ราชันบัลลังก์เลือด(原血神座) นิยาย บท 31

บทที่ 31 ต่อรอง(1)

ซูเฉินกลับไปที่คฤหาสน์ตระกูลซู เมื่อกลับมาเขาถึงก็ตรงไปยังลานบ้านของตนทันที เมื่อเดินถึงหน้าประตู เจี้ยนซินก็เดินออกมาต้อนรับ “นายน้อยนี่จริง ๆ เลยนะขอรับ! ออกไปโดยทิ้งข้าไว้ที่นี่ ไม่รู้ว่าข้าเป็นข้ารับใช้ส่วนตัวนายน้อยหรือเป็นคนกวาดลานกันแน่”

ซูเฉินตอบยิ้ม ๆ “ข้าเดินทางไปยังศาลาหยกพิสุทธิ์เป็นครั้งสุดท้าย พาเจ้าไปด้วยจะได้อะไร? ส่วนเจ้าไม่ใช่คนกวาดลาน แต่เป็นหัวหน้าพ่อบ้านของข้าต่างหาก”

เจี้ยนซินหัวเราะ “ขอบพระคุณสำหรับคำของนายน้อยขอรับ วันนี้นายน้อยแสดงอำนาจ ชื่อเสียงดังไกล ทำให้ลานแห่งนี้กลายเป็นสถานที่สำคัญอีกครั้งหนึ่ง วันนี้ตอนที่พี่จิ้งมาหาข้าก็ดูท่าทางนอบน้อมมากเลยขอรับ”

“อา น้ำเสียงเจ้าเลยดูร่าเริงแบบนี้เอง” ซูเฉินยิ้ม ก้าวเท้าเดินเข้าไปด้านใน

เจี้ยนซินเดินตามไปติด ๆ “ถึงจะเป็นคำถามที่แปลกไปสักหน่อย แต่นายน้อยรู้ได้อย่างไรว่าซูเยว่ทำอันใดกับรถม้าของนายน้อยหรือขอรับ?”

ซูเฉินหยุดฝีเท้า ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มลึก “หือ? คิดจะถามซอกแซกเรื่องความลับเจ้านายงั้นหรือ?”

เจี้ยนซินเอามือแตะท้ายทอยแล้วยิ้มโง่ออกมา “ข้าก็แค่สงสัยน่ะขอรับ”

“เอาล่ะ เช่นนั้นข้าก็จะบอก ข้าย่อมไม่เห็นว่าซูเยว่ทำสิ่งใดกับรถม้า ทว่ามีคนอื่นเห็นและแอบเตือนข้า ดังนั้นข้าจึงรู้”

“มีคนเตือนท่านหรือ? ใช่หมิงชูหรือไม่ขอรับ?”

ซูเฉินตอบ “ตอนนั้นหมิงชูไปตามโจวหง ไม่ได้อยู่ตอนที่ ซูเยว่ทำลายรถม้าเลยไม่ได้เป็นคนเตือนข้า ข้าจะบอกความจริงกับเจ้า คนผู้นั้นเป็นคนของซูเยว่”

“ว่าไงนะขอรับ?” เจี้ยนซินตกตะลึงไป

ในหมู่คนของซูเยว่ จะมีใครที่ช่วยเหลือซูเฉินอยู่กัน?

ซูเฉินทำทีราวกับว่าตนเพิ่งเผยความลับสำคัญออกไป เขาพูดกับเจี้ยนซินเสียงกระซิบ “เจ้ารู้แค่นี้พอแล้ว อย่าถามให้มากความ”

“ข้าเข้าใจแล้วขอรับนายน้อย” ถึงจะยังอยากรู้เรื่องให้มากกว่านี้ ทว่าเจี้ยนซินก็ไม่อาจทำอะไรได้ เพียงแต่เอ่ยถามออกไปว่า “นายน้อยมีคำสั่งใดหรือไม่ขอรับ?”

