รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 47

เขารู้สึกเหมือนกลายเป็นตัวตลก

‘ทำไมเธอถึงไม่อยากให้เพื่อนของเธอเห็นเธอ?’

‘เธออายที่มากับเขาเหรอ?’

หลังจากนั้นไม่นานคอนเสิร์ตก็เริ่มขึ้น

ฉินอันอันค่อย ๆ ผ่อนคลายลง

โชคดีที่พวกเขาไม่ได้พบกับหลีเสี่ยวเถียน

ฉินอันอันไม่รู้ว่าหลีเสี่ยวเถียนนั่งอยู่ตรงไหน

เธออยากจะหันกลับไปมองจริง ๆ แต่ความมีเหตุผลก็ควบคุมแรงกระตุ้นของเธอเอาไว้

หลีเสี่ยวเถียนนั่งอยู่ที่แถวที่ห้าพร้อมกับเพื่อนอีกคน

“ใครนั่งอยู่แถวแรกบ้าง มีที่นั่งตั้งมากมาย แต่นั่งกันอยู่แค่สามคน วิเศษจริง ๆ!” หลีเสี่ยวเถียนกระซิบบ่นกับเพื่อนของเธอ

เพื่อนของเธอลองวิเคราะห์สถานการณ์ "คงเป็นพวกเศรษฐีมั้ง! ขนาดที่นั่งของพวกเรายังราคาเป็นพันเลย แล้วแถวแรกจะแพงขนาดไหน?! ดูก็รู้แล้วว่าพวกเขาจองไว้ทั้งแถว ดูคนตรงกลางสิ มองจากด้านหลังยังรู้เลยว่าเขารวย ผู้หญิงทางซ้ายของเขาน่าจะเป็นลูกสาวหรือไม่ก็คนรักของเขา และชายร่างกำยำทางด้านขวาต้องเป็นบอดี้การ์ดของเขาแน่”

หลีเสี่ยวเถียนรู้สึกว่าการวิเคราะห์ของเพื่อนเธอสมเหตุสมผลมาก

“ผู้หญิงทางซ้ายคล้ายเพื่อนสนิทของฉันเลย!” หลีเสี่ยวเถียนพึมพำขณะที่จ้องแผ่นหลังของฉินอันอัน

เพื่อน "ดูจากด้านหลังก็รู้แล้วเหรอ?"

"ไม่อย่างนั้นจะเรียกว่าเพื่อนสนิทได้ยังไงล่ะ?!" ยิ่งหลีเสี่ยวเถียนมองเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งรู้สึกว่าแผ่นหลังของผู้หญิงคนนั้นคล้ายกับของฉินอันอันมากขึ้นทุกที

เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วแอบถ่ายรูปคนในแถวแรกเอาไว้

“หยุดถ่ายได้แล้ว! เธอถ่ายรูปในคอนเสิร์ตไม่ได้นะ!” เพื่อนเธอถอนหายใจ “ถ้าสงสัยมากขนาดนั้นก็ลุกไปดูเลยสิ!”

"ช่างมันเถอะ คอนเสิร์ตกำลังจะเริ่มแล้ว" หลีเสี่ยวเถียนส่งรูปถ่ายให้ฉินอันอันขณะที่เธอพูด

โทรศัพท์มือถือของฉินอันอันสั่นอยู่ในกระเป๋าของเธอ

เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วเห็นข้อความจากหลีเสี่ยวเถียน : อันอัน ดูผู้หญิงในรูปสิ หลังของหล่อนเหมือนของเธอเลย ว่าไหม?

หัวใจของฉินอันอันเต้นรัวจนแทบจะหลุดออกมาจากอก

เธอย่อตัวลงบนเก้าอี้โดยไม่รู้ตัว…

ฟู่ซื่อถิงเห็นเช่นนั้นจึงหันไปมองข้างหลัง

หลังจากที่หลีเสี่ยวเถียนเห็นหน้าของเขาเธอก็รู้สึกตื่นเต้นมากจนแทบจะลืมหายใจ

“ให้ตายเถอะ! หล่อมาก!”

“ให้ตายเถอะ! นั่นฟู่ซื่อถิงใช่ไหม?!”

