รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 6

เนื่องจากมีภาวะเลือดออก ดังนั้นต้องฝากครรภ์แล้ว!

ข่าวนี้เหมือนกับสายฟ้าดลงมา ทำให้ฉินอันอันตกใจมาก

“คุณหมอ ถ้าหากฉันไม่ต้องการเด็กคนนี้ล่ะ?”

เธอกำลังจะหย่ากับฟู่ซื่อถิง และเด็กในท้องของเธอก็มาผิดเวลา

แพทย์ที่ได้ยินเช่นนี้จึงมองเธอแล้วพูดว่า "ทำไมถึงไม่อยากได้ล่ะค่ะ? รู้ไหมว่ามีคนมากมายที่อยากมีลูกแต่มีลูกไม่ได้?"

เธอหลุบตาลงแล้วเงียบไป

“ทำไมสามีถึงไม่มาด้วย?” แพทย์เอ่ยถาม “ถึงไม่อยากมีลูก ยังไงคุณก็ควรปรึกษาเรื่องนี้กับสามีก่อน”

ฉินอันอันขมวดคิ้วแน่น

เห็นว่าเธอดูเครียงเครียดขนาดนี้ แพทย์จึงหยิบบันทึกการรักษาของเธอขึ้นมาอ่านดู "คุณเพิ่งอายุยี่สิบเอ็ดปีเอง! คุณยังไม่ได้แต่งงานเหรอ?"

ฉินอันอัน "แต่ง...แต่ช่างเถอะค่ะ แต่จะหย่ากันเร็ว ๆ นี้!"

“การทำแท้งไม่ใช่การผ่าตัดเล็ก แม้ว่าคุณจะตัดสินใจแล้วที่จะทำ แต่วันนี้ฉันไม่ว่าง คุณลองกลับไปคิดทบทวนก่อน ไม่ว่าความสัมพันธ์ของคุณกับแฟนจะเป็นอย่างไร เด็กก็เป็นผู้บริสุทธิ์”

แพทย์ให้บันทึกการรักษาของเธอและบอกว่า "ตอนนี้คุณมีภาวะเลือดออก ถ้าคุณไม่ฝากครรภ์ ก็ยากที่จะบอกว่าเด็กจะรอดได้ไหม?"

ทันใดนั้นฉินอันอันก็รู้สึกสงบใจขึ้นมาได้บ้าง "หมอ ฉันจะฝากครรภ์ได้อย่างไรคะ"

แพทย์คนนั้นมองเธออีกครั้ง “คุณไม่ได้อยากทำแท้งเหรอ? ทำใจไม่ได้สินะ? คุณสวยมาก ลูกของคุณก็ต้องสวยมากแน่นอน ถ้าคุณจะฝากครรภ์ ฉันจะสั่งยาให้คุณแล้วกลับไปพักผ่อนหนึ่งสัปดาห์ แล้วสัปดาห์หน้าค่อยกลับมาตรวจอีกครั้ง”

…

หลังจากออกจากโรงพยาบาล แดดแรงมากจนลืมตาไม่ขึ้น เธอมีเหงื่อเย็นออกเต็มหลัง ขาเธอรู้สึกหนักอึ้งเหมือนถูกตะกั่วถ่วงไว้

ตอนนี้เธอสับสนไม่รู้จะไปที่ไหนหรือจะบอกเรื่องนี้กับใคร

แต่ที่แน่ ๆ บอกฟู่ซื่อถิงไม่ได้

ไม่เช่นนั้น เขาคงสั่งให้บอดี้การ์ดลากเธอขึ้นเตียงผ่าตัดแน่

เธอไม่ได้ตัดสินใจที่จะคลอดลูก ตอนนี้เธอว้าวุ่นใจเกินไปและอยากให้ตัวเองสงบสติอารมณ์ก่อนแล้วค่อยตัดสินใจ

เธอจอดรถข้างถนนและโทรหาบ้านลุงของเธอ

ตั้งแต่พ่อกับแม่หย่ากัน แม่ก็กลับมาอยู่กับลุง

ครอบครัวลุงไม่รวยเท่าตระกูลฉิน แต่ก็ยังถือว่าเป็นครอบครัวที่มีฐานะดี

“อันอัน มาคนเดียวเหรอ?” เมื่อป้าสะใภ้เห็นว่าเธอมามือเปล่า สีหน้าก็อึมครึมขึ้นมาทันที “ได้ยินมาว่าเธอเอาของฝากหรูหราตั้งเยอะไปฝากตอนที่กลับไปบ้านพ่อครั้งที่แล้ว! ใช่สิ ที่นี่ไม่ใช่บ้านของเธอ เลยไม่สนใจเรื่องมารยาทเอาของฝากมาให้”

