รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 229

ตอนแรกเธอจะลงไปหาแม่ แต่จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากในครัว!

รุ่ยลาตกใจมากแต่ไม่กล้าเปล่งเสียงพลันรีบวิ่งตรงไปที่บันได

หลังจากกลับขึ้นไปชั้นสอง เธอเกาะผนังและหายใจแรง

เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ!

คน ๆ นั้นขึ้นไปชั้นบน!

รุ่ยลาตื่นตระหนกและวิ่งไปหาที่ซ่อน

หลังจากนั้นไม่นาน ป้าจางก็ปรากฏตัวบนชั้นสองและเดินไปที่ห้องนอนใหญ่

ป้าจางมาหาฉินอันอัน

ป้าจางกังวลเรื่องการแข่งขันระหว่างฟู่สือถิงและไมค์

ฟู่สือถิงเคยประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์มาก่อน แม้ว่าเขาจะหายดีแล้ว แต่หมอห้ามเขาออกกำลังกายหนัก ๆ

ป้าจางไม่อยากเห็นฟู่สือถิงแพ้และโดนไมค์ต่อย

เธอจึงทำได้เพียงไปหาฉินอันอัน

เมื่อเปิดประตู ป้าจางก็เดินไปที่เตียง

เมื่อเห็นใบหน้าที่กำลังหลับใหลของฉินอันอัน แต่เธอทนไม่ไหวอยากปลุกฉินอันอัน นอนเมื่อไหร่ก็นอนก็ได้ แต่ถ้าแข่งแพ้ไม่สามารถย้อนเวลากลับคืนมาได้แล้ว

“อันอัน” ป้าสะใภ้จางพูดขณะเอื้อมมือไปตบไหล่ฉินอันอัน “อันอัน!”

ฉินอันอันขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเสียงเรียก

“อันอัน ตื่นได้แล้ว” ป้าจางเพิ่มเสียง

ฉินอันอันค่อย ๆ ลืมตาขึ้น และเมื่อเห็นป้าจางผ่านดวงตาที่ง่วงนอน มุมปากของเธอก็ยกขึ้นทันที

“อันอัน ลุกขึ้นเร็ว ไมค์กับคุณผู้ชายกำลังแข่งเทนนิสอยู่ คุณช่วยไปห้ามพวกเขาหน่อยค่ะ! คุณก็รู้ว่าคุณผู้ชายขาไม่ดี” ป้าจางพูดขณะช่วยพยุงฉินอันอันลุกขึ้นนั่ง

ฉินอันอันขยี้ตาและถาม “ป้าพูดว่าไมค์กับฟู่สือถิงอยู่ที่สนามเทนนิสเหรอคะ?”

“ใช่ค่ะ!” ป้าจางบอกเธอว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อสักครู่

ฉินอันอันเหลือบมองห้องด้วยสายตาเลื่อนลอยพลางมีเหงื่อไหลออกมาบนหลัง “ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ?!”

ป้าจางลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดตามความจริง “เมื่อวานคุณขังตัวเองอยู่ในรถและเผลอหลับไป ถ้าคุณผู้ชายไม่ไปเจอและพาคุณไปโรงพยาบาลได้ทันเวลา คงเกิดเหตุกาณ์ที่ไม่คาดคิดขึ้น อันอัน คุณมากับฉันที่สนามเทนนิสก่อน!”

จึงเผลอหลับไปในรถ

เมื่อจำได้เม็ดเหงื่อก็ไหลออกมาตามแผ่นหลังของเธอ

ถ้าไม่มีใครมาเจอ เธอคงจะตายไปแล้ว

ฟู่สือถิงกลับไปที่ห้องรับแขก และป้าจางนำซุปไก่มาให้เขา

“นี่คือซุปไก่จานโปรดของอันอัน เสียดายที่เธอไม่ยอมมัน” ป้าจางเสียใจ

ฟู่สือถิงหยิบชามซุปขึ้นมาดื่มแล้วกลับไปพักผ่อนที่ห้องของเขา

เวลาบ่ายสาม เสียงร้องไห้ดังสะเทือนไปทั่วทั้งคฤหาสน์!

ฟู่สือถิงถูกเสียงร้องดังลั่นของเด็กปลุกให้ตื่น

‘เสียงเหมือนเด็กร้องไห้!’

‘เสี่ยวหานกลับไปแล้วไม่ใช่เหรอ?’

หรือว่า...