ราชันบัลลังก์เลือด(原血神座) นิยาย บท 21

บทที่ 21 ทุกข์ทรมาน

ภายในห้องอาบน้ำอันเงียบสงบ กู่ชิงลั่วค่อย ๆ ยกมืองามปานหยกขึ้นลูบไล้ไปทั่วร่าง การเคลื่อนไหวของนางทั้งงามสง่าและเย้ายวนใจเกินบรรยาย

ถึงเด็กสาวจะยังไม่เป็นสาวเต็มตัว ทว่าก็เติบโตขึ้นได้อย่างงดงาม ที่ควรโตขึ้นมาก็โต ที่ควรเชิดสูงขึ้นก็เป็นไปตามที่ควรเป็น สิ่งใดที่ควรมี นางล้วนมีพร้อมทั้งสิ้น

เมื่อนัยน์ตาซูเฉินได้เห็นภาพฉากนี้เข้า เขาก็แทบทรงตัวไม่อยู่

เด็กหนุ่มรู้อยู่เต็มอกว่าการแอบมองแบบนี้เป็นเรื่องผิดศีลธรรม ฉะนั้นซูเฉินจึงพยายามต่อสู้กับตนเอง เขาพยายามสั่งตนให้ไม่หันไปมอง ทว่าทุกครั้งที่หันไปทางอื่น เงาร่างงามปานหยกก็ตามมาหลอกหลอนอยู่ที่หางตาทุกครา ทำให้เขาไม่สามารถอดใจ หันกลับไปมองอีกครั้งจนได้ จรรยาบรรณอันดีงามของเด็กหนุ่มต่อสู้กับสัญชาตญาณแบบรบกันพันตู บางครั้งฝ่ายจรรยาบรรณอันดีงามชนะ บางคราสัญชาตญาณก็เป็นฝ่ายได้เปรียบ ซูเฉินหันหัวตนเองไป ๆ มา ๆ ท่ามกลางการต่อสู้อันดุเดือดระหว่างสองฝ่าย

กู่ชิงลั่วไม่รู้เลยว่าเด็กหนุ่มกำลังต่อสู้กับจิตใจตนเองอยู่ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายหันไปหันมา นางจึงถามขึ้นด้วยความสงสัย “ทำไมเจ้าถึงส่ายหัวไปมาเช่นนั้นล่ะ?”

“อ๋อ…… ปวดคอนิดหน่อยน่ะ ก็เลยจะขยับให้คลายปวดเสียหน่อย” ซูเฉินตอบ ส่ายหัวไปมาแบบกลองป๋องแป๋ง [1. กลองป๋องแป๋ง ของเล่นของชาวจีน หมุนไปมาเพื่อทำให้เกิดเสียง]

ซูเฉินเหลือบมองเรือนร่างงามที่อยู่ภายใต้ระลอกน้ำ ทำให้ใจเขาสั่นไหวอย่างรุนแรง ในที่สุดเด็กหนุ่มก็ไม่อาจห้ามใจตนเองไว้ได้เนื่องจากแรงกดดันจากอวัยวะบางส่วนในร่างกาย ซูเฉินค่อย ๆ นั่งลง นัยน์ตาจับจ้องไปที่กู่ชิงลั่วอย่างหื่นกระหาย

หากนางเป็นหญิงมากประสบการณ์แล้วไซร้ กู่ชิงลั่วคงสังเกตเห็นแล้วว่าท่าทางของซูเฉินผิดปกติไปสักหน่อย ทว่าจิตใจของนางนั้นสะอาดบริสุทธิ์ ดังนั้นเรื่องเช่นนั้นจึงไม่เคยอยู่ในหัวแม้แต่น้อย เด็กสาวถามขึ้นอีกฝ่ายราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ใช่สิ แล้วเจ้าไปล่วงเกินหลินเซี่ยจนต้องฆ่าแกงกันได้อย่างไร? ความแค้นระหว่างตระกูลซูและตระกูลหลินร้ายแรงขนาดนั้นเลยหรือ?”

คำพูดของกู่ชิงลั่วดึงความสนใจของเด็กหนุ่มกลับมา ทำให้ร่างกายส่วนล่างที่กดดันอยู่นานผ่อนคลายลงมาก

ซูเฉินตั้งสติเล็กน้อย ก่อนพูดขึ้น “เจ้าเข้าใจผิดแล้ว ถึงตระกูลหลินและตระกูลซูจะมีความบาดหมางกัน ทว่าก็ยังไม่ถึงขั้นเจอหน้ากันแล้วฆ่ากันตายหรอก จริง ๆ เรื่องนี้มันเกิดขึ้นเพราะมีเหตุผลอื่น……”

ก่อนที่ซูเฉินจะเล่าต้นสายปลายเหตุ ทำไมถึงออกมาหานาง และความบังเอิญที่ตนได้ยินบทสนทนาบางอย่างเข้า

เมื่อได้ยินเขาเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ฟัง กู่ชิงลั่วก็พลันยืดหลังตรง ท่ามกลางสายน้ำหลั่งไหล หน้าอกงามกระเพื่อมเล็กน้อย ยิ่งทำให้ซูเฉินรู้สึก “ไม่ค่อยสบายตัว” ขึ้นมาอีกครั้ง ที่คอรู้สึกแข็งเกร็งอีกครา

กู่ชิงลั่วพูดขึ้น “เจ้าหมายความว่ามีคนอื่นที่รู้ว่าเจ้าฆ่าหลินเซี่ยอยู่อีกหรือ?”

