ราชันบัลลังก์เลือด(原血神座) นิยาย บท 125

บทที่ 125 การจู่โจมแบบฉับพลัน (1)

ซูเฉินไม่ได้รู้ตัวเลยว่าการต่อสู้กับกุ่ยเหริน และการดูแผนที่ของเขาจะทำให้เกิดผลกระทบมากมายเช่นนี้

และถึงแม้ว่าเขาจะรู้ มันก็ไม่ได้สำคัญอะไรอยู่ดี

ซูเฉินในปัจจุบันแตกต่างจากในอดีตมาก เด็กหนุ่มไม่ได้คิดที่จะแสร้งทำเป็นคนตาบอดอีกต่อไป แต่ก็ไม่ได้คิดจะเปิดเผยมันให้ใครรู้เป็นพิเศษ เขาเพียงแค่ปล่อยให้ทุกอย่างดำเนินไปตามกระแส

สำหรับคนที่ชอบซูเฉิน นี่เป็นเรื่องน่าประหลาดใจที่สร้างความสุขอย่างไม่ต้องสงสัย

ส่วนคนที่ไม่ชอบเขา นี่เป็นเรื่องยุ่งยากครั้งใหญ่อย่างไม่ต้องสงสัยเช่นกัน

ไม่ว่าพวกเขาจะอยู่ฝ่ายไหน มันก็ยังคงเป็นการตอบสนองอย่างที่ซูเฉินต้องการ

สำหรับตอนนี้ซูเฉินกำลังมุ่งความสนใจไปที่เส้นทางที่ด้านหน้าของเขา

หลังจากประสบกับการต่อสู้กับกุ่ยเหรินไปแล้ว ซูเฉินก็เริ่มยอมรับสถานการณ์ได้ ยามค่ำคืนนั้นนับได้ว่าโลกของกุ่ยเหริน ทว่ามันก็เป็นโลกของ ‘อดีตคนตาบอด’ อย่างเขาด้วยเช่นกัน

เขาตาบอดมานานกว่าสามปี ซูเฉินย่อมไม่ด้อยไปกว่าใครในการต่อสู้ตอนกลางคืนอย่างแน่นอน หากใครอยากจะมาท้าทายเขาในด้านนี้ ซูเฉินก็ยินดีต้อนรับ!

เขา ซูเฉิน จะเป็นผู้มอบบทเรียนเกี่ยวกับวิธีการต่อสู้ในเวลากลางคืนให้แก่คู่ต่อสู้เอง

การเปลี่ยนแปลงทางความคิดและทัศนคติ นำมาซึ่งการเปลี่ยนแปลงของการกระทำครั้งใหญ่

ซูเฉินไม่ได้พยายามปกปิดความผันผวนของป้ายหยกอีกต่อไป เขายังคงก้าวต่อไปพร้อมกับวางมาดเล็กน้อย

ท่าทางเช่นนี้ช่วยดึงดูดผู้เข้าสอบคนอื่น ๆ ได้มากมายจริง ๆ

ฟิ้ว!

หอกไม้บินออกมาจากป่า ตรงเข้าไปหาซูเฉิน

โชคไม่ดีที่ก่อนที่บุคคลผู้นั้นจะขว้างหอกออกมา ซูเฉินได้ตรวจพบเสียงหายใจของเขาไปเรียบร้อยแล้ว ฉะนั้นมันย่อมจะเป็นไปไม่ได้ที่ซูเฉินจะปล่อยให้หอกนี้พุ่งมาโดนตน

ซูเฉินหลบหอกไปได้อย่างง่ายดาย จากนั้นเขาก็คว้าด้ามหอกและส่งมันบินกลับไป ถัดมาสิ่งที่เขาได้ยินคือเสียงร้องดังมาจากในป่า

ต้องยอมรับเลยว่าฝ่ามือดอกไม้บินนั้นทรงพลังมากจริง ๆ คุณลักษณะที่โดดเด่นที่สุดคือการใช้งานได้จริง อะไรก็ตามที่ถูกโยนออกไปจะมีความสามารถในการทำลายเพิ่มขึ้นอย่างมาก แม้ว่าจะไม่ถึงขั้นที่สามารถเขย่าจักรวาลได้ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว แต่ก็มีความสามารถในการปรับตัวที่ทรงพลังมาก

ผู้ที่ขว้างหอกมาถอยกลับไปพร้อมกับเสียงร้องครวญคราง ซูเฉินยิ้มและพูดว่า “เจ้าคิดจะจากไป โดยไม่ทิ้งคะแนนไว้ได้อย่างไร?”

