รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 44

เกิดเสียงดังโครมคราม ตอนที่บอดี้การ์ดดึงฉินอันอันออกมา

คนในห้องทำงานจึงเงยหน้ามองมาที่ประตู

เมื่อฟู่ซื่อถิงเห็นร่างเพรียวบางของฉินอันอัน เขาก็ลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้ “ฉินอันอัน คุณมาทำอะไรที่นี่?”

ฉินอันอันสะบัดแขนบอดี้การ์ดออกทันที หลังจากจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่แล้ว ก็เดินเข้าไปในห้อง

“ฉันมาหาศาสตราจารย์หู” เธอเดินมาที่ด้านหน้าฟู่ซื่อถิง มองเขาด้วยใบหน้าสงสัย “คุณเองก็มาหาศาสตราจารย์หูเหมือนกันเหรอ?”

ศาสตราจารย์หูชิงมองไปที่พวกเขาสองคนแล้วดันแว่นตาบนจมูก “พวกคุณสองคนสนิทกันเหรอ?”

ฉินอันอันอยากจะพูดว่า “ไม่สนิท” แต่ฟูซื่อถิงกลีบเอ่ยปากเสียก่อน “ศาสตราจารย์หูครับ ธุระของผม โปรดเก็บไว้เป็นความลับด้วยนะครับ”

ศาสตราจารย์หู “วางใจได้ ก่อนเป็นแพทย์ต้องเรียนรู้ที่จะมีจรรยาบรรณเสียก่อน”

ฟู่ซื่อถิงตอบกลับ “ถ้าอย่างนั้นผมกลับก่อนนะครับ”

ศาสตราจารย์หูชิงพยักหน้า

ฟู่ซื่อถิงก้าวมาด้านหน้าด้วยขายาว ๆ ของเขา ตอนที่เขาเดินผ่านฉินอันอัน เขาก้เหลือบมองเธอโดยไม่พูดอะไร

เธอรู้สึกงุนงงเล็กน้อย

ทำไมเขาไม่ตอบคำถามของเธอ?

อีกอย่าง คำพูดที่เขาพูดกับศาสตราจารย์หูชิงนั้นก็ทำให้เรื่องยิ่งดูลึกลับ เขาซ่อนความลับอะไรไว้กันแน่?

“นักศึกษาคนนี้นี้ มาเพื่อพบฉันงั้นเหรอ?” ศาสตราจารย์หูชิงพูด นั่นช่วยดึงสติของฉินอันอันกลับมา “อีกสิบนาทีฉันก็ต้องไปแล้ว เธอมีคำถามอะไรอยากถามฉันหรือ?”

ฉินอันอันนำเอกสารที่เตรียมไว้ออกมาทันที “ศาสตราจารย์หูคะ ขออภัยที่เสียมารยาทรบกวนคุณ ฉันชื่อฉินอันอันเป็นนักศึกษาปีสี่ของคณะแพทยศาสตร์มหาวิทยาลัยเอค่ะ นี่เป็นวิทยานิพนธ์ที่อ้างอิงเกี่ยวกับกรณีการตรวจคนไข้ก่อนหน้านี้ของคุณ และเพราะว่าข้อมูลทั้งหมดคือการตรวจสอบทางออนไลน์ แล้วบนอินเตอร์เน็ตก็ไม่ได้มีข้อมูลมากนัก ส่วนใหญ่แล้วคือการอนุมานของฉันเองค่ะ ฉันกลัวว่าถ้ามีส่วนที่ฉันเขียนผิดจะเป็นการล่วงเกินคุณได้ จึงอยากขอให้คุณช่วยตรวจดูค่ะ”

ศาสตราจารย์หูรับต้นฉบับวิทยานิพนธ์ที่เธอส่งมา

......

หลังจากที่ฟู่ซื่อถิงขึ้นรถแล้ว ก็มองไปทางตึกอำนวยการด้วยสายตาลุ่มลึก

ฉินอันอันกำลังเรียนแพทย์งั้นเหรอ?

เขารู้มาว่าเธอแค่เรียนศิลปะ หรือว่าข้อมูลของเขาจะผิดพลาด?

เขากดเบอร์โทรของโจวจื่ออี้

“จื่ออี้ ข้อมูลที่นายตรวจสอบฉินอันอันก่อนหน้านี้ระบุว่าเธอเรียนศิลปะไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมฉันถึงรู้สึกเหมือนเธอกำบังจะเรียนแพทย์ล่ะ?”

โจวจื่ออี้ “เธอเรียนศิลปะจริง ๆ ครับ เรื่องนี้ผมตรวจสอบกับมหาวิทยาลัยเอแล้ว”

ฟู่ซื่อถิง “แต่ฉันเจอเธอที่คณะแพทย์”

โจวจื่ออี้ “คณะแพทย์ที่มหาวิทยาลัยเอเหรอครับ?”

ฟู่ซื่อถิง “ใช่”

โจวจื่ออี้ “ผมจะตรวจสอบเดี๋ยวนี้ครับ” เขาเงียบไปชั่วขณะแล้วเอ่ยตอบ “ผมส่งข้อมูลตั๋วคอนเสิร์ตให้คุณแล้วนะครับ เป็นตั๋วเวลาบ่ายสี่โมงครึ่ง”

ฟู่ซื่อถิง “เข้าใจแล้ว”

ครู่ต่อมา โจวจื่ออี้ได้ตรวจสอบข้อมูลเกี่ยวกับฉินอันอันแล้วโทรกลับมาหาฟู่ซื่อถิง

“ประธานฟู่ครับ ฉินอันอันกำลังเรียนปริญญาสองใบครับ เธอเรียนศิลปะเป็นวิชาเอก และเรียนแพทย์เป็นวิชาโท”

ฟู่ซื่อถิง “อืม”

โจวจื่ออี้ “คิดไม่ถึงดลยว่าเธอจะเก่งขนาดนี้”

ฟู่ซื่อถิงวางสาย

ตอนกลางวัน

หลีเสี่ยวเถียนนัดฉินอันอันกินข้าวด้วยกัน

ทั้งสองคนพบกันที่ร้านอาหารใกล้มหาวิทยาลัย

หลังจากนั่งลง หลีเสี่ยวเถียนก็ยื่นเมนูให้เธอสั่งอาหาร

“ฉินอันอัน ฉันรู้สึกว่าเธอเห็นฉันเป็นเพื่อนน้อยลงเรื่อย ๆ แล้วนะ เมื่อก่อนตอนฉันนัดเธอ เธอออกมาเป็นเพื่อนฉันได้เสมอ เมื่อคืนกว่าจะเรียกเธอออกมาได้ก็แสนยากเย็น ผลสุดท้ายเธอยังหนีกลับไปเร็วกว่ากระต่ายเสียอีก…นี่มันหมายความว่ายังไง?”

ฉินอันอันเอ่นตอบ “เถียนเถียน งานปาร์ตี้เมื่อคืนคือปาร์ตี้คนโสดใช่ไหม?”

“ใช่แล้ว! มีอะไรเหรอ?”

“คราวหน้า ถ้าเป็นปาร์ตี้ประเภทนี้ล่ะก็ อย่าเรียกฉันออกมานะ ตอนนี้ฉันไม่โสดแล้ว”

หลีเสี่ยวเถียนร้องอุทาน “เธอเพิ่งจะเลิกกับเขาไปไม่ใช่เหรอ? หาคนมาดามใจได้เร็วขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย?!”