“อื้ม” ซูเฉินพยักหน้า “แต่ว่าข้าไม่กังวลเรื่องนี้หรอก ผู้อาวุโสซางไม่ใช่คนจากตระกูลหลินแน่ ไม่งั้นเขาคงไม่ต้องคอยระวังเรื่องผู้คุ้มกันตระกูลหลินหรอก สั้น ๆ คือเป็นเพราะเขาเกรงว่าจะถูกผู้คุ้มกันพบเข้า จึงปล่อยให้หลินเซี่ยตามฆ่าข้าแทน”

“แต่เขาก็ยังมีวิธีอื่นในการแจ้งตระกูลหลินว่าเจ้าเป็นคนทำได้นะ”

“ไม่หรอก อย่าลืมสิว่าข้าได้ยินความลับของพวกเขาแล้ว ถ้าพวกนั้นกล้าเอาเรื่องไปป่าวประกาศ ข้าก็จะเปิดเผยความลับพวกเขาเช่นกัน หากไม่อยากให้เจ็บกันทั้งสองฝ่าย พวกเขาก็ไม่ทำแบบนั้นหรอก” ซูเฉินเอ่ยตอบอย่างไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่

ได้ยินดังนั้น กู่ชิงลั่วก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา กลับไปนั่งลงท่ามกลางสายน้ำต่อ อกงามคู่นั่นเองก็ถูกสายน้ำบดบังดังเดิม ตอนนี้มองเห็นได้เพียงเลือนราง ใจซูเฉินเต้นเบาลง ทว่าเขากลับรู้สึกเสียดายขึ้นมา

เด็กสาวทำท่าคิดอะไรบางอย่าง ก่อนจะพูดขึ้นอีกครา “ในเมื่อเรื่องเป็นแบบนี้ เจ้าน่าจะระวังหน่อย เผื่อตาแก่นั่นจะมาตามตัวแล้วจัดการปิดปากเจ้าด้วยตนเอง”

“เพราะงั้นเลยต้องบอกเจ้าเรื่องนี้ไง” ซูเฉินหัวเราะเบา ๆ “ถึงเขาจะฆ่าข้าตอนนี้ แต่ก็คงปิดปากข้าไม่ได้หรอก”

“นี่!” กู่ชิงลั่วเบิกนัยน์ตาคู่งามกว้าง “นี่เจ้าจะลากข้าไปเอี่ยวด้วยหรือ? แบบนี้มันไม่ยุติธรรมนี่?”

“จะเป็นแบบนั้นไปได้ยังไง? ตาแก่นั่นไม่รู้ว่าเราสนิทกันนี่ แล้วอีกอย่าง เจ้าก็เป็นคนเดียวที่รู้เรื่องนี้ด้วย”

กู่ชิงลั่วเอ่ยขึ้น “เจ้าหมายความว่า……”

ซูเฉินค่อย ๆ พูดอธิบายอย่างตั้งอกตั้งใจ “มีแผนสำรองไว้ก่อนย่อมดีกว่าอยู่แล้ว”

ซูเฉินเคยบอกให้คนงานที่ศาลาหยกพิสุทธิ์เตรียมแผนสำรองไว้ ยามถึงเวลาที่ตนต้องเจอเข้ากับสถานการณ์แบบนี้ เขาเองก็ไม่ลืมเตรียมแผนสำรองไว้สำหรับตนด้วยเช่นกัน

เมื่อกู่ชิงลั่วได้ยินดังนั้น นางก็ปรบมือก่อนหัวเราะออกมา “ดี ๆ ข้าเป็นแผนสำรองให้เจ้าเอง ถ้าเจ้าถูกฆ่าละก็ ข้าจะป่าวประกาศเรื่องนี้ให้ทั่ว เพื่อทำลายแผนของพวกเขาเสีย”

เอ่อ…… เจ้ายังเป็นแขกผู้มีเกียรติของตระกูลหลินอยู่นะ แอบแทงพวกเขาข้างหลังด้วยท่าทางตื่นเต้นแบบนี้มันดีแล้วหรือ?

ซูเฉินพูดขึ้น “ยังมีอีกเรื่องที่ข้าอยากให้เจ้าช่วย”

“อะไรหรือ?”