รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 230

‘หรือว่าที่บ้านยังมีเด็กอีกคน’?

ฟู่สือถิงอ้าปากค้าง!

เขาเดินออกจากห้องและเห็นร่างเล็ก ๆ ของรุ่ยลาอยู่อีกฟากหนึ่งของบันไดกำลังร้องไห้!

‘ลูกสาวของฉินอันอัน!’

‘ไร้สาระน่า!’

‘ลูกสาวของเธอมาตั้งแต่เมื่อไหร่?’

ทำไมเขาถึงไม่รู้เลย!

ระบบรักษาความปลอดภัยที่ทันสมัยที่สุดของบ้านหลังนี้ช่วยอะไรเขาไม่ได้เลยเหรอ?

อ้าว! จู่ ๆ เขาก็จำได้ว่าระบบเครือข่ายที่บ้านเพิ่งซ่อมไปเมื่อสองชั่วโมงที่แล้ว

รุ่ยลาสะพายกระเป๋ารูปทรงกระต่าย ในมือถือตุ๊กตากระต่าย และอีกมือข้างกำลังจับราวบันได ร้องไห้พลางเดินลงไปชั้นล่างช้า ๆ

ฟู่สือถิงเดินตามเธอไป แต่เธอไม่ได้สังเกตเห็น

สาวใช้ของตระกูลยืนอยู่หน้าบันไดชั้นหนึ่งต่างมองเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่จู่ ๆ ก็ปรากฏตัวออกด้วยสีหน้าตกตะลึง!

“ฮือ ฮือ ฮือ...แม่กลับไปแล้วแน่เลย...หนูร้องไห้ดังขนาดนี้...แม่ยังไม่มาหาอีก...ฮือ!”

เสียงร้องของรุ่ยลาเหมือนเสียงรถไฟที่กำลังเคลื่อนที่

เสียงดังเป็นจังหวะพักหนึ่ง

“หนูน้อย เธอเป็นลูกสาวของฉินอันอันใช่ไหมจ้ะ?” ป้าจางเดินไปหารุ่ยลาแล้วอุ้มเธอลงไปชั้นล่าง

ดวงตาของรุ่ยลาแดงก่ำ เธอเม้มปากเล็ก “แม่กับพี่ของหนูไปแล้วใช่ไหมคะ?”

“ใช่จ้ะ! พวกเขาออกไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้ว เธอมาตั้งแต่เมื่อไหร่? ทำไมไม่เห็นตอนเธอเข้ามา?” ป้าจางอุ้มรุ่ยลาไปนั่งที่โซฟาแล้วใช้กระดาษทิชชู่ซับน้ำตาให้เธอ

เด็กน้อยคนนี้สวยจริง ๆ เธอถูกสลักเป็นพิมพ์เดียวกับฉินอันอันเลยทีเดียว

มองแว๊บแรกก็รู้ว่าเธอเป็นลูกสาวแท้ ๆ ของฉินอันอัน

แต่พ่อของลูก...

ป้าจางไม่กล้าถาม

ฟู่สือถิงคงจะรู้แล้ว

“หนูเข้ามาตอนที่ไม่มีใครอยู่ค่ะ...หนูเข้ามาที่นี่มานานแล้ว...หนูจะมาหาแม่! หนูคิดถึงแม่...” รุ่ยลาพูดด้วยน้ำเสียงน่าสงสารพลางสูดจมูก “ทำไมตอนที่พวกเขากลับ...ถึงไม่เรียกหนูเลย? ลุงไมค์ก็รู้ว่าหนูอยู่ที่นี่นี่นา...”