รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 41

บางทีอาจเป็นเพราะว่าในชีวิตของฟู่ซื่อถิงเขาไม่ได้ชอบใครหลายคนมากนัก ดังนั้นพอเขาปฏิบัติกับใครด้วยความเป็นมนุษย์นิด ๆ หน่อย ๆ คนรอบข้างก็พากันนึกว่าเขาชอบคน ๆ นี้

แต่ความรักที่เธอปรารถนาคือการเคารพซึ่งกันและกัน แทนที่จะเป็นการบังคับอีกฝ่ายอย่างเผด็จการ

หลังจากรถขับมาถึงคฤหาสน์ตระกูลฟู่แล้ว บอดี้การ์ดเดินไปอยู่ตรงหน้าฟู่ซื่อถิงก่อน

อาจเพราะกลัวเขาโกรธ ดังนั้นบอดี้การ์ดจึงอธิบายให้เขาฟังว่า “คุณหนูฉินเพิ่งจะบอกกับผมบนรถว่า คำพูดที่เธอพูดเมื่อคืนทั้งหมด ก็เพื่อทดสอบการทำงานของเครื่องจับเท็จครับ”

ฉินอันอันเปลี่ยนรองเท้าที่ประตูอย่างไม่รีบร้อน แล้วถือโอกาสเงี่ยหูแอบฟังอย่างไม่ปิดบัง

“เธอยังบอกด้วยว่าเธอไม่ได้ตั้งใจจะยั่วให้คุณโกรธไปดสียทุกครั้ง” บอดี้การ์ดพูดต่อ

ฟู่ซื่อถิง “เธอไม่มีปากรึไง? ถึงต้องให้นายมาพูดแทน?”

บอดี้การ์ดถอยออกไปด้วยความโกรธทันที และไม่ลืมส่งสายตาเตือนเธออย่างดุ ๆ

ดูเหมือนเขากำลังพูดว่า ‘ถ้าคุณไม่ง้อเจ้านายของผม ผมก็จะบังคับให้คุณทำมันอยู่ดี!’

ฉินอันอันเดินไปหาฟู่ซื่อถิงอย่างช้า ๆ

หลังจากเดินไปถึงโซฟาตรงหน้าเขา เธอก็นั่งลง รวบรวมความกล้าเตรียมเอ่ยปากพูด

“ไปงานปาร์ตี้คนโสดมางั้นเหรอ?” เขาชิงเอ่ยปาก เปล่งเสียงถามก่อน

ฉินอันอัน “หืม? นั่นคืองานปาร์ตี้คนโสดเหรอ? ฉันไม่เห็นรู้เลย ฉันรู้แค่ว่าที่นั่นมีแต่คนรวยไปร่วมงาน ฉันถึงได้เพื่อหาเงินทุน”

ฟู่ซื่อถิงขมวดคิ้วมุ่น “…แล้วเธอได้เงินทุนแล้วหรือยัง?”

“ยังไม่ได้ ฉันเข้าไปในงานได้ไม่ถึงสิบนาที บอดี้การ์ดของคุณก็โทรมาเรียกให้ฉันกลับ”

ฟู่ซื่อถิงถามกลับ “นี่คุณกำลังโทษผมเหรอ?”

ฉินอันอันรู้สึกหิวเล็กน้อย จึงหยิบแอปเปิ้ลจากถาดผลไม้ขึ้นมากัด “ฉันโทษคุณ คุณให้เงินฉันได้ไหมล่ะ?”

“ฝันไปเถอะ”

“เหอะ ๆ! เพราะงั้นฉันจะไม่ยอมให้คุณทำลายอารมณ์ดี ๆ ของฉันหรอก”

“อารมณ์ดีขนาดนี้ เพราะวันนี้ได้ไล่รองประธานและหัวหน้าแผนกวิจัยและพัฒนาของเธอออกไปแล้วใช่ไหม?” น้ำเสียงของฟู่ซื่อถิงสงบนิ่ง

ฉินอันอันหยุดกัดแอปเปิ้ล ดวงตาทรงลูกพลัมมองไปที่เขา “ฟู่ซื่อถิง คุณชอบฉันเหรอ?”

