รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 46

บอดี้การ์ด "ไม่ทราบ"

ฉินอันอันหายใจเข้าลึก ๆ แล้วกวาดตามองไปรอบ ๆ ด้วยดวงตาสีแอปริคอทของเธอ

หากเธอจำไม่ผิด เมื่อตอนเที่ยง หลีเสี่ยวเถียนก็ชวนเธอมาชมคอนเสิร์ตนี้!

และเธอก็ปฏิเสธหล่อนไป

แต่สุดท้ายแล้ว... เธอก็ได้มาอยู่ดี!

เพียงแต่ว่าเเธอมากับฟู่ซื่อถิงแทน

เธอจะหน้าแตกแค่ไหนหากเธอได้พบหลีเสี่ยวเถียนที่นี่!

มือของเธอเริ่มมีเหงื่อออกและเธอก็แอบภาวนาในใจไม่ให้ตัวเองบังเอิญปะทะเข้ากับหลีเสี่ยวเถียน

ฮอลล์คอนเสิร์ตออกจะใหญ่โต คงไม่บังเอิญขนาดที่พวกเธอจะได้ที่นั่งติดกันหรอก ถูกไหม?

ทว่าโจวจื่ออี้กลับจองที่นั่งทั้งแถวไว้ให้ฟู่ซื่อถิง

ซึ่งก็คือแถวหน้าสุดนั่นเอง

เมื่อฉินอันอันเดินเข้าไป เธอก็เห็นฟู่ซื่อถิงทันที

เขาเป็นคนเดียวที่นั่งอยู่ในแถวนั้น

เขานั่งอยู่ที่นั่นอย่างเย็นชาและเย่อหยิ่ง กอปรด้วยท่าทางสูงส่งและออร่าอันสง่างาม

เนื่องจากคอนเสิร์ตยังไม่เริ่ม เขาจึงกำลังเล่นโทรศัพท์อยู่

ฝีเท้าของฉินอันอันชะงักไป เธอยืนตัวแข็งทื่ออยู่กับที่โดยไม่ขยับ

‘นี่มันสะดุดตาเกินไปแล้ว!’

ทำไมเขาถึงได้เปลี่ยนใจชวนเธอมาดูคอนเสิร์ต?

เขาลืมที่เขาวิพากษ์วิจารณ์เธอกับฟู่เย่เฉินเมื่อคืนนี้แล้วหรือ?

เธอบอกว่าศิลปะเป็นสิ่งสวยงาม แต่เขากลับบอกว่าความงามแบบนี้ทั้งไร้ประโยชน์และน่าขัน

“จะยืนนิ่งอยู่ทำไมล่ะครับ? ไปกันเถอะ!” บอดี้การ์ดมองเธออย่างเคือง ๆ เมื่อเห็นว่าเธอยืนนิ่งไม่ขยับ

"พี่ชาย ฉันหนาวนิดหน่อย... ฉันขอยืมเสื้อโค้ทของนายได้ไหม?" ฉินอันอันมองไปที่เสื้อคลุมสีดำของบอดี้การ์ดแล้วถามอย่างสุภาพ

บอดี้การ์ดชักสีหน้าเย็นชาและเปิดเสื้อคลุมของเขาออกเพื่อให้เธอเห็นข้างใน

ข้างในนั้นมีอาวุธซ่อนอยู่มากมาย!

เหลือเชื่อจริง ๆ!

ฉินอันอันหวาดกลัวมากเสียจนขาของเธอก้าวเดินไปหาฟู่ซื่อถิงโดยอัตโนมัติทันที

เมื่อไปถึงเธอก็ลังเลอยู่สองวินาทีก่อนที่จะค่อย ๆ นั่งลงโดยเว้นที่นั่งระหว่างเธอกับเขาเอาไว้

ฟู่ซื่อถิงมองไปที่ช่องว่างระหว่างพวกเขาทั้งสอง คิ้วของเขาขมวดเล็กน้อย

นี่เธอกำลังจะสื่ออะไร?

เธอกำลังจะสื่อว่าเธอไม่ชอบเขาเหรอ?

"ฉันร้อนนิดหน่อย..." ฉินอันอันอธิบาย

บอดี้การ์ดที่นั่งลงอีกด้านหนึ่งของฟู่ซื่อถิงขึ้นเสียงถามทันที "นี่คุณล้อผมเล่นใช่ไหม? เมื่อกี้คุณยังบอกว่าหนาวอยู่เลย!"

ฉินอันอันชะงักด้วยความหน้าแตก "ทำไมนายถึงพูดมากขนาดนี้นะ? บอดี้การ์ดในละครไม่เห็นจะคุยกันเลย นายช่วยเอาเวลาของนายไปมุ่งอยู่กับการรักษาความปลอดภัยของเจ้านายจัวเองแทนได้ไหม?"

บอดี้การ์ดนิ่งไป "???" ยายบ้านี่!

ฟู่ซื่อถิงเหลือบมองบอดี้การ์ดแล้วพูดว่า "ถอยไปหน่อย"

บอดี้การ์ดย้ายที่นั่งออกไปหลายที่ทันที

ฉินอันอันรู้สึกว่าตัวเองค่อยหายใจหายคอง่ายขึ้นหน่อย

เธอหายใจเข้าลึก ๆ อีกครั้งเพื่อสงบสติอารมณ์

ทันใดนั้นความคิดหนึ่งก็แวบขึ้นมาในใจของเธอ

เธอถอดเสื้อคลุมของตัวเองออกและพับมันวางไว้บนเก้าอี้ตรงกลางระหว่างเธอกับเขา

จากนั้นเธอก็คลายผมหางม้าของเธอและปล่อยให้ผมของเธอคลุมใบหน้าตนเองให้มากที่สุด

ด้วยวิธีนี้ ตราบใดที่หลีเสี่ยวเถียนไม่ได้อยู่ตรงหน้าเธอ หล่อนก็ไม่มีทางจำเธอได้

ฟู่ซื่อถิงเฝ้าดูการกระทำของเธอด้วยสายตาที่เย็นชาและเริ่มวิเคราะห์ภาษากายของเธอในใจ

‘นี่เธอถอดเสื้อคลุมเพื่ออวดรูปร่างของคัวเองเหรอ?’

‘เธอปล่อยผมเพื่อเพิ่มเสน่ห์ให้ตัวเองเหรอ?’

เห็นได้ชัดว่าเธอทำให้เขาหลงใหลไม่น้อย

“ฉินอันอัน…” ฟู่ซื่อถิงกล่าว

“อย่าชวนฉันคุย!” ฉินอันอันใช้มือทั้งสองข้างจัดช่อผมยาว “เพื่อนที่มหาวิทบาลัยของฉันอยู่ที่นี่ ฉันไม่อยากให้เธอเห็นว่าพวกเรามาด้วยกัน!"

ฟู่ซื่อถิงเม้มริมฝีปากจนเป็นเส้นบาง แล้วกัดกรามแน่น

ความสงบในแววตาของเขาหายไปในทันที