ราชันบัลลังก์เลือด(原血神座) นิยาย บท 100

บทที่ 100 การสอบสวน

เมื่อหลินเย่เม่าตื่นขึ้น เขาก็พบว่าตัวเองถูกมัดทิ้งไว้ที่มุมถ้ำ

ซูเฉินนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามและมองดูเขาด้วยสีหน้าแปลก ๆ

“ซูเฉินเจ้ากล้าวางกับดักข้า ! ” หลินเย่เม่ากระโจนเข้าหาซูเฉินทันทีที่เขาลุกขึ้นนั่งได้

ทันใดนั้นร่างขนาดใหญ่ของกังเหยียนก็ปรากฏขึ้น เขาผลักหลินเย่เม่ากลับไปได้อย่างง่ายดาย

แรงผลักนี้แม้จะไม่แรงนักแต่หลินเย่เม่าไม่อาจต้านทานไว้ได้ และในตอนนั้นเองเขาก็ได้พบว่าไม่สามารถควบคุมพลังต้นกำเนิดของตนได้

“เกิดอะไรขึ้น ? เหตุใดข้าถึงใช้พลังต้นกำเนิดไม่ได้” หลินเย่เม่าอุทานด้วยความประหลาดใจ

ซูเฉินถอนหายใจ “ขอล่ะ ครั้งต่อไปที่เจ้าจะลงมือ เจ้าจะช่วยดูสถานการณ์ของตัวเองก่อนจะได้ไหม ? เจ้าไม่คิดว่าภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ การไม่สามารถใช้พลังต้นกำเนิดเป็นเรื่องปกติ ในขณะที่การใช้พลังต้นกำเนิดกลับเป็นเรื่องผิดปกติหรอกงั้นหรือ ? ”

หลินเย่เม่าตะลึงงัน เขาอ้าปากกว้างและพูดไม่ออกไปชั่วขณะ

หลังจากรวมสติอยู่ครู่ใหญ่ หลินเย่เม่าก็พูดด้วยความโกรธว่า “ซูเฉิน ถ้าเจ้ายังเป็นลูกผู้ชายก็มาสู้กับข้าอย่างยุติธรรม ลูกผู้ชายประเภทไหนกันที่สู้ด้วยการลอบโจมตี ? ”

เพี้ยะ !

เสียงตบดังขึ้นจากใบหน้าของหลินเย่เม่า ส่งให้เขาหมุนกลิ้งเป็นวงกลม

ซูเฉินเก็บมือของเขากลับและพูดอย่างเฉยเมย “ข้าหวังว่าการตบครั้งนี้จะช่วยทำให้เจ้าเข้าใจสถานการณ์ปัจจุบันของตัวเองนะ”

การตบครั้งนี้ทำให้หลินเย่เม่าเงียบลงอย่างสมบูรณ์

หลินเย่เม่ามาจากตระกูลใหญ่ เขาที่ใช้ชีวิตอย่างฟุ่มเฟือยและเอาแต่ใจ ไม่ต้องพูดถึงการถูกตีและถูกดุ แม้แต่การถูกคนเถียงกลับก็ยังเป็นเรื่องหายาก ด้วยเหตุนี้หลินเย่เม่าจึงกลายเป็นพวกชอบใช้อำนาจและมีบุคลิกที่หยิ่งยโส

หลังจากไปยังตระกูลกู่และได้รับสายเลือดของอสรพิษทะยานมา เขาก็ทรงอำนาจยิ่งขึ้นไปอีก ! เมื่อความแข็งแกร่งเพิ่มขึ้น ความเย่อหยิ่งของเขาเพิ่มขึ้นตามมาด้วย อาจกล่าวได้ว่าภายใต้สวรรค์นี้มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่ทำให้หลินเย่เม่าหันมองได้

หลินเย่เม่าไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่าในระหว่างที่เขาพยายามสร้างปัญหาให้กับซูเฉิน กลับกลายเป็นว่าเขาได้ล้มเหลวจากสงครามคำพูด จากนั้นก็ถูกซูเฉินจับตัวมา แล้วตอนนี้เขายังมาถูกซูเฉินตบตีอีก

มันทำได้อย่างไร ? มันกล้าทำแบบนี้ได้อย่างไร ?