เขาเปิดใช้งานก้าวย่างหมอกอสรพิษไล่จับคู่ต่อสู้ขโมยคะแนนของอีกฝ่ายไปได้อย่างง่ายดาย

น่าเสียดายที่ผู้ขว้างหอกมีคะแนนเพียงแต้มเดียวเท่านั้น เมื่อซูเฉินเอาคะแนนของเขาไป ผู้เข้าสอบคนนั้นก็หายตัวออกจากสนามไปทันที

“มันมีเหลืออยู่เพียงแต้มเดียว?” ซูเฉินส่ายหัวและถอนหายใจ

ทันใดนั้นแสงประกายเย็นวาบก็ปรากฏขึ้น

ผู้เข้าสอบอีก 2 คนพุ่งเข้ามาหาซูเฉินทั้งซ้ายและขวา การมาถึงของพวกเขากะทันหัน รวดเร็ว รุนแรงและเหนือความคาดหมาย

ราวกับผู้เข้าสอบคนก่อนหน้านี้เป็นเพียงเหยื่อล่อ

ถึงกระนั้น นี่ก็ไม่สามารถหลบซ่อนไปจากหูของซูเฉินได้ ขณะที่ทั้ง 2 กระโจนออกมา ซูเฉินก็หัวเราะขึ้นเบา ๆ ลูกไฟขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นในมือของเขาแล้วพุ่งเข้าหาหนึ่งในนั้น ส่วนอีกคนที่เขาไม่สนใจส่งดาบแทงทะลุร่างของซูเฉิน อย่างไรก็ตามผู้เข้าสอบคนนั้นกับถูกขัดขวางจากแสงสีขาวและไม่สามารถรุดหน้าต่อไปได้

หลังจากส่งคนหนึ่งบินไปด้วยการระเบิดของลูกไฟ ซูเฉินหันกลับมามองอีกคนที่เหลือและยิ้มขึ้น “เจ้าแหย่ข้าเสร็จหรือยัง?”

ผู้เข้าสอบคนนั้นแทงซ้ำ 2-3 ครั้งแต่ก็ยังไม่สามารถสร้างบาดแผลให้ซูเฉินได้ และในที่สุดเขาก็เริ่มตื่นตระหนก เขาอยากจะถอยหนี แต่ก็พบว่าไม่สามารถขยับตัวได้ มีบางอย่างที่ดูคล้ายหนวดจำกัดการเคลื่อนไหวของเขาไว้โดยการหมัดอย่างแน่นหนา สิ่งที่เขาเห็นหลังจากนั้นคือฝ่ามือของหน้ากากปีศาจกระแทกเข้าหามาเขา …

หลังจากจบการต่อสู้กับฝ่ายตรงข้าม ซูเฉินมองไปที่ทั้ง 2 คนที่นอนอยู่ที่นั่นและพูดพึมพำเสียงเบา “ในที่สุดพวกเขาก็เริ่มก่อตั้งพันธมิตรกันแล้ว?”

เมื่อเวลาผ่านไป ดูเหมือนผู้เข้าสอบบางคนจะตระหนักได้ว่ามันยากที่จะสู้เพียงลำพังในสถานที่ที่เต็มไปด้วยผู้เชี่ยวชาญ เพื่อให้ได้ผลลัพธ์ที่ดีขึ้นพวกเขาเลือกที่จะเดินบนเส้นทางของพันธมิตร

แต่สำหรับผู้เชี่ยวชาญที่แข็งแกร่ง พวกเขาไม่ได้รังเกียจการรวมกลุ่ม ทว่าก็ไม่กลัวพวกที่รวมกลุ่มเช่นกัน

ตราบเท่าที่พวกเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งเช่นกุ่ยเหริน อวิ๋นเป้า กานเออร์ลี่ ผู้เข้าสอบที่รวมกัน 2-3 คนก็ไม่มีผลอะไรกับซูเฉิน เป็นการเอาคะแนนมาเพิ่มให้เขาล้วน ๆ

หลังจากการไล่ล่าอย่างบ้าคลั่ง ซูเฉินก็ได้รับคะแนนมาอีก 15 แต้ม จำนวนคะแนนทั้งหมดของเขาก็เปลี่ยนไปเป็น 67 แต้ม