ก่อนอื่นต้องผ่านอุปสรรคครั้งแรกก่อน จากนั้นถึงจะค่อย ๆ ราบรื่นขึ้น
“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องถามเธอแล้ว ให้ของขวัญเธอไปเลยก็พอ” เซิ่งเป่ยเสนอความเห็น “นายให้เครื่องประดับเธอสิ ผู้หญิงชอบเครื่องประดับ”
ฟู่ซื่อถิง “เธอไม่ใส่เครื่องประดับ ไม่เคยเห็นเธอใส่เลย”
“ถ้าอย่างนั้นก็ให้ผลิตภัณฑ์บำรุงผิวสิครับ ผู้หญิงทุกคนใช้ผลิตภัณฑ์บำรุงผิว” โจวจื่ออี้เอ่ยแนะนำ
ฟู่ซื่อถิง “เธอไม่ใช้พวกครีมบำรุงผิว ฉันเคยไปที่ห้องของเธอ นอกจากโฟมล้างหน้าก็ไม่มีอะไรเลย”
‘แต่ก็คงให้โฟมล้างหน้าเป็นของขวัญไม่ได้สินะ?’
เซิ่งเป่ยคิดไม่ถึงเลยว่าฉินอันอันจะเป็นผู้หญิงแบบนี้
แล้วก็ยิ่งคิดไม่ถึงว่าฟู่ซื่อถิงประธานของเอสทีกรุ๊ปจะทำเรื่องอย่างการแอบเข้าไปให้ห้องของผู้หญิงแล้วสังเกตเรื่องประเภทนี้ได้!
“ถ้าอย่างนั้นก็ให้โฟมล้างหน้าเธอนั่นแหละ!” เซิ่งเป่ยพูด
ฟู่ซื่อถิงตอบ “โฟมล้างเธอมีฝุ่นจับ เดาว่าไม่ได้ใช้นานแล้ว”
......
“เสื้อผ้า รองเท้า กระเป๋า! เธอต้องใส่เสื้อผ้ากับรองเท้าทุกวันใช่ไหมล่ะ? กระเป๋าต้องมีหรือเปล่า?” เซิ่งเป่ยให้คำตอบสุดท้าย “แม่ของนายตบตีเธอ เธอต้องเสียใจและอึดอัดใจมากแน่ ถ้านายไม่โอ๋เธอ เธอเมินนายแน่”
โจวจื่ออี้ “ที่จริงผมคิดว่าคุณหนูฉินค่อนข้างแตกต่างจากผู้หญิงทั่วไป เธอยังเรียนไม่จบ อาจจะไม่ได้วัตถุนิยมขนาดนั้น การให้ของขวัญเธอ ไม่แน่อาจจะไม่ได้ผลที่ดีก็ได้นะครับ”
เซิ่งเป่ยดีดนิ้ว “ฉันเข้าใจความหมายของนายนะ ที่จริงแล้วของขวัญเป็นแค่ตัวช่วยเท่านั้น ที่สำคัญที่สุดคือผู้ชายต้องมอบปฏิสัมพันธ์ทางร่างกายบางอย่างต่างหากล่ะ”
ฟู่ซื่อถิงถามขึ้น “อย่างเช่น?”
โจวจื่ออี้ “จูบแล้วก็กอดกันเหรอครับ?”
เซิ่งเป่ย “ใช่!”
ใบหน้าฟู่ซื่อถิงมืดลงทันที
“ถ้านายไม่อยากทำ พวกเราช่วยนายได้นะ!” เซิ่งเป่ยเห็นสีหน้าลำบากใจของเขา จึงพูดอย่างมีน้ำใจ
ทันใดนั้นเสียงของฟู่ซื่อถิงก็ดังขึ้นกว่าเดิม “พวกนายคิดจะไปกอดแล้วก็จูบเธองั้นเหรอ?!”
เซิ่งเป่ยส่งเสียงดัง ‘พรืด’ “พวกเราจะช่วยส่งของขวัญให้นายต่างหาก! เรื่องอื่น นายต้องจัดการเองแล้ว”
“ไม่ต้อง” ฟู่ซื่อถิงไม่ต้องการยืมมือคนอื่นในเรื่องความรัก เขาพูดอย่างเย็นชา “ฉันไม่ต้องทำแบบนั้นเพราะเป็นเธอ”
เซิ่งเป่ย “งั้นนายแอบไปที่ห้องของเธอเพื่อดูโฟมล้างหน้าฝุ่นจับของเธอทำไม?”
โจวจื่ออี้ “คุณเป่ยครับ เลิกพูดได้แล้วครับ เหลือหน้าไว้ให้เจ้านายผมหน่อยได้ไหม?”
ฟู่ซื่อถิง “พวกนายสองคนไสหัวออกไปเลย!”
โจวจื่ออี้ดึงเซิ่งเป่ยเดินไปที่ประตู
เสียงของฟู่ซื่อถิงดังลอดออกมาอีกครั้ง “จื่ออี้ ช่วยนัดถังเฉียวเซินให้ฉันด้วย”
“ได้ครับเจ้านาย นัดเมื่อไหร่ครับ?”
“คืนนี้”
“โอเคครับ”
ตอนเย็น
หลังจากฉินอันอันทานอาหารเย็นแล้ว ก็ตัดสินใจออกไปเดินเล่นข้างนอก
เธอไม่ได้ออกมาข้างนอกเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์แล้ว จนรู้สึกอัดอัด
หลังจากทารองพื้นในวันที่ไปตรวจครรภ์ อาการบาดเจ็บบนหน้าก็รุนแรง ดังนั้นเธอเลยไม่กล้าทารองพื้นอีก
อีกทั้งไม่ได้ทายา อาการบาดเจ็บจึงหายค่อนข้างช้า
ตอนนี้อาการบาดเจ็บไม่ได้ร้ายแรงขนาดนั้นแล้ว แต่ถ้าหากสังเกตดูดี ๆ จะยังเห็นรอยสีเหลืองและม่วงปรากฏอยู่
เธอสวมหน้ากากอนามัยเดินออกมาจากประตูใหญ่ของเขตหมู่บ้าน
เดินไปได้ประมาณหนึ่งร้อยเมตร ก็มีเสียงรถจักรยานยนต์ส่งเสียงคำรามผ่านมา…
เสียง ‘หวือ’ ดังขึ้น แล้วโทรศัพท์ในมือเธอก็หายไป!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: รอวันหย่า คุณสามีร้าย
สนุกมากค่ะ...