ราชาเทพเสินโจว นิยาย บท 9

เห็นทีหวางหรงเซิงคนนี้ยังแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง จิตสังหารในตาของหยางยี่ก็เพิ่มมากขึ้น

เขาใช้มือเคาะลงบนโต๊ะเบาๆ “เหมือนว่าตอนนี้แกยังไม่ค่อยเข้าใจสถานะของตัวเองซินะ ในเมื่อฉันสามารถหาแกเจอ ก็หมายความว่าแกเป็นคนทำจริงๆ ฮาฮา ตอนนี้แกคิดว่ายังมีอะไรที่จะช่วยแกได้อยู่อีกเหรอ?”

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร หวางหรงเซิงที่ได้ยินเสียงหัวเราะของหยางยี่ ใจก็กระตุกไปหนึ่งที แต่เขาก็พยายามสงบสติลง พูดติดๆขัดๆว่า“ฉัน ฉันไม่เข้าใจถึงสิ่งที่คุณ……”

บูม！

ทันใดนั้นเองโต๊ะไม้เนื้อแข็งก็ถูกทุบให้หักออก หวางหรงเซิงตากระตุกอย่างหนัก เขารีบลุกถอยไปด้านหลัง มองไปทางหยางยี่ด้วยความตื่นตระหนก แล้วพูดว่า“คุณต้องการอะไรกันแน่！ แล้วคุณเป็นใครกันแน่เนี่ย！”

หยางยี่มองดูหวางหรงเซิงด้วยความเย็นชา พูดว่า“ที่ตอนนี้แกยังหายใจอยู่ เป็นเพราะฉันอยากรู้คนที่อยู่เบื้องหลังแก หวางหรงเซิง แกเป็นคนฉลาด อยากตายหรืออยากรอด แกก็ลองคิดดู”

กรึก หวางหรงเซิงกลืนน้ำลาย ตอนนี้บนหน้าผากของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ ผู้ชายตรงหน้าให้แรงกดดันกับเขามากจริงๆ ดวงตาทั้งสองที่อยู่หลังหน้ากากแปลกประหลาดนั้น ทำให้เขารู้สึกว่าชีวิตชั่งไร้ค่า！

“ฉัน ฉัน ไม่มีทาง นั่นน่ะก็แค่ลูกนอกสมรสคนหนึ่งเท่านั้น เป็นไปไม่ได้ที่จะถูกพบเจอ……”

หวางหรงเซิงพูดกับตัวเอง เขารู้สึกกลัวขึ้นมา แม้ว่าหยางยี่ยังไม่ได้ทำอะไรเขาเลยด้วยซ้ำ แต่จิตสังหารที่ราวกับฆ่าคนมาเป็นภูเขาย้อมแม่น้ำจนเป็นสีเลือดนั้น ทำให้หวางหรงเซิงกลัวจนตัวสั่น

วินาทีนี้เขาอยากบอกชื่อคนที่อยู่เบื้องหลังออกมาใจจะขาด แต่สติบอกกับเขาว่าห้ามบอก ห้ามบอกเด็ดขาด บอกแล้วเขาจะต้องตาย ครอบครัวของเขาก็ต้องตาย！

เขายืนอยู่ตรงนั้น บนหน้าเต็มไปด้วยความสับสน

หยางยี่รอคอยเป็นเวลา1นาทีเต็มๆ แต่เห็นว่าหวางหรงเซิงก็ยังไม่ยอมเปิดปากพูด เขาค่อยๆลุกขึ้น พูดว่า“นี่เป็นคำตอบของแกสินะ?”