ซูเฉินตอบ “ยังไม่มีคำสั่งอะไร ไปก่อนเถอะ ข้าต้องการพักผ่อนโดยไม่มีใครรบกวนสักหน่อย”

ซูเฉินโบกมือให้เจี้ยนซินออกไป ก่อนจะเดินเข้าห้องนอนของตน

ตอนที่กำลังจะก้าวเท้าเข้าไปนั่นเอง ซูเฉินก็หยุดชะงักไป

ชั่วครู่ต่อมา เขาก็หันไปตะโกนเรียกคน “เจี้ยนซิน!”

“มีอะไรหรือขอรับนายน้อย?” เจี้ยนซินหันมา

“ไปนำน้ำร้อนมาให้ข้า ใช้ถังน้ำแบบที่สองใส่น้ำร้อนมา”

“ขอรับ” เจี้ยนซินหันมามองซูเฉินงง ๆ แต่ก็ยังรับคำไป

ซูเฉินยังไม่เดินเข้าไปในห้อง เขายืนรออยู่หน้าห้องแทน

หลังจากนั้นไม่นานนัก เจี้ยนซินก็ยกถังน้ำเข้ามา ตัวถังน้ำทำจากทองแดงโบราณ จึงมีน้ำหนักพอสมควร เจี้ยนซินยกมาคนเดียวแทบไม่ไหว

เมื่อเจี้ยนซินวางถังน้ำทองแดงลงบนแท่นแล้ว ซูเฉินไม่ปล่อยให้เจี้ยนซินรีรออยู่ในห้อง ส่งคนผู้นั้นไปดูแลท่านแม่แทน จากนั้นเขาจึงเดินเข้าห้องไปเพียงลำพัง

สิ่งแรกที่เขาทำคือการเปิดหน้าต่างออกครึ่งหนึ่ง ก่อนจะใช้มือแตะไปที่ถังน้ำอย่างเงอะงะ หลังจากแตะถูกถังทองแดงแล้ว เขาก็ปล่อยให้ไอน้ำอุ่น ๆ แตะผ่านใบหน้า ก่อนจะเอ่ยขึ้นเสียงสบาย “หากท่านจะไม่ลงมือก็มาคุยกันหน่อยเถอะ”

ไร้เสียงตอบรับใด

ซูเฉินคลี่ยิ้ม ในมือเด็กหนุ่มยังถือถังน้ำทองแดงอยู่ เขาหันหลังกลับไป ไอน้ำที่พวยพุ่งขึ้นมาจากถังน้ำซ่อนเงาร่างของ ซูเฉินไว้หลังหมอกน้ำหนา เขาถือถังน้ำทองแดงไว้แน่น ทำท่าราวกับกำลังตั้งรับ มือที่ถือเอียงออกเล็กน้อยราวกับว่ากำลังจะสาดน้ำออกไป

ถึงจะเป็นการตั้งท่าพื้นฐานแสนธรรมดา ทว่าเขากลับตั้งท่าป้องกันอย่างแน่นหนาที่สุด

ซูเฉินพูดต่อ “ท่านคงเชี่ยวชาญไม่น้อย ถึงขนาดเข้ามาในตระกูลซูได้โดยไม่ถูกผู้ใดพบเห็น ทว่าตลอดเวลาที่ข้าอยู่ในห้องนี้ ท่านกลับไม่ลงมือ ข้าคิดว่าที่ท่านยังไม่ลงมือเป็นเพราะท่านคิดว่าข้าจะใช้แรงกระเสือกกระสนเฮือกสุดท้ายในการเตือนให้ตระกูลซูรู้ ท่านจึงหวังว่าจะหาจังหวะเหมาะที่จะสังหารข้าในคราเดียว เป็นแบบนั้นใช่หรือไม่? โชคไม่ดีที่ข้าเตรียมตัวมาดี ท่านไม่มีโอกาสเช่นนั้นแน่ หยุดซ่อนตัวแล้วออกมาคุยกันเถอะ สหายที่อยู่ข้างเตียง”

ประโยคสุดท้ายคือสิ่งที่ทำให้ความอดทนของคนที่ซ่อนตัวอยู่พังทลายสิ้น