ราชันบัลลังก์เลือด(原血神座) นิยาย บท 141

บทที่ 141 ไล่ล่าข้ามเขต

พานเยว่วิ่งหนีไปด้วยความตื่นตระหนก ความหยิ่งยโสที่เคยมีพลันเลือนหายไป กลายเป็นความหวาดกลัว

บนร่างเขามีกลิ่นประหลาดติดอยู่ ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ไม่อาจกำจัดมันออกไปได้

ซูเฉินชิงป้ายหยกเขาไปแล้ว ดังนั้นจึงไม่อาจหลบหนีออกจากสนามสอบได้ ส่วนกลิ่นบนร่างของเขา หากซูเฉินหรือข่งเชินตามมาก็จะพบตัวเขาได้ในทันที จากนั้นพวกมันจะทำเช่นไรกับเขาก็ไม่อาจรู้ได้!

เจ้าบัดซบสองตัวนั่น!

พานเยว่ใกล้เสียสติเต็มทน

เขากรีดร้องอยู่ภายในใจ สองขายังคงวิ่งต่อไม่หยุดหย่อน หากแต่ขาที่บาดเจ็บกลับทำให้ไม่อาจวิ่งเร็วกว่านี้ได้

พานเยว่โซซัดโซเซผ่านที่ราบอันแห้งแล้งมาได้ เขาหวังเพียงให้ซูเฉินกับข่งเชินต่อสู้ติดพันอีกสักพัก เพื่อที่เขาจะได้มีจังหวะหลบหนี

แต่ไม่นาน พานเยว่ก็รู้สึกว่ามีบางสิ่งบางอย่างที่ด้านหลังตน

เงาที่คุ้นตากำลังคืบคลานมาจากที่ไกล

ซูเฉิน !

แม้อีกฝ่ายจะสวมหน้ากากอยู่ พานเยว่ก็สามารถจดจำอีกฝ่ายได้

เห็นดังนั้นเขาก็หวาดกลัวสุดขีด สับฝีเท้าวิ่งหนีสุดชีวิตในพลัน

ซูเฉินไล่ตามเขามาไม่ช้าไม่เร็วนัก

พิษในร่างเขายังไม่สลายไปจนหมด ตอนนี้จึงไม่อาจเพิ่มความเร็วได้ชั่วคราว หากแต่ก็ไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญอันใด หากเด็กหนุ่มไล่ล่าพานเยว่ด้วยความเร็วเช่นนี้ต่อไป อย่างไรก็ต้องไล่ตามทัน

คืนนั้นแสงจันทร์ส่องสว่างยิ่งนัก ทำให้สามารถมองเห็นเงาร่างของพานเยว่ได้อย่างชัดเจนในยามค่ำคืน ซูเฉินเห็นถึงขนาดว่าอีกฝ่ายอยู่ในสภาพน่าสมเพชถึงเพียงไหน

เขาไล่ตามพานเยว่ต่อไป

เด็กหนุ่มอาจปล่อยข่งเชินไปได้ แต่กับพานเยว่เขาไม่อาจทำเช่นนั้น

พานเยว่จำเป็นต้องตายเท่านั้น !

ไม่ว่าพานเยว่จะพยายามเร่งความเร็วสักเพียงไหน ระยะห่างระหว่างเขาและซูเฉินกลับลดลงเรื่อย ๆ

พานเยว่ตกตะลึงนัก สุดท้ายก็ตะโกนดังลั่นออกมา “ช่วยข้าด้วย ! ช่วยข้า ! มีคนจะสังหารข้า !”

หลังจากคำพูดเหล่านี้ถูกตะโกนออกไป เงาดำสามเงาก็พุ่งออกมาจากภายในป่า

พานเยว่ตะโกน “ข้าเป็นศิษย์ตระกูลพานแห่งเมืองป่าสน ผู้ที่ไล่หลังข้าอยู่ต้องการสังหารข้า ! เขาชิงเอาป้ายหยกข้าไปแล้ว ข้าไม่มีคะแนนให้พวกเจ้า หากวันนี้ข้ารอด ข้าจะมอบทุกอย่างที่เจ้าต้องการให้ !”

