอิ๋น

เช่นเดียวกับตอนนี้ เธอเข็นอิ๋นอิ๋นออกไป อิ๋นอิ๋นก็ไม่ได้ต่อต้านเหมือนเมื่อก่อน

นี่เป็นความก้าวหน้าที่ดีมาก

ด้วยความก้าวหน้าไปทีละน้อยในแต่ละวัน เธอเชื่อว่าความสัมพันธ์ของเธอกับอิ๋นอิ๋นจะมีการเปลี่ยนแปลงที่ยิ่งใหญ่ในไม่ช้า

วันนี้อุณหภูมิยังสูงกว่าสามสิบองศา แต่แสงแดดไม่แรงมากเท่าไหร่

“อิ๋นอิ๋น หนูยังปวดหัวอยู่ไหม? ถ้าหากว่ายังปวดมาก ฉันสามารถสั่งยาแก้ปวดให้ได้นะ” เสิ่นอวี๋ถามเสียงเบา

จากการตัดสินของเสิ่นอวี๋ ตอนนี้อิ๋นอิ๋นน่าจะอายุประมาณสิบขวบ

ดังนั้นจึงปฏิบัติกับเธอเหมือนเด็กสิบขวบ

อิ๋นอิ๋น “ไม่เอาค่ะ”

เว้นแต่เป็นยาที่พี่ชายให้เธอกิน ไม่อย่างนั้นเธอจะไม่กินยาที่เสิ่นอวี๋เอาให้

เสิ่นอวี๋ยิ้มและพูดว่า “อิ๋นอิ๋น หนูพูดออกมาแบบนี้มันเยี่ยมมากเลยจ้ะ! ฉันเองก็เหมือนสือถิงที่อยากให้หนูฟื้นตัวได้ไว ๆนะ”

ฟู่สืออิ๋นไม่ตอบ

หลังจากสูดอากาศข้างนอกได้สักพัก ทันใดนั้นเธอก็เอ่ยถามว่า “คุณเป็นคนผ่าตัดให้หนูจริงเหรอ?”

ถ้าเป็นเสิ่นอวี๋ที่ผ่าตัดให้เธอ ทำไมก่อนสลบไป เธอถึงไม่เคยเห็นหน้าเสิ่นอวี๋มาก่อนเลย?

ในสมองของฟู่สืออิ๋นจำได้แค่ภาพอันคลุมเครือของฉินอันอันเท่านั้น

น่าเสียดาย เธอไม่รู้ว่าฉินอันอันชื่ออะไร

คำพูดนี้ทำให้เสิ่นอวี๋ใจเต้นรัว!

สายตาและน้ำเสียงขณะที่อิ๋นอิ๋นพูดคำนี้ ไม่เหมือนเด็กสิบขวบเลย

หรือว่าเธอจำได้แล้วว่าใครเป็นทำการผ่าตัดให้เธอ?!

ทันใดนั้นเสิ่นอวี๋ก็หน้าแดงไปถึงหู แล้วเริ่มครุ่นคิดว่าฟู่สือถิงจะมีปฏิกิริยาอย่างไรหลังจากความลับถูกเปิดเผย

“คุณหมอเสิ่น?” เห็นว่าเธอเงียบไม่พูดอะไร อิ๋นอิ๋นเลยเรียกเธอ

เสิ่นอวี๋สูดหายใจลึกแล้วตัดสินใจลองเสี่ยงดู “ใช่แล้วจ้ะ! อิ๋นอิ๋น หนูคิดอะไรออกบ้างแล้วใช่ไหม? หนูพูดกับฉันได้นะ”

อิ๋นอิ๋นเม้มริมฝีปาก ไม่พูดอะไรอีก

......

วันรุ่งขึ้น ช่วงเช้าตรู่

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ตอนที่ฉินอันอันกำลังหลับอย่างสะลึมสะลือ

เธอถือโทรศัพท์ไว้ตรงหน้า เหลือบมองชื่อหลีเสี่ยวเถียน แล้วรับสาย “เสี่ยวเถียน เพิ่งจะเจ็ดโมงกว่า…ทำไมเธอถึงตื่นเช้าขนาดนี้ล่ะ?”

ระยะนี้เธอต้องทำงานล่วงเวลาทุกคืน ดังนั้นตอนนี้จึงเป็นจางหยุนที่ส่งทั้งสองคนไปโรงเรียน

หลีเสี่ยวเถียน “พ่อกับแม่ฉันไปเที่ยวน่ะ ฉันเลยไปส่งพวกท่านที่สนามบิน! ตอนขากลับผ่านสตาร์ริเวอร์พอดี ดังนั้นฉันก็เลยแวะที่นี่ เธออยู่ตึกไหนเหรอ? ฉันซื้ออาหารเช้ามาด้วย ฉันจะไปดูบ้านใหม่เธอ!”

ฉินอันอัน “! ! !”

ฉินอันอันปีนลุกขึ้นจากเตียง เพราะว่ารีบลุกขึ้นทำให้เลือดไปเลี้ยงสมองไม่พอ จึงเวียนหัวอยู่ครู่หนึ่ง

“ฉินอันอัน! ฉันมาถึงทางเข้าชุมชนของเธอแล้ว นี่เธอไม่ยอมให้ฉันเข้าไปใช่ไหม?” หลีเสี่ยวเถียนใช้มือข้างหนึ่งเท้าเอว น้ำเสียงโกรธเคืองเล็กน้อย

ฉินอันอันรีบออกมาจากห้องอย่างรวดเร็ว

เมื่อเห็นว่าเด็กทั้งสองคนไปโรงเรียนแล้ว เธอจึงเอาของเล่นเด็กที่อยู่ในห้องนั่งเล่นทั้งหมดไปไว้ในห้องเด็ก

หลังจากจัดเก็บเรียบร้อยแล้ว เธอก็ส่งตำแหน่งที่ตั้งให้หลีเสี่ยวเถียน

ไม่เกินสามนาที เสียงออดประตูก็ดังขึ้น

ฉินอันอันที่กำลังแปรงฟัน ได้เดินออกมาจากห้องน้ำ

ตอนนี้เอง…ไมค์ที่กำลังเปลือยท่อนบน ก็ชิงเดินไปเปิดประตูเสียก่อน!