ซูเฉินยังคงมองไปที่อีกฝ่ายด้วยสายตาที่บอกว่า ‘หากเจ้าไม่ยอมทำตัวดี ๆ ข้าจะทุบตีเจ้าอีก’

ทั้ง 2 มองหน้ากันอยู่แบบนั้น

บางทีหลินเย่เม่าอาจจะกำลังทุกข์ทรมานและขัดแย้งกับตัวเองอยู่ในใจ

อย่างไรก็ตามซูเฉินไม่ได้ตั้งใจที่จะให้โอกาสหลินเย่เม่าหาข้อสรุปในใจของเขานานขนาดนั้น

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้พยักหน้าและจ้องมองตนนิ่ง ๆ ซูเฉินก็เหลือบมองไปยังกังเหยียน “ดูเหมือนว่าเจ้าจะยังไม่เข้าใจสถานการณ์ที่เป็นอยู่ ช่วยมันหน่อย”

“ขอรับนายท่าน” กังเหยียนคว้าตัวหลินเย่เม่าแล้วกระแทกเขาลงกับพื้น

“อา ! ” เสียงโหยหวนที่น่าสังเวชดังก้องไปทั่วถ้ำ

หลังจากนั้นไม่นานกังเหยียนก็ปล่อยตัวเขา

เท้าของซูเฉินเหยียบไปที่ใบหน้าของหลินเย่เม่า “ตอนนี้เจ้าเข้าใจแล้ว ? ”

“ข้า … ข้าเข้าใจแล้ว” หลินเย่เม่าตอบอย่างคร่ำครวญ

“เยี่ยม เช่นนั้นข้าถามเจ้าตอบ” ซูเฉินกล่าวอย่างชัดถ้อยชัดคำ “เจ้ารู้จักทักษะต้นกำเนิดมากแค่ไหน ? ”

“อะไรนะ ? ” หลินเย่เม่าไม่คาดคิดว่าซูเฉินจะถามเขาเรื่องนี้

“คำตอบของเจ้ายังไม่ถูก” ซูเฉินส่งสัญญาณไปให้กังเหยียน

ผัวะ !

กังเหยียนชกเข้าไปที่กลางลำตัวของหลินเย่เม่าอย่างแรง

“ข้า … ไม่ได้บอกว่าข้าจะไม่ตอบ” หลินเย่เม่ารู้สึกเจ็บปวดอย่างมากจนหน้าผากชุ่มไปด้วยเหงื่อ

“งั้นก็เลิกพูดไร้สาระได้แล้ว”

“ข้าจะพูด ข้าจะพูด ข้าได้เรียนรู้ทักษะต้นกำเนิดมา 2 อย่าง กำแพงเหมันต์เย็นเฉียบกับดาบเมฆาทะยาน”

“โกหก”

กังเหยียนต่อยเขาอีกครั้ง

หลินเย่เม่าคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด “ข้าไม่ได้โกหก ! ”

“แล้วก้าวย่างหมอกอสรพิษล่ะ ? เจ้ากำลังจะบอกข้าว่าเจ้าไม่รู้งั้นหรือ ? ”

หลินเย่เม่าตัวสั่นและพูดว่า “นั่นเป็นทักษะต้นกำเนิดจากสายเลือด ข้าคิดว่าเจ้ากำลังพูดถึงทักษะต้นกำเนิดทั่วไป”

“เจ้าจักรู้ทักษะต้นกำเนิดจากสายเลือดมากแค่ไหน?”

