รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 65

ก่อนที่เขาจะเดินลงมาชั้นล่าง เธอก็วิ่งกลับเข้าห้องไปอย่างรวดเร็ว

แม่เฒ่าฟู่หายใจลำบาก และรู้สึกว่าจะหายใจไม่ออก แต่เมื่อเห็นฟู่ซื่อถิงเดินเข้ามา เธอก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาทันที

“ซื่อถิง…ลูก…” แม่เฒ่าฟู่ยื่นแขนออกไปหาฟู่ซื่อถิงอย่างอ่อนแรง

ฟู่ซื่อถิงรีบเข้ามาประคองเธอทันที

“หย่ากับฉินอันอัน…พรุ่งนี้…ไปหย่าเลยนะ…” แม่เฒ่าฟู่น้ำตาคลอหน่วย “แม่ขอโทษ…ขอโทษนะลูก…แม่ประมาทเลินเล่อ…ถึงได้หาผู้หญิงต่ำช้าขนาดนี้มาให้ลูก…”

ฟู่ซื่อถิงยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่หางตาของผู้เป็นแม่ “แม่ครับ แม่ไม่ต้องกังวลเรื่องของผมกับฉินอันอันนะครับ แล้วเรื่องฟู่เย่เฉิน แม่ก็ไม่ต้องเป็นห่วง”

“นิ้วของเย่เฉินถูกคนตัดทิ้งไปแล้ว…เขาต้องเจ็บปวดมากแน่ ๆ! เขาบอกว่าลูกทำร้ายเขา แม่รู้ว่าไม่ใช่…ลูกจะโหดร้ายกับญาติตัวเองแบบนี้ได้ยังไง? ลูกไม่ใช่คนแบบนั้น…”

“แม่ครับ ถ้าแม่พูดเรื่องงี่เง่าแบบนี้ต่อหน้าผมอีก ผมจะให้คนขับรถส่งแม่กลับทันที” สีหน้าของฟู่ซื่อถิงแย่มาก “ผมจะไม่หย่ากับฉินอันอัน ไม่ว่าใครก็บังคับผมไม่ได้ เว้นแต่ผมอยากจะหย่าเอง”

แม่เฒ่าฟู่สูดลมหายใจเข้าอย่างสิ้นหวัง “ลูกชอบเธอแล้วใช่ไหม? เพราะว่าเธอ…ลูกเลยตัดขาดกับครอบครัวพี่ใหญ่…”

ฟู่ซื่อถิงปล่อยแม่ตัวเอง และมองไปที่คนขับรถของบ้านหลัก “ส่งแม่ฉันกลับไปพักผ่อนด้วย”

ว่าแล้วเขาก็หันหลังกลับเดินขึ้นไปชั้นบน

แม่เฒ่าฟู่มองดูแผ่นหลังที่เด็ดเดี่ยวของลูกชาย น้ำตาก็ไหลลงมาอย่างควบคุมไม่อยู่

‘คิดไม่ถึงว่าเขาจะใจร้ายขนาดนี้!’

‘ทั้งหมดนี้ต้องโทษฉินอันอัน!’

‘เมื่อก่อนเขาไม่ใช่แบบนี้!’

‘ทั้งหมดเป็นเพราะการปรากฏตัวของฉินอันอัน หว่านความขัดแย้งระหว่างอากับหลานชาย ทำให้ตระกูลฟู่วุ่นวายไปหมด’

ฉินอันอันนั่งอยู่บนเตียง หลังพิงกำแพง เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย

‘เจ็บหน้ามาก’

‘ใจก็เจ็บมากด้วย’

แผลบนหน้าไม่กี่วันก็หาย แต่แผลในใจ ไม่มีวันหายตลอดกาล

ถึงคุณจะคิดว่าหายดีแล้ว หากวันหนึ่งจู่ ๆ สัมผัสมันเข้า ก็จะยังคงมีร่องรอยอยู่

……

แปดโมงเช้า

ฟู่ซื่อถิงกำลังนั่งกินข้าวเช้าในห้องกินข้าว

ทันใดนั้น เขาก็สั่งป้าจาง “ไปเรียกฉินอันอันออกมา”

ป้าจางเดินไปทางห้องนั่งเล่นทันที

ครู่ต่อมา เธอรีบกลับมาที่ห้องกินข้าว

“คุณผู้ชายคะ คุณผู้หญิงไม่อยู่ที่ห้อง เธอน่าจะออกไปแล้ว ดิฉันจะไปถามยามที่ประตูค่ะ” หลังจากที่ป้าจางรายงานฟู่ซื่อถิง ก็ก้าวยาว ๆ ไปที่ประตูตรงลานหน้าบ้าน

จากนั้นไม่นาน ป้าจางก็กลับมา

“คุณผู้หญิงออกไปตั้งแต่หกโมงเช้าแล้วค่ะ ให้ดิฉันโทรไปหาเธอไหมคะ?” ป้าจางเป็นห่วงเธอเล็กน้อย

แรงตบจากแม่เฒ่าฟู่นั้นไม่เบามือเลย

ปกติแล้วฉินอันอันจะดูสงบและเงียบขรึม แต่ความนับถือในตัวเองของเธอแข็งแกร่งมาก

ป้าจางกดเบอร์ของเธอ ที่ดังออกมากลับเป็นเสียงเย็นชาของระบบตอบรับ

“คุณผู้หญิงปิดโทรศัพท์ค่ะ” เสียงของป้าจางลดต่ำลงเล็กน้อย

ฉินอันอันออกไปตอนหกโมงเช้า และปิดโทรศัพท์

‘คงไม่ใช่ว่าจะคิดสั้น ทำอะไรโง่ ๆ หรอกใช่ไหม?’

ถึงจะถูกตบ แต่ก็ไม่ถึงขั้นต้องไปหาที่ตาย แต่ว่าบางครั้งคนเราก็ถูกกระตุ้นและทำในสิ่งที่ไม่อาจควบคุมได้

สีหน้าฟู่ซื่อถิงเย็นชา เขาวางถ้วยกาแฟลง ลุกขึ้นยืนแล้วออกจากห้องกินข้าวโดยไม่พูดอะไรสักคำ

หลังจากละล้าละลังอยู่ในห้องนั่งเล่นสักพัก เขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดเบอร์ผู้ช่วยของเขา

“จื่ออี้ ตรวจสอบเบอร์โทรแม่ของฉินอันอันให้ฉันหน่อย”

โจวจื่ออี้ “ได้ครับ ผมจะส่งให้คุณทันที”

หลังจากได้รับเบอร์โทรของจางหยุนแล้ว ฟู่ซื่อถิงก็กดเบอร์นั้นโทรออกพร้อมกับขมวดคิ้ว “ขออภัย หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้งค่ะ”

‘เกิดอะไรขึ้น?’

‘ฉินอันอันกับแม่ของเธอ ปิดโทรศัพท์ทั้งคู่งั้นเหรอ?!’