รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 75

มื้อเช้า

ทั้งสองคนนั่งที่โต๊ะอาหารตรงข้ามกัน เธอกินบะหมี่กับน้ำเต้าหู้ เขากินซีเรียลกับนม

“ขอบคุณที่ช่วยฉันตามหาโทรศัพท์กลับมาเมื่อคืนนี้นะคะ” เธอเอ่ยปากทำลายความเงียบ

“แม่ผมทำร้ายคุณ ผมต้องขอโทษด้วยจริง ๆ ” เขาเองก็เอ่ยปาก แสดงคำขอโทษที่เขาเก็บกดไว้ในใจออกใาด้วยเช่นกัน

ฉินอันอันหน้าร้อนผะผ่าว “คุณไม่ได้เป็นคนทำเสียหน่อย จะขอโทษฉันทำไม?”

“การตบหน้ามันไม่ดี” เสียงของเขาแข็งขึ้นเล็กน้อย “ถ้ามีใครมาแตะหน้าผม ผมก็จะ…”

ฉินอันอันไม่รอให้เขาพูดจบ เธอยกมือขึ้นแล้วเลื่อนไปบนแก้มเขาเบา ๆ

ผิวของเขาละเอียดและเรียบเนียน ทำให้มือที่สัมผัสรู้สึกดี

ฟู่ซือถิง “…”

ดวงตาของเขาล้ำลึกยิ่งขึ้น ลูกกระเดือกขยับ แก้วนมในมือสั่นไหวเบา ๆ

“เอาล่ะ ถือว่าหายกันก็แล้วกันนะคะ” เธอหลุบตาลงดื่มน้ำเต้าหู้ แต่การเต้นของหัวใจไม่เป็นจังหวะ

นิ้วมือที่สัมผัสแก้มเขา ระอุราวกับถูกไฟไหม้ เริ่มร้อนขึ้นเรื่อย ๆ

เธอรีบกินอาหารเช้าจนเสร็จ แล้วกลับไปหลบในห้อง

วันนี้รอยแผลบนแก้มจางลงมากกว่าเมื่อวาน แล้วก็ไม่เจ็บมากแล้ว

เธอทารองพื้นเป็นชั้นบาง ๆ เพื่อปกปิดรอยช้ำบนหน้าของเธอ

เธอไม่อาจอุดอู้อยู่แต่ในบ้านได้อีกต่อไปแล้ว

ทางบริษัทฯ โทรหาเธอหลายสาย

บริษัทหลักทรัพย์ซินเหอเองก็ส่งข้อความมาสอบถามอยู่เรื่อย ๆ

เมื่อเธอแต่งตัวแบบเรียบง่ายเสร็จแล้ว พอออกมาจากห้อง ก็พบวาสฟู่ซื่อถิงก็ออกไปแล้ว

“คุณผู้หญิง คุณจะไปบริษัทใช่ไหมคะ? เดี๋ยวดิฉันให้คนขับรถไปส่งคุณนะคะ” ป้าจางพูดจบก็ไปเรียกคนขับรถให้

ฉินอันอันยืนรออยู่ที่ประตู

ตอนนี้เองที่เสียงโทรศัพท์ของเธอดังขึ้น

เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วกดรับ

“คุณหนูฉิน วันนี้คุณว่างหรือเปล่าครับ? ผมมีเรื่องจะขอให้คุณช่วยหน่อย” เสียงของเซิ่งเป่ยดังมาจากปลายสายอีกด้าน

ฉินอันอันตอบกลับอย่างงงงวย “เรื่องอะไรคะ? คุณแน่ใจเหรอว่าฉันจะช่วยคุณได้?”