“ 2 ก้าวย่างหมอกอสรพิษกับฝ่ามือดอกไม้บิน”

“เจ้าได้เรียนรู้ 2 ใน 3 วิชาสัมบูรณ์ของตระกูลกู่ นับได้ว่าไม่เลว”

ซูเฉินไม่แปลกใจเลย

ภายใต้สถานการณ์ปกติ หากผู้ฝึกฝนต้องการจะทะลวงผ่านด่านก่อเกิดลมปราณไปสู่ด่านกลั่นโลหิตนั้น ต้องใช้เวลากว่า 10 ปี

ช่วงเวลาการเปิดรับสมัครเข้าสถาบันมังกรซ่อนเร้นจะเริ่มในครึ่งปี

ตราบใดที่สมาชิกตระกูลหลินไม่ใช่คนโง่เขลา ก็ย่อมจะทำให้ต้นกล้าทั้งสี่ของตระกูลตนได้ฝึกฝนทักษะต้นกำเนิดและเพิ่มความสามารถในการต่อสู้ของพวกเขา

ในการต่อสู้แบบทุ่มสุดตัว ซูเฉินอาจจะสามารถสังหารคู่ต่อสู้ของเขาได้ด้วยประสบการณ์อันยาวนานและจิตใจที่สงบนิ่ง แต่ในแง่ของความแข็งแกร่งที่แท้จริง หลินเย่เม่าผู้มีทักษะต้นกำเนิด 4 อย่างไม่ได้ด้อยไปกว่าซูเฉินที่มีทักษะต้นกำเนิด 7 อย่างเลย

เรื่องนี้จริงยิ่งขึ้นสำหรับหลินชูเยว่กับไป๋หลี พวกเขาทั้งหมดเป็นคนที่ใช้ยาสายเลือดอสรพิษทะยานของตระกูลกู่ และมีสายเลือดที่สอดคล้องกับทักษะ ความแข็งแกร่งของพวกเขาก็ไม่ได้อ่อนแอเลย

อย่างไรก็ตามตามสิ่งที่หลินเย่เม่ากล่าวมา แม้ว่าพวกเขาจะได้รับสายเลือดมาเช่นเดียวกัน แต่ผลของการกระตุ้นยังก็แตกต่างกัน

ตัวอย่างเช่นหลังจากสายเลือดอสรพิษทะยานของหลินเย่เม่าได้ตื่นขึ้น มันก็เพียงพอที่จะเพิ่มความแข็งแกร่งของทักษะต้นกำเนิดจากสายเลือดที่เขามีอยู่แล้ว ให้เพิ่มขึ้นอีก

นี่เป็นสถานการณ์ที่พบบ่อยที่สุด กู่ชิงลั่วเองก็จัดอยู่ในหมวดนี้ อย่างไรก็ตามสายเลือดของนางได้รับการถ่ายทอดผ่านทางพันธุกรรม และเมื่อสายเลือดของนางตื่นพัฒนาขึ้นไปเรื่อย ๆ ความแข็งแกร่งก็จะเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ เช่นกัน ทว่าสายเลือดผสมไม่มีข้อได้เปรียบนี้ เมื่อความสามารถทางสายเลือดปรากฏขึ้นมาแล้วก็เป็นอันสิ้นสุด

ส่วนหลินชูเยว่กับไป๋หลี หลินเย่เม่าไม่รู้ถึงสถานการณ์เฉพาะของพวกเขา แต่จากคำบอกเล่าพวกเขาทั้งสองได้รับทักษะต้นกำเนิดอื่นมาจากการปลุกสายเลือดของพวกเขา คนในตระกูลกู่ยกย่องพวกเขาครั้งแล้วครั้งเล่าว่าอัจฉริยะ 2 คนได้ปรากฏตัวมาในตระกูลหลินแล้ว และได้ถ่ายทอด 3 วิชาสัมบูรณ์ของตระกูลกู่ กับวิชาปรอทเย็นให้กับพวกเขา

กล่าวอีกนัยหนึ่งคือทั้ง 2 คนนนี้มีทักษะต้นกำเนิดอย่างน้อย 6 ทักษะและ 4 ในนั้นเป็นทักษะต้นกำเนิดจากสายเลือด