คนทั้งสามมองมายังพานเยว่ เมื่อไม่สามารถจับสัมผัสป้ายหยกบนร่างได้ ทั้งสามจึงกระโดดผ่านพานเยว่ไป พุ่งเข้าใส่ซูเฉิน

ซูเฉินเอ่ยขึ้นเสียงดัง “คนผู้นี้สังหารคนไปแล้วมากกว่าสิบคน”

“ไม่ เป็นเขาต่างหาก เป็นเขาที่สังหารคน !” พานเยว่ตะโกนอย่างบ้าคลั่ง

คนสามคนมองหน้ากันไปมาด้วยความกังขาอยู่ชั่วขณะ หากแต่พริบตาต่อมากลับพุ่งไปทางซูเฉิน ดูท่าพวกเขาเลือกเชื่อคำพานเยว่

หรือไม่ก็อาจจะต้องการชิงเอาคะแนนเสียมากกว่า

บัดซบเอ๊ย !

ซูเฉินพุ่งไปด้านหน้าด้วยความเร็วสูงในตอนที่คนสามคนพุ่งเข้ามา

“ไสหัวออกไป !” ปักษาเพลิงพุ่งออกมาจากฝ่ามือซูเฉิน กระแทกเข้ากับเกราะของหนึ่งในคนที่พุ่งเข้ามา ส่งผลให้ร่างนั้นกระเด็นลงกระแทกกับพื้น ส่วนอีกสองคนที่โจมตีจากด้านซ้ายและขวา เด็กหนุ่มก็ได้ใช้มีดสั้นจ้วงแทงไปหลายครั้ง ส่งคมดาบสีฟ้าซัดออกไปยังศัตรูทั้งสอง

คู่ต่อสู้อีกสองคนฝีมือไม่ธรรมดา สามารถโต้กลับทุกการโจมตีของเขาได้ ซูเฉินไม่ต้องการให้การต่อสู้ครั้งนี้กินเวลานาน ดังนั้นจึงโยนขวดเหล้าออกไปสองขวด แรงระเบิดส่งผลให้สองคนนั้นกระเด็นไปไกล

หลังจากชิงคะแนนจากสองคนนั้นแล้ว เขาก็ไล่ล่าคนต่อ

พานเยว่พุ่งเข้าไปในป่า ร้องเสียงหลงออกมาสุดกำลัง “มีคนอยากสังหารข้า เขาจะสังหารข้า !”

น้ำเสียงโหยหวนของพานเยว่ดึงความสนใจจากคนอีกสองคน ทั้งคู่พุ่งไปทางซูเฉินอย่างพร้อมเพรียงกัน

ซูเฉินเดือดดาลนัก “พวกเจ้าไสหัวออกไปให้พ้น !”

เขาเงื้อมือขึ้น ส่งเพลิงปักษาสองลูกเข้าใส่คนที่กำลังขวางทางเบื้องหน้า ทั้งคู่ถูกพลังระเบิดเข้าอย่างจัง ร่วงลงไปในทันที

ซูเฉินชิงคะแนนของทั้งสองมา จากนั้นทำการไล่ตามคนต่อ

ยามชีวิตตกอยู่ในอันตราย คนเราจะมีพละกำลังมากขึ้นผิดปกติ พานเยว่เองก็เป็นเช่นนั้น

ขาเขาบาดเจ็บ หากแต่ก็ไม่ทำให้ความเร็วเขาลดช้าลงเลย ทั้งยังเสาะหากลยุทธ์ด้วยการวิ่งหนีเข้าไปยังทิศที่มีผู้คนเกาะกลุ่มอยู่มาก พอวิ่งเข้าไปใกล้ก็ตะโกนโห่ร้องว่า “ข้าไม่เหลือคะแนนใด คนที่ไล่ตามข้ามาเอาคะแนนข้าไปจนสิ้น” หรือไม่ก็ “มีมือสังหารบ้าคลั่งไล่ตามข้าอยู่” ไม่ว่าจะเป็นคำลวงใด เขาก็พร้อมจะตะโกนมันออกมาเพื่อรักษาชีวิตตน

ผู้เข้าสอบคนแล้วคนเล่าถูกเสียงตะโกนของพานเยว่ดึงมา ต่างพากันพุ่งเข้าไปขวางซูเฉินไว้

ซูเฉินไร้พลังในการโต้เถียงอธิบายตน เขาทำใจแข็ง จากนั้นเร่งความเร็วเพิ่มขึ้น

ฟิ้ว! ฟึ่บ!

