รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 37

‘ขอโทษนะฟู่เย่เฉิน!’

ความผิดนี้ต้องมีคนรับไป

รองประธานพบว่าของในตู้เซฟหายไปแล้ว

ถ้าเธอไม่เบี่ยงเบนความสนใจของรองประธานไปจากตัวเอง ชีวิตที่เหลืออยู่ของเธอต่อจากนี้จะต้องมีแต่ศัตรูล้อมหน้าล้อมหลังแน่นอน

ทันใดนันเอง เสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น

ชายคนนั้นเปิดกระเป๋าของเธอแล้วหยิบโทรศัพท์ของเธอออกมา

บนหน้าจอโทรศัพท์ปรากฏตัวหนังสือสี่ตัวว่า “เบอร์ตระกูลฟู่”

“คุณไม่ได้โกหกจริง ๆ ด้วย! ในเมื่อตอนนี้คุณเป็นคนของตระกูลฟู่ ผมจะไม่ทำให้คุณต้องลำบากใจแล้ว คุณไปได้!” ชายคนนั้นไม่อาจมีเรื่องกับตระกูลฟู่ได้

นอกจากนี้เรื่องที่ลูกค้าให้เขาจัดการ เขาก็ทำสำเร็จแล้ว

หลังจากเป็นอิสระ ฉินอันอันโทรหาแม่บ้านจางเป็นอันดับแรก

“คุณผู้หญิง ทำไมเมื่อกี้คุณถึงได้วางสายไปล่ะคะ? ดึกขนาดนี้ทำไมถึงยังไม่กลับ มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ?” เสียงของแม่บ้านจางดังลอดมา

ฉินอันอันเหลือบมองดูสภาพแวดล้อมโดยรอบ

ที่นี่ ด้านหน้าไม่มีบ้านคนด้านหลังไม่มีร้านค้า ไฟถนนมืดมาก สองข้างทางมีแต่ป่าไม้เขียวชอุ่ม เมื่อมองไปก็เหมือนเห็นปากเปื้อนเลือดของสัตว์ร้ายกำลังอ้ากว้าง นั่นทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย

“ป้าจางคะ คนขับรถของที่บ้านกลับไปพักหรือยัง? ตอนนี้ฉันอยู่ข้างนอก หารถกลับไม่ได้” ฉินอันอันสวมแค่ชุดกระโปรง เมื่อลมฤดูใบไม้ร่วงพัดมา ปากของเธอก็สั่นด้วยความหนาวเย็น

“คนขับรถเพิ่งจะมาส่งคุณผู้ชายค่ะ ฉันจะให้เขาไปรับคุณนะคะ ส่งตำแหน่งของคุณมาให้หน่อย”

“ได้ค่ะ”

ฉินอันอันส่งตำแหน่งของเธอไปที่โทรศัพท์ของแม่บ้านจาง

หลังจากได้รับตำแหน่งแล้วแม่บ้านจางก็ส่งให้กับคนขับรถ

หลังจากที่คนขับออกไปรับเธอ แม่บ้านจางก็เดินมาหาฟู่ซื่อถิงแล้วช่วยพูดแทนฉินอันอัน “ต้องเกิดเรื่องกับคุณผู้หญิงแน่ ๆ ค่ะ ตอนนี้เธออยู่ที่ย่านชานเมือง เธอเป็นผู้หญิงตัวคนเดียว ดึกขนาดนี้ไปที่ย่านชานเมืองไม่ได้หรอก”

ฟู่ซื่อถิงรับโทรศัพท์ของแม่บ้านจางมาแล้วเหลือบมองตำแหน่งของฉินอันอัน

ที่ตั้งนี้อยู่ห่างไกลมาก ไม่ต้องพูดถึงตอนกลางคืนหรอก ตอนกลางวันยังไม่มีใครไปที่นั่นเลย

ฟู่ซื่อถิงสั่งบอดี้การ์ดว่า “นายพาคนไปที่นั่น แล้วตรวจสอบว่าเกิดอะไรขึ้นโดยเร็วที่สุด”

ประมาณสามชั่วโมงต่อมา ฉินอันอันถูกรับกลับมาถึงบ้าน

เขาไม่ได้ใช้รถเข็นด้วยซ้ำ

เขาเดินเองได้แล้วงั้นเหรอ?!

“ขาของเขา…” ฉินอันอันถามแม่บ้านจาง

“เดินได้แล้วค่ะ แต่ว่ายังออกกำลังนาน ๆ ไม่ได้ ดังนั้นบางครั้งเลยต้องนั่งรถเข็นอยู่”

“น่าจะใกล้หายดีแล้วล่ะค่ะ”

“ใช่แล้วค่ะ! คุณผู้หญิง คุณเองก็หวังให้คุณผู้ชายหายไว ๆ ใช่ไหมคะ?”

ฉินอันอันหน้าแดงขึ้นมานิด ๆ ดวงตาของเธอมองไปที่แผ่นหลังของเขา

ดูเหมือนเขาจะชะลอฝีเท้าลง

“ฉันต้องหวังให้เขาหายไว ๆ อยู่แล้วล่ะค่ะ” ฉินอันอันเปลี่ยนเรื่อง “แบบนี้เขาจะได้ทำงานมากขึ้น จะได้ไม่ต้องอยู่บ้านบ่อย ๆ”

เธอเห็นกล้ามเนื้อแผ่นหลังของเขาตึงแน่นขึ้นทันที จากนั้นก็หันหลังกลับมา

เขาโกรธจัดอีกแล้ว