ราชันบัลลังก์เลือด(原血神座) นิยาย บท 28

บทที่ 28 บทลงทัณฑ์สีเลือด

ทางตอนเหนือของเมืองหลินเป่ย มีแนวเขาสูงติดต่อกันเป็นแนวยาวอยู่แนวหนึ่ง

ทางทิศเหนือของแนวเขาสูงเป็นทุ่งหญ้าไร้จุดสิ้นสุด เป็นที่อยู่อาศัยของอสูรร้ายจำนวนมาก ส่วนทางทิศใต้เป็นอาณาจักรของเหล่ามนุษย์

แนวเขาสูงแห่งนี้ เป็นแนวเขตแดนที่กั้นระหว่างเขตแดนมนุษย์และสัตว์อสูรเอาไว้ บ่อยครั้งที่อสูรร้ายจำนวนมากรุกล้ำเข้ามายังเขตแดนของมนุษย์ การกระทำเช่นนั้นถูกเรียกว่า ขบวนสัตว์อสูร

กองกำลังต่อต้านของเผ่ามนุษย์สู้รบกับพวกสัตว์อสูรมานับพันปี เลือดที่หยดลงพื้นได้ย้อมภูเขาทั้งลูกจนกลายเป็นสีแดงฉาน ที่แห่งนี้จึงถูกขนานนามว่า เทือกเขาสีเลือด

ถึงขบวนสัตว์อสูรจะยังไม่หลั่งไหลเข้ามา ทว่าก็ยังมีอสูรร้ายหลายตัวอาศัยอยู่ที่เทือกเขาสีเลือด

ดังนั้นสถานที่แห่งนี้ จึงนับเป็นสนามรบระหว่างเผ่ามนุษย์และสัตว์ปีศาจ แม้จะเป็นพื้นที่สู้รบที่เล็กที่สุดก็ตาม

ทุก ๆ ปี เหล่าผู้ฝึกฝนและผู้เชี่ยวชาญพลังต้นกำเนิดทั้งหลายต่างพากันรวมตัวกันล่าอสูรร้ายเพื่อทรัพยากรสมบัติล้ำค่าต่าง ๆ และที่สำคัญกว่านั้นคือเพื่อเป็นการปลุกพลังในสายเลือดขึ้น

นี่เป็นสถานที่ที่แข็งขันกันอย่างดุเดือด สองฝ่ายไม่อาจอยู่ร่วมกันได้…ในทุกปี มีผู้ฝึกฝนและผู้เชี่ยวชาญพลังต้นกำเนิดมากมายที่ต้องทิ้งชีวิตไว้ที่เทือกเขาสีเลือดแห่งนี้

บทลงทัณฑ์สีเลือดคือบทลงโทษที่ตระกูลจะส่งตัวผู้ที่ล่วงเกินตระกูลไปที่เทือกเขาสีเลือด บังคับให้ผู้นั้นอาศัยอยู่ที่นั่นชั่วระยะเวลาหนึ่งเพื่อเป็นการลงโทษ ระยะเวลาขึ้นอยู่กับโทษที่ผู้นั้นกระทำว่าร้ายแรงเพียงไหน เช่นนี้นับว่าเท่ากับโทษจองจำในคุก แตกต่างกันคือถึงการถูกคุมขังที่เทือกเขาสีเลือดจะสั้นกว่ามาก หากก็อันตรายถึงตายด้วยเช่นกัน ก้าวผิดเพียงครั้งเดียวอาจกลับโทษคุมขังเป็นโทษประหารได้เลย

สำหรับซูเฉินที่กล้าเอ่ยเรื่องบทลงทัณฑ์สีเลือดขึ้นมาเช่นนี้ นับว่าทำให้ทุกคนตกตะลึงไปตาม ๆ กัน

เสนอตนรับบทลงโทษเช่นนั้น เจ้าเด็กนี่คิดเรื่องนี้ถี่ถ้วนแค่ไหนกันเชียว?

ยิ่งไปกว่านั้น พลังของซูเฉินยังอยู่ในด่านหลอมกายาขั้น 9 ยังไม่นับเป็นผู้เชี่ยวชาญพลังต้นกำเนิดด้วยซ้ำ ถึงกระนั้นยังกล้าไปที่เทือกเขาสีเลือดอีกงั้นหรือ?

ที่เทือกเขาแห่งนั้น เหล่าอสูรร้ายย่างกรายทั่วพื้นที่ ไม่ว่าอสูรร้ายตัวไหนต่างก็ฉีกร่างซูเฉินเป็นชิ้น ๆ ได้ทั้งนั้น

ตามกฎตระกูลซูแล้ว หากศิษย์ในตระกูลเอ่ยขอรับบทลงทัณฑ์สีเลือดแล้ว เป็นการมิสมควรที่จะปฏิเสธ

เพราะในขณะที่มันนับเป็นบทลงโทษ การเลือกที่จะไปยังสถานที่อย่างเทือกเขาสีเลือดนับเป็นการแสดงถึงความกล้าหาญ ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นการแสดงให้เห็นถึงความมุ่งมั่นของมนุษย์ที่ต้องการต่อต้านเหล่าสัตว์อสูรอีกด้วย

“อย่างไรก็ไม่ได้!” ถังหงรุ่ยกรีดร้องขึ้นเสียงดัง

ซูฉางเช่อขมวดคิ้ว “เหตุใดจึงอยากไปที่แห่งนั้น?”