เดิมทีว่าจะต้อนรับฉินอันอันอย่างดี แต่พอเห็นเธอมามือเปล่า ก็ทำตัวเย็นชาใส่ทันที

ฉินอันอันสะดุ้งตกใจ "ป้า ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ครั้งหน้าฉันจะเตรียมของขวัญมาแน่นอน"

“ช่างเถอะ! ดูจากหน้าเธอแล้ว คงถูกไล่ออกจากตระกูลฟู่แล้วสินะ ฉันได้ยินมาว่าฟู่ซื่อถิงฟื้นขึ้นมาแล้ว ในบ้านนั้นคงไม่เห็นหัวเธอแล้วสินะ ไม่งั้นจะมาหาแม่ทั้งน้ำตาไหม?”

ฉินอันอันถูกด่าจนหน้าร้อนไปหมด

จางหยุนเห็นลูกสาวของเธอถูกรังแกและพูดทันทีว่า "ถึงลูกสาวของฉันจะถูกตระกูลฟู่ไล่ออกมา เธอก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะมาหัวเราะเยาะใส่หรอกนะ"

“จางหยุน ฉันพูดเรื่องจริงไม่กี่คำ แทงใจดำเธอรึไง? ฉันไม่สนใจด้วยซ้ำว่าจะมีใครอยู่ที่นี่... ถ้าเธอเก่งนักนะ ก็ย้ายออกไปเลยสิ!”

จางหยุนโกรธมาก อยากจะเถียงแต่ทำไม่ได้

ฉินอันอันเห็นทั้งหมดนี้ด้วยตาตัวเอง เธอรู้สึกจุกอกด้วยความรู้สึกที่ประดังประเดเข้ามา

เธอคิดเสมอว่าแม้ว่าชีวิตของแม่เธอที่บ้านลุงคงจะไม่ดีเท่ากับครอบครัวฉิน แต่ก็คงไม่ได้แย่เกินไป

คิดไม่ถึงเลยว่าความสัมพันธ์ระหว่างแม่กับป้าจะแย่ขนาดนี้

“แม่ ทำไมไม่ย้ายออกไปเช่าบ้านล่ะคะ หนูยังพอมีเงินอยู่…” ฉินอันอันพูดอย่างยากลำบาก

จางหยุนพยักหน้า "อืม งั้นแม่ไปเก็บของนะ"

ภายในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง แม่และลูกสาวก็ออกมาจากบ้านตระกูลจางและขึ้นแท็กซี่

“อันอัน หนูไม่ต้องกังวลเรื่องแม่หรอกนะ ตลอดหลายปีที่ผ่านมา แม่เก็บเงินได้นิดหน่อย ที่แม่ยังไม่ย้ายออกก็เพราะว่าคุณยายเราสุขภาพไม่ดีเลย เธอขอให้แม่อยู่ที่บ้านเป็นเพื่อนเธอ ถ้าไม่ใช่เพราะยายของเรา แม่คงย้ายออกไปนานแล้ว” จางหยุนฝืนยิ้มแล้วพูดออกมา

ฉินอันอันหลุบตาลงเล็กน้อย คิดสักครู่แล้วพูดว่า "อันที่จริงสิ่งที่ป้าพูดมานั้นก็ถูก อีกสองวันนี้หนูจะหย่ากับฟู่ซื่อถิง"

จางหยุนตกใจและเข้ามาปลอบเธอ "ไม่เป็นไร เรายังเรียนไม่จบ ไว้หลังจากหย่าแล้วค่อยมาจัดการเรื่องเรียนจบกัน"

“แม่คะ หลังจากหย่าแล้ว หนูจะไม่กลับไปอยู่กับตระกูลฉิน หนูจะอยู่กับแม่!” ฉินอันอันเอาหัวซบไหล่แม่ ไม่คิดจะบอกแม่เรื่องที่ตัวเองท้อง

ถ้าบอกแม่ แม่ต้องกังวลจนแทบบ้าแน่