เมื่อเข้าใจสถานการณ์แล้ว ซูเฉินก็ตกใจเช่นกัน

ซูเฉินไม่ได้มีความมั่นใจว่าเขาจะเอาชนะหลินเย่เม่าได้ ไม่ต้องพูดถึงอีก 2 คนที่แข็งแกร่งกว่า

อย่างไรก็ตามยิ่งคู่ต่อสู้แข็งแกร่งมากเท่าไหร่ จิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ของซูเฉินก็มีมากขึ้นเท่านั้น

เมื่อซูเฉินเข้าสู่เทือกเขาสีเลือดเป็นครั้งแรกเขายังคงอยู่ในด่านก่อเกิดลมปราณ และตอนนี้เขาได้ควบคุมทักษะต้นกำเนิด 7 อย่างรวมถึงหินพลังต้นกำเนิดมูลค่าสุทธิอีกนับแสน

ยังคงมีเวลาครึ่งปีก่อนที่การเปิดรับสมัครเข้าสถาบันมังกรซ่อนเร้นจะเริ่ม ใครจะรู้ว่าเขาจะสามารถพัฒนาก้าวขึ้นไปได้อีกกี่ขั้น ?

ยิ่งคู่ต่อสู้แข็งแกร่งเท่าไหร่การต่อสู้ก็จะยิ่งมีรสชาติมากขึ้นเท่านั้น

สำหรับฝ่ายตรงข้ามเช่นซูชิงหรือหลินเย่เม่า ซูเฉินรู้สึกว่ามันไม่สนุกเลยที่จะต่อสู้กับพวกเขา เป็นเรื่องยากสำหรับเขาที่จะลืมคู่ต่อสู้อย่างอูเอ่อร์หลี่หรือหลี ที่ซูเฉินถูกบังคับให้ต้องทุ่มทุกอย่างที่มีออกไปเพื่อเอาชนะอีกฝ่าย

หลังจากถามสิ่งเหล่านี้ทั้งหมดกับหลินเย่เม่าไปแล้ว ซูเฉินก็เงียบลงอีกครั้ง

ราวกับว่าซูเฉินกำลังตัดสินใจเรื่องสำคัญบางอย่าง คิ้วของเขาขมวดแน่นด้วยความลังเล

หลินเย่เม่าคิดว่าอีกฝ่ายกำลังจะฆ่าตน เขาจึงกลัวมากจนน้ำเสียงสั่นอย่างรุนแรง “อย่าฆ่าข้าเลยได้โปรด ข้าบอกเจ้าทุกอย่างที่ข้ารู้แล้ว”

ซูเฉินเหลือบมองเขา ความรังเกียจของเขาเพิ่มขึ้นเมื่อเห็นท่าทางขี้ขลาดของอีกฝ่าย

เขากำลังคิดถึงเรื่องที่เสี่ยงมากและยังคงลังเลเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่เล็กน้อย ซูเฉินไม่แน่ใจว่าควรเสี่ยงดีหรือไม่

แต่ตอนนี้หลังจากได้เห็นท่าทางของหลินเย่เม่า ความรู้สึกรังเกียจก็เกิดขึ้นในใจของเขา

สุดท้ายเขาพูดกับตัวเองว่า ‘ลูกผู้ชายควรก้าวไปข้างหน้าโดยไม่เกรงกลัว จะมีอนาคตอะไรสำหรับคนขี้ขลาดแบบนี้’

เมื่อคิดถึงจุดนี้ความภาคภูมิใจของซูเฉินก็เพิ่มขึ้นและในที่สุดเขาก็ตัดสินใจ

ซูเฉินตบต้นขาแล้วยืนขึ้นและพูดว่า “กังเหยียน ! ”

ซูเฉินชี้ไปที่หลินเย่เม่า “ถอดเสื้อผ้ามันออก”