รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 64

ของที่พ่อมอบให้ เธอไม่เคยมอบให้ใคร

ใครก็อย่าได้คิดแย่งไปจากมือของเธอ

เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังใช้คำพูดที่รุนแรง แต่ฟู่ซื่อถิงไม่ได้ตกใจเลย ตรงกันข้ามเขากลับรู้สึกว่ามันตลก

“คุณหัวเราะอะไร?” ฉินอันอันมองมุมที่ยกขึ้นของเขา ทั้งกังวลและหงุดหงิดในใจ

“หัวเราะคุณไง” เขาพูดเยาะเย้ย “คิดว่าตัวเองแน่ อวดฉลาด ขุดหลุมฝังตัวเอง”

สองคำแรกเธอแทบไม่ได้ฟังเลย แต่คำสุดท้ายขุดหลุมฝังตัวเองหมายความยังไง?

“กลับห้องของคุณไป! เห็นคุณแล้วผมปวดหัว” ทันใดนั้นฟู่ซื่อถิงสีหน้าบึ้งตึง เสียงของเขาทุ้มต่ำลงมาก

“ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย ที่คุณปวดหัวเป็นเพราะคุณป่วยแน่ ๆ ” ฉินอันอันโต้กลับอย่างเสียดสี “คุณมีหมอประจำตระกูลไม่ใช่เหรอ? ให้ช่วยโทรเรียกมาไหม?”

ฟู่ซื่อถิงกัดฟันพูดออกมาสองคำ “ออกไป!”

ฉินอันอันกลับมาที่ห้อง อารมณ์ของเธอพังทลายลงโดยสิ้นเชิง

เธอปิดสมุดบันทึก เดินไปเตียงแล้วนอนลง

ที่จริงเธอหมดรักฟู่เย่เฉินนานแล้ว

ถ้าหากคืนนี้ฉินเค่อเคอไม่ได้เป็นฝ่ายโทรมาก่อน ในสมองและในใจของเธอ จะไม่มีเงาของสองคนนี้อยู่เลย

เมื่อคิดว่าฟู่เย่เฉินเป็นนักพนันจริง ๆ และยังตกอยู่ในอันตรายอีกด้วย อารมณ์ก็อ่อนไหวและซับซ้อนเป็นพิเศษ

ความทรงจำในอดีตทุก ๆ อย่าง ถูกล้มล้างจนหมด

กระทั่งรู้สึกรังเกียจนิดหน่อยอีกด้วย

ดูเหมือนทุกอย่างจะเป็นของปลอม เธอเหมือนกับทรูแมน ในเรื่อง [เดอะทรูแมนโชว์] อย่างไรอย่างนั้น

ไม่เคยสัมผัสโลกแห่งความเป็นจริง ดำรงชีวิตอยู่ท่ามกลางความจอมปลอมมาตลอด

เธอคิดฟุ้งซ่านจนเคลิ้มหลับไป

กลางดึก เวลาตีสอง รถคันหนึ่งจอดที่ลานหน้าคฤหาสน์ตระกูลฟู่

ป้าจางถูกบอดี้การ์ดที่ปฏิบัติงานตอนกลางคืนปลุกให้ตื่น

ป้าจางรีบออกมาจากห้อง ก็เจอกับใบหน้าทีโกรธเกรี้ยวของแม่เฒ่าฟู่

“ไปเรียกฉินอันอันมา!” แม่เฒ่าฟู่เดินไปที่โซฟาแล้วนั่งลง

ป้าจางวิ่งเหยาะ ๆ ไปที่ประตูห้องของฉินอันอันทันที

ห้านาทีต่อมา ฉินอันอันที่ง่วงงุนก็ลงมาที่ห้องนั่งเล่น

“คุณแม่…” เธอรู้สึกได้ถึงกลิ่นอายอันตราย จึงค่อนข้างตื่นตัว

“ฉินอันอัน เดิมทีฉันคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงไร้เดียงสา คิดไม่ถึงเลยเธอจะหลอกฉันมานานขนาดนี้!” ตัวแม่เฒ่าฟู่สั่นเล็กน้อย “ฉันไม่เคยรู้เลยว่าเธอเคยรักกับฟู่เย่เฉิน! ทำไมเธอไม่บอกฉัน? ถ้าฉันรู้เรื่องนี้แต่แรก ฉันไม่มีทางให้เธอมาเป็นภรรยาของซื่อถิงเด็ดขาด! นี่มันลวงโลกกันชัด ๆ!”

ฉินอันอัน “พวกคุณไม่เคยถามฉันเลย แล้วก็ไม่เคยสนใจความรู้สึกของฉันด้วย พวกคุณปฏิบัติกับฉันเหมือนเป็นหมากตัวหนึ่ง ตอนนี้รังเกียจว่าหมากตัวนี้สกปรก นั่นก็เป็นเพราะสายตาของพวกคุณมีปัญหาเอง”

แม่เฒ่าฟู่ผุดลุกขึ้นยืนด้วยความโกรธ เดินตัวสั่นเทาไปหาฉินอันอัน

“ได้ สายตาของฉันมีปัญหา! แต่เรื่องที่เธอใส่ร้ายเย่เฉินล่ะจะว่ายังไง?!”

ฉินอันอัน “ฉันใส่ร้ายเขางั้นเหรอ? คุณกำลังพูดถึงเรื่องเงินพนันที่ถูกคนตามทวงหนี้ใช่ไหม?”

คำพูดโต้กลับของเธอ ทำให้แม่เฒ่าฟู่พูดไม่ออก

“ในใจคุณก็รู้ดี ถ้าเขาไม่ไปเล่นพนัน ใครก็ไม่กล้าแตะต้องเขา แทนที่จะสอนเขา กลับมาตำหนิฉัน เห็นชัดเลยว่าที่ฉันต้องอยู่ตระกูลฟู่ของคุณ ก็เพราะกรรมเก่า” ดวงตาฉินอันอันแดงเล็กน้อย และอารมณ์รุนแรงขึ้นมาเล็กน้อย

แม่เฒ่าฝู่ฟาดฝ่ามือใส่เธออย่างเหลืออด

‘เพียะ’ เสียงดังชัด! ดังก้องไปทั่วห้องนั่งเล่นกว้าง!

แก้มของฉินอันอันร้อนจนปวดแสบ ความเกลียดชังปะทุขึ้นในดวงตา

“ฉันจงใจทำร้ายฟู่เย่เฉิน เขาทรยศฉันเพราะงั้นฉันเลยแก้แค้นเขา” เสียงของฉินอันอันชัดเจนและมีพลังมากกว่าก่อนหน้านี้ “แล้วก็ยังมีฟู่ซื่อถิง ตราบใดที่ยังเก็บฉันไว้ข้างตัวเขา คุณก็อย่าคิดว่าจะได้อุ้มหลานชายเลย”

แม่เฒ่าฟู่ยกมือแขนขึ้น หมายจะตบเธออีกที!

ทว่าทันใดนั้นก็หมดแรง และล้มลงบนโซฟา

ฉินอันอันมองดูเธอทำตัวเองโกรธจนล้มและไม่ได้เข้าไปช่วยประคอง

เป็นป้าจางพุ่งเข้ามาก่อน

จากนั้นฟู่ซื่อถิงก็เดินลงบันไดมาทีละขั้นตามมาติด ๆ

เขาสวมชุดนอนผ้าไหมสีเทา ใบหน้าเย็นชาและเคร่งขรึมอยู่เสมอ

เธอไม่อยากเห็นเขา ไม่อยากแม้แต่จะสบตา