รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 5

ฉินอันอันตกใจมากจนเผลอถอยไปสองสามก้าว

เขาเป็นเหมือนสัตว์ร้ายที่ถูกปลุกให้ตื่นขึ้น ตอนเขาหลับไม่ได้สติไม่รู้สึกว่าเขาน่ากลัวหรือเป็นอันตราย แต่เมื่อเขาลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วนั้นมันช่างอันตรายเหลือเกิน

ป้าจางออกมาจากห้องแล้วปิดประตู

เมื่อเห็นฉินอันอันหวาดกลัวราวกับกวางที่ตื่นกลัวแบบนั้น เธอจึงพูดปลอบใจว่า "คุณนาย ไม่ต้องกลัวนะคะ นายท่านเพิ่งฟื้นยังไม่รู้เรื่องอะไร คืนนี้คุณนอนที่ห้องรับรองแขกก่อน ไว้พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน ฉันคิดว่าคุณนายใหญ่ชอบคุณมาก เธออาจจะเข้าข้างคุณก็ได้”

ฉินอันอันสับสนว้าวุ่นใจไปหมด เธอเคยคิดว่าฟู่ซื่อถิงจะตายเมื่อไหร่ แต่เธอไม่เคยคิดว่าเขาจะฟื้นขึ้นมาได้

“ป้าจาง ของของฉันยังอยู่ในห้องเขา…” ฉินอันอันเหลือบมองไปที่ห้องนอนใหญ่ อยากจะเข้าไปเอาของของตัวเองทั้งหมดออกมา

จากที่ฟู่ซื่อถิงมองดูเธออย่างดุร้ายและน่ากลัวในตอนนี้ เธอมั่นใจมากว่าเขาอาจจะไม่ยอมรับเธอเป็นภรรยาของเขา

เธอต้องเตรียมตัวพร้อมที่จะออกจากตระกูลฟู่ได้ทุกเวลา

ป้าจางถอนหายใจเบา ๆ "ถ้ามันไม่ใช่ของสำคัญก็วางไว้ตรงนั้นก่อนค่ะ! พรุ่งนี้ฉันจะเอามันไปให้คุณเองนะ"

ฉินอันอัน "ค่ะ ป้าก็กลัวเขาเหมือนกันเหรอ?"

ป้าจาง "ป้าทำงานรับใช้เขามานานแล้ว เขาดูค่อนข้างดุ แต่เขาก็ไม่เคยทำให้ป้าลำบากใจค่ะ"

ฉินอันอันตอบรับคำเธอและไม่พูดอะไรอีก

แม้ว่าเธอจะเป็นภรรยาของเขา แต่พูดกันตรง ๆ นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้พบกัน และเข้าใจดีถึงท่าทีแบบนั้นที่เขามีต่อเธอ

คืนนั้นเธอนอนไม่หลับ

ความคิดมากมายหมุนวนอยู่ในหัวของเธอ

การฟื้นขึ้นมาของฟู่ซื่อถิง ทำให้จังหวะชีวิตของเธอหยุดชะงักไปอย่างสิ้นเชิง

…

วันรุ่งขึ้น

แปดโมงเช้า ป้าจางนำของของฉินอันอันออกจากห้องนอนใหญ่แล้วส่งให้เธอที่ห้องรับรองแขก

“คุณนาย ไปทานอาหารเช้าได้นะคะ นายท่านอยู่ที่ห้องอาหารแล้ว คุณมาด้วยก็ได้ ไปคุยกับเขาทำความรู้จักเขาให้มากขึ้น” ป้าจางกล่าว

ฉินอันอันดูลำบากใจ "เขาคงไม่อยากรู้จักฉันหรอก"

ป้าจาง "แต่ยังไงคุณต้องกินข้าวเช้า ไปกันเถอะค่ะ! ฉันเพิ่งบอกเขาไปว่าคุณนายใหญ่ชอบคุณมาก เขาก็ไม่โกรธด้วย! บางทีวันนี้เขาอาจจะทำดีกับคุณมากขึ้นก็ได้นะ"

ฉินอันอันมาที่ห้องอาหาร ก่อนที่จะเข้าไป เธอก็เห็นฟู่ซื่อถิงนั่งอยู่บนรถเข็น

ตอนนี้เขาสามารถขยับมือได้แล้ว ต้องขอบคุณการออกกำลังกายกล้ามเนื้อเป็นประจำ

แม้ว่าเขาจะนั่งอยู่ในรถเข็น แต่ท่าทางของเขาที่นั่งหลังตรง ถ้าเขายืนขึ้นเขาต้องสูงและผอมเพรียวอย่างแน่นอน

เธอนั่งที่โต๊ะอาหารด้วยความรู้สึกไม่สบายใจ

ป้าจางนำชามและตะเกียบมา

เขาไม่พูดจนกระทั่งเธอหยิบตะเกียบขึ้นมา

เธออดไม่ได้ที่จะแอบมองเขา

การมองแวบเดียวนี้ดึงความสนใจของเขามาที่เธอทันที

แววตาเขาดูลึกไร้ก้นบึ้งเหมือนหลุมดำ ราวกับว่าสามารถจะกลืนผู้คนเข้าไปได้

“เอ่อ...ฉัน ฉันชื่อ ฉินอันอัน...” เธอพูดอย่างประหม่า

ฟู่ซื่อถิงหยิบถ้วยกาแฟขึ้นมาแล้วจิบไปสักพัก น้ำเสียงของเขาราบเรียบไร้อารมณ์ดังขึ้น "ได้ยินมาว่าตอนนี้เธออาจตั้งท้องลูกของฉันอยู่"

ฉินอันอันตึงเครียดขึ้นมา หมดอารมณ์ที่จะกินข้าวไปในทันที

“ให้คนทำแท้งให้ หรือทำแท้งด้วยยา เธอชอบแบบไหนมากกว่ากัน?” เขาพูดถ้อยคำโหดร้ายด้วยน้ำเสียงสงบนิ่งที่สุด

ฉินอันอันหน้าซีด ตกใจจนสมองคิดอะไรไม่ออก

ป้าจางคิดว่าหัวข้อนี้น่ากลัวเกินไป จึงลืมมารยาทและอธิบายว่า "ท่านคะ คุณนายใหญ่ต้องการเด็ก นี่ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณนายเลยนะคะ"

ฟู่ซื่อถิงเหลือบมองป้าจาง "หยุดใช้แม่ของฉันกดดันฉัน"

ป้าจางก้มหน้าลงแล้วปิดปากเงียบ

ฉินอันอัน "ฟู่ซื่อถิง..."

ฟู่ซื่อถิง "ใครอนุญาตให้เธอเรียกชื่อฉัน?"

ฉินอันอันตกใจไปแปปนึงแล้วูดต่อไปว่า "ไม่ให้ฉันเรียกชื่อคุณ? ให้เรียกคุณว่าที่รักเหรอคะ?"

ฟู่ซื่อถิง "..."

เธอเห็นเขาเม้มปากแน่น แววตาของเขาแทบจะระเบิดความโกรธออกมาแล้ว