“ฟู่ซื่อถิงเหรอ?!”

“ใช่ ๆ! เธอลืมไปแล้วหรือว่าฉันเรียนเศรษฐศาสตร์? ทำไมฉันจะจำเขาไม่ได้?! เขาคือฟู่ซื่อถิง!”

หลีเสี่ยวเถียนถอนหายใจหลังจากที่ตั้งสติได้ "และผู้หญิงที่อยู่ข้าง ๆ เขาก็ไม่ใช่เพื่อนสนิทของฉันแน่! เพื่อนสนิทฉันจะมานั่งข้างฟู่ซื่อถิงได้ยังไง?"

หลังจากที่พูดอย่างนั้นเธอก็ส่งข้อความถึงฉินอันอันอีก: เป็นเธอไปไม่ได้หรอก เพราะผู้ชายที่อยู่ข้าง ๆ ผู้หญิงคนนั้นคือ ฟู่ซื่อถิง! เธอรู้จักฟู่ซื่อถิงใช่ไหม? เขาหล่อและรวยมาก! เมื่อกี้เขาหันมามองทางฉันด้วย เขาหล่อมากจริง ๆ!

หลังจากที่ฉินอันอันเห็นข้อความนี้เธอก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองฟู่ซื่อถิง

‘หล่อมาก?’

‘ตรงไหน?’

หลังจากนั้นไม่นาน หลีเสี่ยวเถียนก็ส่งข้อความมาอีก: เพื่อนฉันจะไปถ่ายรูปกับฟู่ซื่อถิงหลังจบคอนเสิร์ต เธอว่าฉันควรจะถ่ายรูปกับเขาด้วยดีไหม? ฉันไม่รู้ว่าเขาจะไม่พอใจหรือเปล่า

ฉินอันอันรู้สึกว่าโทรศัพท์ในมือของเธอร้อนจนเธอไม่อาจถือมันได้อีกต่อไป

"ฟู่ซือถิง..." ฉินอันอันเรียกเขาเบา ๆ "จู่ ๆ ฉันก็หิวมากเลย... เราไปหาอะไรกินกันเถอะ!"

‘ถ้าคุณไม่ออกไปตอนนี้และรอจนจบคอนเสิร์ต คุณจะโดนรุมมึ้งเอานะ’

‘นั่นน่ากลัวจะตาย’

เธอหยิบเสื้อคลุมของตัวเองด้วยมือเดียวโดยไม่รอคำตอบ ขณะที่อีกมือก็คว้าแขนของเขาไว้ หลังจากที่ยืนขึ้นเธอก็ลากเขาออกไป

มันเป็นคอนเสิร์ตดี ๆ ที่ฉินอันอันตัดจบภายในเวลาไม่ถึงสิบนาที

นี่เป็นครั้งแรกที่ฟู่ซื่อถิงชวนผู้หญิงมาดูคอนเสิร์ต

เดิมทีเขาไม่ได้ตั้งใจจะทำแบบนี้ แต่เพื่อทำให้เธอมีความสุข เขาจึงได้เอาชนะความขัดแย้งในใจตนเองและทำมัน

ด้วยสถานะปัจจุบันของเขา ไม่ว่าเขาจะไปที่ไหนเขาก็จะกลายเป็นจุดสนใจไปด้วยปริยาย

ฉินอันอันไม่เพียงแต่ชอบอยู่คนเดียว เธอยังกลัวว่าคนรู้จักจะเห็นพวกเขาด้วยกันอีกด้วย

นี่ไม่ต่างอะไรกับการตบหน้าเขาโดยตรง

หลังจากที่ออกมาจากฮอล์คอนเสิร์ต เขาก็สะบัดแขนของเธอออกแล้วเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามองเธออีก

เมื่อมองดูแผ่นหลังสง่าของเขาในขณะที่เขาเดินจากไปอย่างรีบร้อน เธอก็รู้ทันทีว่าที่เขาชวนเธอมาคอนเสิร์ตเพื่อชวนเธอออกเดท

‘แต่… เขาไม่ควรจะนัดล่วงหน้าหรอกเหรอ?’

‘หรือว่าเขาตั้งใจจะเซอร์ไพรส์เธอ?’