รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 38

“ความหมายของฉันก็คือ ถ้าคุณหาเงินได้ไม่มาก ทำไมถึงยังซื้อกระโปรงและรองเท้าส้นสูงราคาแพงขนาดนี้ให้ฉันล่ะ?” ฉินอันอันเปลี่ยนมาให้รองเท้าแตะ แล้วก็เดินไปอยู่ด้านหน้าเขาแล้วพูดเสริมอีกว่า “ฉันโตมาจนป่านนี้ ยังไม่เคยใส่ชุดกระโปรงและรองเท้าแพงขนาดนี้เลย”

ฟู่ซื่อถิงพูด “น่าสงสารจริง”

หลังจากฟู่ซื่อถิงพ่นสี่คำนี้ออกมา เขาก็เข้าไปในลิฟต์

เธอมองประตูลิฟต์ปิดลงอย่างนิ่งงัน

ที่จริงเธอยังมีอะไรที่จะพูดมากกว่านี้อีก

ที่เธออยากจะพูดก็คือเรื่องที่เขาถลุงเงินเป็นเบี้ย ใช้จ่ายเงินฟุ่มเฟือยเกินกว่าเหตุ

เมื่อกลับมาถึงห้อง เธอถอดชุดกระโปรงโอตกูตูร์บนตัวออก เข้าไปในห้องน้ำแล้วเปิดฝักบัว

น้ำอุ่นไหลอาบตั้งแต่ศรีษะลงมา

ประสาทสัมผัสทั้งหมดค่อย ๆ เฉื่อยชาและพร่าเลือน

วันรุ่งขึ้น

ฉินอันอันมาถึงฉินกรุ๊ปแต่เช้า

พอสิบโมงเช้า ห้องประชุมก็คลาคล่ำไปด้วยผู้คน

“สวัสดี ท่านผู้อาวุโสและทุก ๆ ท่าน ฉันคือฉินอันอัน ที่ฉันเรียกประชุมทุกท่านในวันนี้ ก็เพราะเมื่อคืนนี้ฉันถูกลักพาตัวค่ะ” สายตาของฉินอันอันกวาดตามองใบหน้าของทุกคนจนทั่ว

“เป็นไปไม่ได้! อันอัน คุณไม่เป็นใช่ไหม?!” มีคนพูดด้วยความประหลาดใจ

“ฉันไม่เป็นอะไร ที่ฉันเรียกทุกคนมาวันนี้ เพื่อคุยกับทุกคนอย่างตรงไปตรงมาค่ะ” ฉินอันอันพูดอย่างไม่รีบไม่ร้อน “สถานการณ์ปัจจุบันของบริษัทค่อนข้างย่ำแย่ เงินทุนภายนอกมีแนวโน้มที่ไม่ดีนักต่อโครงการของบริษัทเรา ดังนั้นผู้ซื้อจึงยินยอมซื้อในราคาต่ำเท่านั้น และบริษัทของเราก็มียอดหนี้เสียที่ค่อนข้างสูง ราคาที่ผู้ซื้อเสนอจึงทำได้แค่โปะหนี้เท่านั้น”

“ระบบซูเปอร์เบรนที่พัฒนาโดยบริษัทของเรานั้นที่จริงสามารถนำออกมาใช้ได้แล้ว! ขอแค่เราเอาระบบนี้ออกมาและจัดงานแถลงข่าวให้องค์กรใหญ่ ๆ ได้เห็นว่าระบบใหม่ของพวกเราเจ๋งแค่ไหน มันจะต้องดึงดูดการลงทุนได้แน่นอน!”

มีคนเสนอความเห็น

คนอื่น ๆ ทยอยตอบรับ

“ประการแรก พ่อของฉันไม่ยินยอมให้ขายบริษัท ซึ่งคิดว่าผู้อาวุโสทุกท่านต่างก็ทราบดี ประการที่สอง ระบบใหม่ยี้ยังดำเนินการพัฒนาไม่เสร็จสมบูรณ์ดี เกรงว่าจะไม่ได้มูลค่ามากอย่างที่ใคร ๆ คิด”

“แล้วจะทำยังไงดี? หรือว่าต้องปล่อยให้บริษัทล้มละลายงั้นเหรอ?”