เงาร่างสองเงา เงาหนึ่งด้านหน้า เงาหนึ่งด้านหลัง ดีดตัวออกมาจากภายในป่ากว้าง จากธารน้ำ จากหุบเขา เงาแล้วเงาเล่า พยายามรบราฆ่าฟันอีกฝ่ายอย่างเต็มที่

ในที่สุดพระอาทิตย์ก็ขึ้นฉายแสงไล่ความมืดมิดยามค่ำคืนออกไป

ยามเมื่อแสงแรกแห่งวันใหม่ส่องลงที่สนามสอบ ซูเฉินก็รู้ในพลันว่าเวลาหนึ่งคืนได้ผ่านพ้นไปแล้ว

ตอนนี้ท้องฟ้าเริ่มสว่างแล้ว หากแต่พานเยว่กลับยังวิ่งหนีไม่หยุดหย่อนราวกับกระต่ายตัวหนึ่ง

“หยุดไล่ตามข้าได้แล้ว !” พานเยว่ตะโกนขึ้นราวคนเสียสติ “บัดซบเอ๊ย ยังไม่พออีกหรือไง !?”

เขาใกล้จะทรุดลงกับพื้นแล้วร้องไห้ออกมาเต็มทน

เจ้าคนเสียสติผู้นี้มาจากที่ใดกัน เหตุใดจึงไล่ตามไม่หยุดเช่นนี้ ? มีคนพุ่งเข้าไปจัดการคนผู้นี้ตั้งหลายสิบคน แต่กลับไม่มีใครสามารถหยุดยั้งได้เลย !

พานเยว่คล้ายกับจะหมดหวัง

เขาจำต้องหายอดฝีมือมารักษาชีวิตเขาแล้ว

ในตอนนั้นเอง มีคนอีกสองคนกำลังมุ่งหน้ามาทางเขา

พานเยว่ร้องเสียงโหยหวนออกมา “บอกข้าที ที่นี่มีใครเป็นยอดฝีมือ ?”

คำถามที่จู่ ๆ โพล่งขึ้นมาทำให้สองคนนั้นชะงักไป จากนั้นพวกเขาก็พลันตอบออกไปตามสัญชาตญาณ “สกุณาเหมันต์จีหานเยี่ยนคือผู้ที่มีฝีมือสูงส่งที่สุดในแถบนี้ ยังมีอสูรโลหิตจงติ่ง ผีเสื้อลวงจินหลิงเอ้อร์ โอ้ แล้วยังมีคันศรไม้จางเซิ่งอันอีกคนที่เก่งกาจ”

พริบตาต่อมา พานเยว่โก่งคอตะโกนเสียงดังออกมา “สกุณาเหมันต์จีหานเยี่ยน อสูรโลหิตจงติ่ง ผีเสื้อลวงจินหลิงเอ้อร์ คันศรไม้จางเซิ่งอัน พวกเจ้าอยู่ที่ใด ? มีคนต้องการท้าประลองกับพวกเจ้า !”

เสียงของเขาดังไกลไปทั่วทุกทิศทาง

คนสองคนเมื่อครู่เดิมทีคิดจะหาประโยชน์จากอีกฝ่าย แต่เมื่อได้ยินดังนั้นก็รู้สึกขนลุกซู ไม่กล้าโจมตีผู้ที่กำลังวิ่งหนีตายอยู่ กลับเป็นฝ่ายวิ่งหนีไปไกลแทน

นี่มันเรื่องน่าขันอันใดกัน ? เป็นผู้ใดกล้าท้าประลองกับยอดฝีมือทั้ง 4 ของเขต 1 ในคราเดียวเช่นนี้ ? พวกเขาคงไม่อาจล่วงเกินคนผู้นั้นได้แน่

ในตอนนั้นเองที่น้ำเสียงสบายอารมณ์ดังแว่วมาตามลม

“นี่ ผู้ใดช่างโอหัง กล้าท้าประลองคนสี่คนในคราเดียวกัน ? ขอแม่นางผู้ดียมโฉมหน่อยเป็นไร”

สายลมหอมกรุ่นสายหนึ่งพัดแผ่วเบาเข้ามา