สิ้นเสียง หวางหรงเซิงที่แบกรับแรงกดดันก็ทนต่อไปไม่ไหวแล้ว

“อ๊า！”

หวางหรงเซิงตะโกนออกมา แล้วรีบวิ่งไปทางประตูห้องตรวจ วินาทีนี้เขาไม่มีความคิดอื่นใดแล้ว เขาจะหนี！

แต่พึ่งวิ่งออกไปสองก้าว เขาทั้งคนก็ขึ้นไปติดอยู่บนกำแพง！

“อ๊า！ อย่านะ ปล่อยฉันไปเถอะ ช่วยด้วย ช่วยด้วย！”หวางหรงเซิงตะโกนร้องอย่างเอาเป็นเอาตาย

หยางยี่ใช้แขนข้างเดียวในการกดหวางหรงเซิงให้ติดอยู่บนกำแพง กดหัวของเขาไว้ พูดอย่างเฉยชาว่า“ฆ่าแกให้ตาย กับบีบมดตัวหนึ่งให้ตายก็ไม่ต่างกันสักเท่าไหร่”

คำพูดที่ดูเรียบง่าย และน้ำเสียงที่ไม่เห็นค่าชีวิต ทั้งหมดนี้ทำให้หวางหรงเซิงหวาดกลัว“แกเป็นใคร แกปล่อยฉันนะ อย่านะ แกฆ่าฉันแกก็หนีไม่พ้นหรอก ปล่อยฉันไป ฉันจะให้เงินแก！ ฉันมีเงิน！”

บนหน้าหยางยี่เต็มไปด้วยความรังเกียจ“เงิน? เงินสามารถซื้อสุขภาพที่แข็งแรงของลูกสาวฉันได้ไหม！ เงิน！ ฮาฮาฮาฮาฮา แกพูดเรื่องเงินกับฉัน！ เห็นทีที่แกทำกับลูกสาวฉันแบบนั้นก็คงเป็นเพราะเงินสินะ ใช่ไหม?”

ระหว่างพูด หยางยี่ออกแรงมากขึ้น ถึงกับทำให้กะโหลกของหวางหรงเซิงเปลี่ยนรูปไปเลย！

“อ๊าอ๊าอ๊าอ๊า！ อย่านะ ปล่อยฉัน ปล่อยฉัน อ๊าอ๊าอ๊า！”ความเจ็บปวดนี้ทำให้ตาของหวางหรงเซิงเหมือนจะพุ่งออกมา เขาร้องตะโกนด้วยความกลัว

วินาทีต่อมา กางเกงของเขาก็เปียก ที่จริงก็ถูกทำให้กลัวจนฉี่ราดนี่เอง

สะบัดมือออก หยางยี่ทิ้งหวางหรงเซิงลงกับพื้น มองเขาจากมุมสูง ในตาเริ่มหมดความอดทน

หวางหรงเซิงกลัวจนขยับตัวถอยหลัง บนพื้นมีร่องรอยของน้ำที่เห็นได้ชัด เขาเริ่มพูดไม่รู้เรื่องว่า“อย่าฆ่าฉัน อย่า ฉันผิดไปแล้ว อย่าฆ่าฉัน！”

หยางยี่พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา“บอกฉันมา ว่าใครเป็นคนสั่งให้แกทำแบบนี้?”

“ตระกูลสวี สวี สวีเส้าเทียนของตระกูลสวี！ เป็นเขา เป็นเขาที่ให้เงินฉันมา อย่าฆ่าฉันเลย อย่าฆ่าฉัน！ ฮือฮือ เชื้อมะเร็งก็เป็นเขาที่ให้ฉันมา อย่าฆ่าฉัน ขอร้อง ฮือฮือฮือ……”

หวางหรงเซิงถูกทำให้กลัวถึงขีดสุด กอดหัวไว้ด้วยความหวาดกลัว พึมพำคำตอบที่หยางยี่ต้องการออกมา

“สวี เส้า เทียน！”หยางยี่สะกดชื่อนี้ออกมา แววตาก็ยิ่งเย็นชาขึ้นไปอีก

เขาลุกขึ้น ถีบเข้าที่หน้าอกของหวางหรงเซิง

พุ！