เซิ่งเป่ยพูดด้วยน้ำเสียงแน่วแน่ “แน่นอนครับ ตอนนี้คุณอยู่บ้านหรือเปล่า? ให้พบไปรับคุณไหม? พวกเราเจอกันแล้วค่อยคุยรายละเอียดกัน”

ฉินอันอัน “…ตกลงค่ะ”

ครึ่งชั่วโมงต่อมา เซิ่งเป่ยก็ขับรถเบนท์เลย์สีขาวมาปรากฏตัวอยู่ที่ลานหน้าประตูคฤหาสน์ตระกูลฟู่

รถของเขากับฟู่ซื่อถิง มีเพียงสีที่ต่างกัน นอกเหนือจากนั้นก็ดูจะเหมือนกันทุกอย่าง

“คุณเซิ่ง วันนี้ไม่ไปทำงานเหรอคะ?” ฉินอันอันขึ้นรถแล้วรัดเข็มขัดนิรภัย

“ผมไม่ต้องตอกบัตรเข้างาน” เซิ่งเป่ยพูดพร้อมกับยิ้ม “ผมมาหาคุณเพราะผมอยากให้คุณช่วยพวกเราเลือกของขวัญ”

“ช่วยพวกคุณ? นอกจากคุณ ยังมีใครอีกเหรอคะ?”

“ผู้บริหารคนอื่น ๆ ของบริษัทน่ะ อีกไม่นานจะถึงวันเกิดซื่อถิงแล้ว เราต้องซื้อของขวัญให้เขา แต่ไม่รู้ว่าจะซื้ออะไร ดังนั้นเลยอยากให้คุณช่วยเรื่องนี้”

ฉินอันอันพูดช้า ๆ “วันเกิดเขาคือเมื่อไหร่เหรอคะ?”

“เหอ ๆ นี่คุณไม่สนใจสามีขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย?” เซิ่งเป่ยรู้สึกร้าวรานแทนฟู่ซื่อถิง

ถังเฉียนปฏิบัติกับเขาเหมือนสมบัติ ฉินอันอันปฏิบัติกับเขาเหมือนต้นหญ้า แต่เขากลับเลือกเป็นต้นหญ้า

ฉินอันอันหน้าแดงด้วยความเขินอาย และหาข้อแก้ตัวลวก ๆ “…ปกติฉันจะยุ่งมากค่ะ”

“อืม ผมรู้ครับ เรื่องบริษัทคุณก็ค่อนข้างน่าปวดเศียรเวียนเกล้า แล้วไหนคุณจะยังต้องเขียนวิทยานิพนธ์ คุณต้องยุ่งมากว่าซื่อถิงอยู่แล้ว” เซิ่งเป่ยกล่าว

“คุณกำลังเหน็บแนมฉัน” ฉินอันอันฟังออกถึงงความนัยที่แฝงอยู่ในคำพูดของเขา แต่ก็ไม่ได้โกรธเขา “ฉันไม่รู้ว่าเขาชอบอะไร ฉันเกรงว่าจะช่วยอะไรคุณไม่ได้”

“คุณช่วยได้แน่นอน” เซิ่งเป่ยขับรถไปตามถนนใหญ่ “เดี๋ยวพวกเราไปห้างกันก่อน”

ไม่นาน รถก็จอดที่ห้างสรรพสินค้าที่ใหญ่ที่สุดใจกลางเมือง

ช่วงเช้าวันธรรมดา ห้างสรรพสินค้าไม่ค่อยมีนักท่องเที่ยวมากนัก

เซิ่งเป่ยพาเธอเข้าไปในห้างสรรพสินค้า และตรงไปที่แผนกเครื่องประดับชั้นหนึ่ง

ฉินอันอันขมวดคิ้ว มองไปทางเซิ่งเป่ยอย่างงุนงง “เขาชอบเครื่องประดับเหรอคะ? ฉันไม่เคยเห็นเขาใส่มันมาก่อน…”

คนที่ชอบใส่เครื่องประดับไม่ใช่ผู้หญิงหรอกเหรอ?

เซิ่งเป่ยจำเป็นต้องบอกเธอตามตรง “เขาไม่เคยรับของขวัญของพวกเราเลย แต่ว่าตอนนี้มีคุณแล้ว พวกเราสามารถให้ของขวัญวันเกิดที่พวกเราติดค้างเขาด้วยการมอบให้คุณได้น่ะครับ”