รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 45

ฉินอันอันกลืนไม่เข้าคายไม่ออก “หาคนมาดามใจอะไรล่ะ…ฉันถูกบังคับต่างหาก ก่อนหน้านี้ครอบครัวฉันขาดแคลนเงินทุน แม่เลี้ยงของฉันก็เลยให้ฉันแต่งงานเพื่อเงินสินสอด แถมตอนนี้ก็ยังไม่ได้หย่าเลย!”

หลีเสี่ยวเถียน “บ้าจรง! แม่เลี้ยงของเธอยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า? อันอัน! ทำไมก่อนหน้านี้เธอไม่บอกฉัน! พวกเราไปแจ้งตำรวจกันเถิะ!”

ฉินอันอันรั้งเธอเอาไว้ “เรื่องไม่ได้เลวร้ายอย่างที่เธอคิดหรอก ฉันกับเขาต่างกันมาก เราหย่ากันได้ทุกเมื่อ”

หลีเสี่ยวเถียนยังคงตื่นเต้นไม่หาย “เธอแอบบอกฉันได้ไหมว่าเขาเป็นใคร? สามีของเธอน่ะ…สามีของเธอเนี่ยนะ! ทำไมฉันถึงรู้สึกอึดอัดขนาดนี้!”

“มันก็ค่อนข้างอึดอัดจริง ๆ นั่นแหละ รอฉันหย่ากับเขาแล้วฉันจะบอกเธอว่าเขาเป็นใครก็แล้วกัน”

“ไม่ได้! เธอบอกฉันมาตอนนี้เลย! ฉันจะช่วยเธอออกหน้าเอง!”

ฉินอันอันรู้จักความอารมณ์ร้อนของหลีเสี่ยวเถียนดี

ถ้าบอกเธอ เธอจะต้องไปหาฟู่ซื่อถิงแน่นอน

เดิมทีความสัมพันธ์ของเธอกับฟู่ซื่อถิงก็ไม่ราบรื่นอยู่แล้ว นี่จะไม่ทำให้เรื่องแย่ลงใช่ไหม?

“เถียนเถียน เธอช่วยฉันตรวจสอบดูว่าเฮ่อจุนจือคือใครก่อนเถอะ! ถึงตอนนั้นฉันบอกเธอแน่ว่าสามีของฉันคือใคร” ฉินอันอันต่อรองอย่างเป็นมิตรกับเธอ

“ชิส์ ๆ ! เรียกสามีอย่างสนิทสนมขนาดนี้ คงเรียกบ่อยมากเลยสิท่า?” หลีเสี่ยวเถียนล้อเลียน

ฉินอันอันหน้าแดง พลางถอนหายใจ “ถึงฉันจะเรียกเขาว่าสามี เขากล้ารับไหมล่ะ? เขาเองก็ถูกบังคับเหมือนกัน”

หลีเสี่ยวเถียน “แย่ขนาดนี้เลย? ฉันนึกว่าเพราะไอ้ผู้ชายหมา ๆ นั่นชอบเธอ ถึงได้ใช้กำลังบังคับเอาตัวเธอไปเสียอีก…”

ฉินอันอันเอ่ยท้วง “หยุดเลย! เธออ่านนิยายรักมากเกินไปแล้ว! มันไม่ใช่อย่างที่เธอคิด!”

หลีเสี่ยวเถียนส่ายหน้าแล้วพูดอย่างเสียดายว่า “ดูท่ารุ่นพี่จะไม่มีโอกาสแล้ว รุ่นพี่สนใจเธอ เธอรู้ใช่ไหม?”

