รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 46

บอดี้การ์ด "ไม่ทราบ"

ฉินอันอันหายใจเข้าลึก ๆ แล้วกวาดตามองไปรอบ ๆ ด้วยดวงตาสีแอปริคอทของเธอ

หากเธอจำไม่ผิด เมื่อตอนเที่ยง หลีเสี่ยวเถียนก็ชวนเธอมาชมคอนเสิร์ตนี้!

และเธอก็ปฏิเสธหล่อนไป

แต่สุดท้ายแล้ว... เธอก็ได้มาอยู่ดี!

เพียงแต่ว่าเเธอมากับฟู่ซื่อถิงแทน

เธอจะหน้าแตกแค่ไหนหากเธอได้พบหลีเสี่ยวเถียนที่นี่!

มือของเธอเริ่มมีเหงื่อออกและเธอก็แอบภาวนาในใจไม่ให้ตัวเองบังเอิญปะทะเข้ากับหลีเสี่ยวเถียน

ฮอลล์คอนเสิร์ตออกจะใหญ่โต คงไม่บังเอิญขนาดที่พวกเธอจะได้ที่นั่งติดกันหรอก ถูกไหม?

ทว่าโจวจื่ออี้กลับจองที่นั่งทั้งแถวไว้ให้ฟู่ซื่อถิง

ซึ่งก็คือแถวหน้าสุดนั่นเอง

เมื่อฉินอันอันเดินเข้าไป เธอก็เห็นฟู่ซื่อถิงทันที

เขาเป็นคนเดียวที่นั่งอยู่ในแถวนั้น

เขานั่งอยู่ที่นั่นอย่างเย็นชาและเย่อหยิ่ง กอปรด้วยท่าทางสูงส่งและออร่าอันสง่างาม

เนื่องจากคอนเสิร์ตยังไม่เริ่ม เขาจึงกำลังเล่นโทรศัพท์อยู่

ฝีเท้าของฉินอันอันชะงักไป เธอยืนตัวแข็งทื่ออยู่กับที่โดยไม่ขยับ

‘นี่มันสะดุดตาเกินไปแล้ว!’

ทำไมเขาถึงได้เปลี่ยนใจชวนเธอมาดูคอนเสิร์ต?

เขาลืมที่เขาวิพากษ์วิจารณ์เธอกับฟู่เย่เฉินเมื่อคืนนี้แล้วหรือ?

เธอบอกว่าศิลปะเป็นสิ่งสวยงาม แต่เขากลับบอกว่าความงามแบบนี้ทั้งไร้ประโยชน์และน่าขัน

“จะยืนนิ่งอยู่ทำไมล่ะครับ? ไปกันเถอะ!” บอดี้การ์ดมองเธออย่างเคือง ๆ เมื่อเห็นว่าเธอยืนนิ่งไม่ขยับ

"พี่ชาย ฉันหนาวนิดหน่อย... ฉันขอยืมเสื้อโค้ทของนายได้ไหม?" ฉินอันอันมองไปที่เสื้อคลุมสีดำของบอดี้การ์ดแล้วถามอย่างสุภาพ

บอดี้การ์ดชักสีหน้าเย็นชาและเปิดเสื้อคลุมของเขาออกเพื่อให้เธอเห็นข้างใน

ข้างในนั้นมีอาวุธซ่อนอยู่มากมาย!

เหลือเชื่อจริง ๆ!