รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 74

ฉินอันอันกลั้นน้ำตาไว้ ก่อนหันหลังกลับด้วยความโกรธ ก้าวเท้ายาว ๆ เดินออกจากสถานีตำรวจไป

เธอไม่ได้เซ็นชื่อ แล้วก็ไม่ได้เอาโทรศัพท์ของตัวเองคืนมาจากมือของฟู่ซื่อถิง

หลังจากฟูซื่อถิงเซ็นชื่อแทนเธอแล้ว เขาก็ออกมาจากสถานีตำรวจ

บนรถระหว่างทางกลับบ้าน

ฟู่ซื่อถิงยื่นโทรศัพท์ให้เธอ พูดเสียงทุ้มต่ำ “ผมไม่ได้ดูโทรศัพท์ของคุณ”

ฉินอันอันรับโทรศัพท์คืนมา สูดหายใจแรง “แต่คุณก็รู้แล้วว่ามีอะไรอยู่ข้างในโทรศัพท์ฉัน”

ฟู่ซื่อถิง “เรื่องนี้สำคัญมากเหรอ? รูปพุงเนี่ยนะ”

ฉินอันอันกัดฟันกรอด ในใจเตือนตัวเองไม่หยุดว่าอย่าโกรธเขา

เพราะท้ายที่สุดแล้ว เป็นเขาที่ช่วยหาโทรศัพท์คืนมา

“ฟู่ซื่อถิง ถ้าฉันบอกคุณว่า เด็กที่คุณบังคับให้ฉันทำแท้งก่อนหน้านี้ไม่ใช่ลูกของฟู่เย่เฉิน แต่เป็นของคุณ คุณจะรู้สึกผิดในใจบ้างไหม?” ฉินอันอันถามเขาโดยกำโทรศัพท์ไว้ในมือ

ฟู่ซื่อถิงหันหน้ามา แล้วมองมาทางเธอ

สีหน้าของเธอจริงจัง ไม่เหมือนกำลังล้อเล่น

“ผลทดสอบก่อนหน้านี้งั้นเหรอ?” ลูกกระเดือกของเขาขยับ น้ำเสียงแหบแห้ง

“ใช่” ฉินอันอันสบตาเขา แล้วพูดทีละคำ “คุณฆ่าลูกด้วยมือคุณเอง คุณรู้สึกผิดบ้างไหม?”

เธออยากเห็นความเสียใจปรากฏขึ้นบนหน้าเขาแม้มันจะน้อยนิดก็ตาม เธอจะรู้สึกดีขึ้นบ้าง

เธอหวังเป็นอย่างยิ่งว่าเขาจะเป็นผู้ชายที่มีเลือดเนื้อ ไม่ใช่เครื่องจักรทำเงินแสนเย็นชา

เขามองเธอด้วยสีหน้าที่ซับซ้อน ถึงรู้ดีว่าจะทำให้ใจของเธอแตกสลาย แต่ก็ยังเอ่ยอย่างไม่รู้สึกรู้สาว่า “ผมไม่รู้สึกผิด เขาไม่ควรเกิดมาตั้งแต่แรกแล้ว”

เธอหัวเราะเยาะ “ถ้าพ่อแม่คุณพูดแบบนี้กับคุณ คุณก็ยังใจเย็นแบบนี้เหมือนกันใช่ไหม?”

ฟู่ซื่อถิง “ถ้าหากพวกเขาไม่ให้กำเนิดผม ผมจะรู้สึกขอบคุณพวกเขามาก ฉินอันอัน ไม่ใช่ทุกคนหรอกนะที่อยากเกิดมาบนโลกนี้”

เธอขมวดคิ้ว

‘เขาไม่อยากเกิดมาบนโลกนี้งั้นเหรอ?’

‘เพราะอะไร?’

‘แม่รักเขามากขนาดนั้น การงานของเขาก็ประสบความสำเร็จ ผู้คนมากมายรอบตัวเขาถือเขาเป็นศูนย์กลาง…’

‘ทำไมเขาถึงมองโลกในแง่ร้ายขนาดนี้?’

‘เขาผ่านอะไรมากันแน่?’

“คุณป่วยเป็นโรคซึมเศร้าหรือเปล่า?” เธอต้องวิเคระห์สาเหตุในสิ่งที่เขาเพิ่งพูดในมุมมองทางการแพทย์ “โรคซึมเศร้ารักษาได้ด้วยการกินยา ถ้าคุณป่วย ก็ต้องรีบไปพบแพทย์นะ”

สีหน้าของฟู่ซื่อถิงผ่อนคลายลงมามาก

“ถ้าหากว่าผมป่วย แล้วมันจะทำให้คุณสร้างปัญหาน้อยลง ถ้าอย่างนั้นก็ทำเหมือนกับผมป่วยไปเลยเถอะ!”

......

ในตอนที่กลับมาถึงบ้าน ก็เป็นเวลาเกือบเที่ยงคืนแล้ว

หลังจากที่ฉินอันอันกลับมาที่ห้อง สมองของเธอก็หนักอึ้งเกินกว่าจะคิดอะไรได้อีกแล้ว

หลังจากล้มตัวลงนอน เธอก็หลับไปอย่างรวดเร็ว

ในตอนกลางคืน เธอฝันไป

เธอฝันถึงสาเหตุภาวะซึมเศร้าของฟู่ซื่อถิง

ในความฝันเธอพบกับฟู่ซื่อถิงที่เป็นเด็ก แล้วก็ได้พบพ่อของเขาด้วย

พ่อของเขาเป็นผู้ชายที่เข้มงวดอย่างมาก และไม่มีความอดทนกับความซุกซนของลูกชายตัวน้อยมากนัก

ฟู่ซื่อถิงตัวน้อย ถูกพ่อของเขาใช้แส้ฟาดจนเลือดหยดลงมา…

เสียงร้องไห้ของเขาดังแทบขาดใจ

เธอตื่นจากฝันร้ายนองเลือดนี้แล้วรู้สึกกลัวขึ้นมา

ที่ด้านนอกหน้าต่าง เป็นเวลารุ่งสาง ท้องฟ้าเปล่งแสงเรืองรอง

ฉินอันอันใช้แขนยันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง

“พ่อเขาจะตีเขาแบบนั้นได้ยังไง? ต่อให้พ่อเขาเป็นคนแบบนั้น แม่ของเขาก็ต้องหยุดพ่อเขาไว้…ความฝันล้วนแต่เป็นสิ่งตรงกันข้าม เขาจะต้องไม่เคยโดยทารุณกรรมแบบนั้น” ฉินอันอันพูดพึมพำ ปลอบใจตัวเอง

แต่ในใจเธอก็รู้ดีว่า ฟู่ซื่อถิงซึ่งเกลียดโลกใบนี้ จะต้องเคยประสบพบเจอกับเรื่องราวที่มืดมนอย่างมากแน่นอน

เขาไม่เพียงแต่จะเกลียดโลกใบนี้เท่านั้น เขายังไม่ต้องการทิ้งลูกหลานไว้ในโลกนี้ด้วย

ไม่มีใครเกิดมาแล้วเป็นคนชั่วร้ายเลย

จู่ ๆ เธอก็ไม่ได้เกลียดเขาขนาดนั้นแล้ว

เขาไม่ผิด เธอเองก็ไม่ผิด ที่ผิดคือการที่พระเจ้ามัดพวกเขาสองคนไว้ด้วยเชือกเส้นเดียวกันต่างหาก