การแสดงออกบนหน้าของฉินอันอันแข็งทื่อ อย่างกับหิน

“เอาล่ะ! เธออย่ามองฉันแบบนี้…ฉันรู้ว่าเธอไม่ชอบเขา ฉันจะกลับไปโน้มน้าวเขาเอง…ตอนบ่ายพวกเราไปดูคอนเสิร์ตกันเถอะ! คอนเสิร์ตของปรมาจารย์เลยนะ! ที่หอประชุมฟิลฮาร์โมนิก!” หลีเสี่ยวเถียนเปลี่ยนเรื่อง

โทรศัพท์ของฉินอันอันดังขึ้น

มีข้อความใหม่เข้ามา

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดเปิด

มันถูกส่งมาจากเบอร์ที่เธอไม่คุ้น

แต่ว่าเนื้อหากลับดูค่อนข้างคุ้นเคย

‘ตอนบ่ายสี่โมง บอดี้การ์ดจะไปรับเธอ’ — ฟู่ซื่อถิง

‘เบอร์แปลก ๆ นี้เป็นของฟู่ซื่อถิงงั้นเหรอ?’

‘ทำไมเขาถึงให้บอดี้การ์ดมารับเธอ?’

“ฉินอันอัน เธอได้ยินที่ฉันพูดกับเธอหรือเปล่า? คอนเสิร์ตช่วงบ่ายนี้…” หลีเสี่ยวเถียนยื่นมือไปบีบแก้มเธออย่างไม่พอใจ

“…คอนเสิร์ตจะมีตอนบ่ายเท่าไหร่?” ฉินอันอันวางโทรศัพท์ รู้สึกร้อนเล็กน้อยจึงยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม

“บ่ายสี่โมงครึ่ง” หลีเสี่ยวเถียนพูด “คอนเสิร์ตของริชาร์ด ปรมาจารย์เปียโนที่เธอชอบเป็นพิเศษเลยนะ!”

ฉินอันอันยกมือขึ้นนวดขมับที่เริ่มปวด “ฉันอยากไปมากเลย! จริง ๆ นะ! แต่ว่าฉันมีธุระต้องทำตอนบ่ายสี่โมง!”

“เธอมีธุระอะไร? ปฏิเสธไปก็ได้นี่นา”

“ปฏิเสธไม่ได้”

หลีเสี่ยวเถียนกลอกตา “ฉันรู้แล้ว! สามีกำลังตามตัวเธออยู่! ถูกไหม?!”

ฉินอันอันเอาสองมือปิดหน้า แล้วนิ่งเงียบ แปลว่ายอมรับ

“ทำไมเธอถึงได้สนใจการกระทำของสามีตัวเองขนาดนี้?! เขาเป็นใคร? หรือว่าเขาสำคัญกว่าฉัน? เธอถึงปฏิเสธเขาแล้วไปดูคอนเสิร์ตเป็นเพื่อนฉันไม่ได้ใช่ไหม?!” หลีเสี่ยวเถียนเป็นเดือดเป็นแค้น

ฉินอันอันตอบกลับ “เธอสำคัญอยู่แล้ว แต่ว่าฉันกลัวเขานิดหน่อย”

“ทำไมเธอถึงกลัวเขาล่ะ? หรือว่าถ้าเธอไม่เชื่อฟังเขา เขาจะตีเธองั้นเหรอ?”

ฉินอันอันดื่มน้ำต่อ

“เธอยอมคนเกินไปแล้ว! ฉันขอให้เธอบอกฉันว่าเขาเป็นใคร เธอก็ไม่บอก! สมควรโดนเขารังแกแล้ว!” หลีเสี่ยวเถียนคร่ำครวญด้วยความเสียใจที่เพื่อนของเธอยอมจำนนต่อโชคชะตา

เวลาสี่โมงเย็น

บอดี้การ์ดมารับฉินอันอันที่มหาวิทยาลัย

หลังจากนั้นยี่สิบนาที

รถก็ไปจอดที่ลานจอดรถของหอประชุมฟิลฮาร์โมนิก

ตอนที่บอดี้การ์ดพาเธอไปที่หอประชุมฟิลฮาร์โมนิก ก็คล้ายกับว่าวิญญาณของเธอจะหลุดออกจากร่าง “ฟู่ซื่อถิงชวนฉันมาดูคอนเสิร์ตเนี่ยนะ?”