“ถ้าหากไม่มีการอัดฉีดเงินทุน เกรงว่าสุดท้ายจะมีแค่วิธีนี้เท่านั้น” ฉินอันอันกล่าว

รองประธานโกรธจัด ตบโต๊ะแล้วตะโกนด้วยความโกรธว่า “ฉินอันอัน! เธอก็แค่อยากจะฮุบระบบซูเปอร์เบรนไว้คนเดียว! พ่อของเธอไม่ได้พัฒนาระบบนี้คนเดียวนะ!”

ฉินอันอันมองไปที่รองประธานอย่างเฉยเมย “ลุงโจวคะ ในเมื่อคุณพูดเองว่าพ่อของฉันไม่ได้พัฒนาระบบคนเดียว ถ้าอย่างนั้นคุณก็นำทีมวิจัยและพัฒนาทำระบบซูเปอร์เบรนนี้ซ้ำขึ้นมาอีกครั้งสิคะ ถึงตอนนั้นคุณอยากจะขายหรือใช้มันตั้งบริษัทใหม่ ฉันก็จะไม่ว่าอะไรเลย!”

รองประธานหน้าแดงก่ำเพราะคำพูดของฉินอันอัน

ฉินเจี๋ยคือหัวหน้าวิศวกร ถ้าไม่มีเขา ระบบใหม่นี้คงไม่มีทางพัฒนาขึ้นได้

“ปากเธอบอกว่าทั้งหมดนี้เพื่อพ่อ แต่เธอกลับแอบนำของ ๆ พ่อยกให้คนนอก…”

ฉินอันอันสวนกลับ “หมายความว่าคนที่ลักพาตัวฉันเมื่อวาน คือลุงโจวเหรอคะ?”

ดวงตารองประธานเบิกกว้างราวกับไข่ห่าน

“ถ้าหากการที่ลุงโจวยังอยู่กับบริษัทเพราะหวังจะได้รับกำไรมหาศาลล่ะก็ ฉันขอแนะนำให้คุณหาทางออกด้วยวิธีอื่น หนี้สินของบริษัทยังชำระคืนได้ไม่หมดเลย จะเอากำไรจากไหนมาแบ่งให้คุณกัน?” ฉินอันอันพูดมาถึงตรงนี้ก็มองไปทางคนอื่น ๆ “ใครที่มีความคิดเหมือนกับรองประธานโจว มารับเงินเดือนนี้ไปได้เลยค่ะ”

รองประธานโจวและสมาชิกหลักของแผนกวิจัยและพัฒนาสองคนออกไปจากห้องประชุม

“ฉินอันอันคนนี้มองด้วยตาก็ดูเหมือนคนหัวอ่อนไม่มีปากมีเสียง คิดไม่ถึงว่าจะเหี้ยมโหดขนาดนี้”

“เธอบอกว่าเอาของให้ฟู่เย่เฉินไปแล้ว…ฉันคิดว่าไม่ใช่แบบนั้นจริง ๆ หรอก! บางทีมันอาจจะยังอยู่กับเธอนั่นแหละ!”

“พวกเรามาคิดหาวิธีตามสืบฟู่เย่เฉินกันก่อนเถอะ!”

......

ตอนกลางวัน

ฉินอันอันออกจากบริษัท ไปเจอหลี่เสี่ยวเถียนเพื่อนสนิทตามที่นัดไว้

ทั้งสองนัดพบกันที่ร้านหม้อไฟแห่งหนึ่ง

“อันอัน ตอนนี้ทำไมถึงนัดเจอเธอยากขนาดนี้! เธอลองนับดูสิ ช่วงนี้ฉันนัดเธอได้กี่ครั้ง?” หลีเสี่ยวเถียนบ่น “การหาเงินทุนให้บริษัทพ่อเธอมันยากลำบากมากเลยงั้นเหรอ?”