ไม่อย่างนั้นแล้ว ทำไมต้องคอยตรวจสอบเรื่องเล็กเรื่องใหญ่ของคน ๆ หนึ่งอย่างละเอียดด้วย?

หลังจากที่ถามออกไปแล้ว บรรยากาศก็ชะงักงันในชั่วพริบตา

ความรู้สึกกระอักกระอ่วนใจได้ถาโถมคนทั้งคู่

ฉินอันอันยัดแอปเปิ้ลเข้าปาก

ฟู่ซื่อถิงมองดูเธอด้วยสายตาที่ล้ำลึกมากจนดูราวกับจะกลืนหินทุกอย่างลงไป

หลังจากนั้นครู่หนึ่งเสียงของเขาก็ลอดขึ้นมาว่า “คุณล่ะ?”

......

เขากำลังถามเธอว่าชอบเขาไหมงั้นเหรอ?

ทันใดนั้นหัวใจเธอก็เต้นผิดปกติ ใบหน้าขึ้นสี พูดจาตะกุกตะกัก “…ฉันไม่กล้าพูดว่าฉันชอบคุณหรอก แล้วก็ไม่กล้าพูดว่าไม่ชอบคุณด้วย…ที่จริงแล้วฉันไม่กล้าชอบคุณ…”

ดูเหมือนลิ้นจะพันกัน

พูดจบแล้วเธอก็คิดวนไปเวียนมาอยู่แบบนั้น

แต่ก็หวังว่าเขาจะเข้าใจ

“ฉินอันอัน ฉันไม่ได้เลวร้ายอย่างที่เธอคิด” สายตาของเขามีประกาย แต่น้ำเสียงของเขากลับสงบนิ่งผิดปกติ

“คุณไม่จำเป็นต้องเข้าใจ แต่ก็ไม่จำเป็นต้องต่อต้านผม”

“ฉันไม่ได้ต่อต้านคุณ” ฉินอันอันกระแอม “ฉันแค่อยากมีชีวิตของตัวเอง”

‘ชีวิตของจัวเองเหรอ?’

‘ชีวิตของตัวเอง ไม่มีเขาอยู่ในนั้นแน่นอน’

เขาหยิบถ้วยกาแฟขึ้นจิบ

“ราคาหนึ่งพันล้านไม่ถือว่าต่ำอะไร ถ้าขายราคานี้ ถึงปลดหนี้แล้ว เธอก็ยังมีเงินเหลือใช้อยู่” จู่ ๆ เขาก็เปลี่ยนเรื่อง

เธอนิ่งอึ้งไปหลายวินาที ถึงรู้ตัวว่าเขากำลังพูดเรื่องบริษัท

“พ่อของฉันไม่ต้องการขายบริษัทให้คนอื่น”

“การถูกฟ้องล้มละลายเป็นการขายทิ้งเพื่อชำระหนี้เหมือนกัน แถมยังได้ไม่คุ้มราคาด้วย”

ฉินอันอันครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วตอบเขาว่า “ขอบคุณสำหรับความเห็นของคุณ แต่ฉันก็มีความคิดของตัวเอง”

เมื่อพูดจบ เสียงหัวเราะของเขาก็ดังลอดมา

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นเขายิ้มแบบนี้

รอยยิ้มนี้ของเขา มีเสน่ห์จนทำให้คนหลงใหล

ครั้งสุดท้ายที่ได้เห็นรอยยิ้มของเขา คือในคอมพิวเตอร์ของเขา

เขากอดผู้หญิงคนนั้นและยิ้มอย่างอ่อนโยนเป็นพิเศษ