ซูเฉินตอบ “ข้าต้องการสายเลือดค้างคาวเมฆ มีเพียงวิธีนี้เท่านั้นที่จะทำให้ข้ามีหวังในการทดสอบเข้าสถาบันมังกรซ่อนเร้นในปีหน้า”

ค้างคาวเมฆเป็นหนึ่งในอสูรกาย การมองเห็นของมันแย่มาก ทว่าสามารถใช้เสียงสะท้อนระบุหาที่อยู่ของสิ่งของได้อย่างแม่นยำ หากเด็กหนุ่มได้รับสายเลือดค้างคาวเมฆ และสามารถควบคุมทักษะการระบุตำแหน่งได้ละก็ กระทั่ง “คนตาบอด” อย่างเขาก็สามารถต่อสู้ได้

แน่นอนว่าซูเฉินเพียงกุเรื่องขึ้น ทว่าคำอธิบายในเรื่องนี้ก็เพียงพอที่จะหลอกทุกคนได้แล้ว

เหตุผลที่แท้จริงของเด็กหนุ่มนั้นเรียบง่ายยิ่ง เขาต้องการแข็งแกร่งขึ้น!

ข้อมูลที่กู่ชิงลั่วเปิดเผยให้เขารู้นั้นทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกเร่งรีบยิ่งนัก ในอนาคตอาจมีคู่ต่อสู้ที่เขาไม่อาจจินตนาการถึงความแข็งแกร่งขึ้นได้

ส่วนตัวเด็กหนุ่มเอง การสูญเสียการมองเห็นก็ทำให้เขาเสียเวลาไปถึงสามปีเต็ม ในเวลาสามปีนั้น เขามุ่งเพียงรักษาสิทธิ์ที่ในการสอบเข้าสถาบันมังกรซ่อนเร้นไว้เท่านั้น ไม่ได้ฝึกปรือฝีมือมากเท่าใดนัก ทว่าคู่ต่อสู้ที่ฝึกปรือฝีมือจนเก่งกาจก็อาจมีให้สิทธิ์ในการสอบเข้าด้วยเช่นกัน

ยังไงเสียมันก็เป็นเพียงสิทธิ์ในการสอบเข้าเพียงเท่านั้น ไม่ได้หมายความว่าเขาจะสามารถเข้าสถานศึกษาได้อย่างแท้จริง

หากซูเฉินไม่อยากพลาด “วันแห่งการแข่งขันเข้าสถาบันมังกรซ่อนเร้น” แล้ว เขาต้องพยายามฟันฝ่าต่อไป

เทือกเขาสีเลือดคือการตัดสินใจที่ดีที่สุด

มันอาจจะอันตราย ทว่าก็มีโอกาสอยู่มากมายเช่นกัน!

เขาได้ตัดสินใจแล้วว่าเมื่อไหร่จะเดินทางออกจากตระกูลไปยังเทือกเขาสีเลือด เรื่องซูเยว่เพียงทำให้เด็กหนุ่มมีข้ออ้างที่จะเดินทางไปที่นั่นได้เท่านั้น ได้โอกาสเดินทางไปยังเทือกเขาสีเลือด แถมยังได้สู้กับศัตรูด้วย จะไม่คุ้มได้อย่างไร?

ทว่าสำหรับคนอื่น ๆ ที่ได้ยินคำพูดของเขา ทุกคนต่างรู้สึกสั่นสะท้านไปกับความคิดไม่ยอมแพ้ของซูเฉิน

สถาบันมังกรซ่อนเร้นงั้นหรือ?

คนตาบอดยังอยากจะสอบเข้าสถาบันที่โด่งดังติดอันดับทั่วทั้งแผ่นดินหลงซาง สถาบันมังกรซ่อนเร้นงั้นหรือ?

นี่คือความมุ่งมั่นประเภทไหนกัน!

กระทั่งซูฉางเช่อยังอดถามไม่ได้ “สถาบันมังกรซ่อนเร้นสำคัญกับเจ้ามากขนาดนั้นเลยหรือ?”

ซูเฉินเอียงคอ จากนั้นเอ่ยตอบ “ไม่หรอก จริง ๆ ก็ไม่ได้สำคัญมากขนาดนั้น”

“ว่าไงนะ?” ทุกคนสับสนกับคำตอบของเขา

เขาหมายความว่าอย่างไร?

“เป็นแค่จุดมุ่งหมายอีกอย่างนึ่งเท่านั้น” ซูเฉินตอบ “จุดมุ่งหมายที่ทำให้ข้าเดินหน้าต่อไป เป็นสิ่งที่ทำให้ข้าไม่ยอมแพ้ เหมือนที่ข้าเชื่อในคำของขอทานเฒ่าผู้นั้นว่าสุดท้ายดวงตาของข้าจะหายดีดังเดิม มนุษย์เราต้องมีจุดมุ่งหมายในชีวิตและต้องมีความหวังเพื่อที่จะฝ่าฟันอุปสรรคต่อไปได้ ความเชื่อที่ว่าตาข้าต้องหายดีเป็นความหวังของข้า ส่วนสถาบันมังกรซ่อนเร้นเป็นจุดมุ่งหมายที่ข้าตั้งไว้เพื่อที่ตนเองจะไม่ยอมแพ้ไป”

พูดถึงตรงนี้ เขาก็หยุดครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยขึ้นต่อ “ข้าเพียงไม่อยากหยุดเดินอยู่แค่ตรงนี้”

เรื่องค้างคาวเมฆเป็นคำลวง ทว่าสิ่งที่เขาเอ่ยออกมาในตอนนี้คือความจริงใจทั้งสิ้น

สถาบันมังกรซ่อนเร้นไม่ใช่สิ่งที่สำคัญจนซูเฉินปล่อยวางไม่ได้