ราชันบัลลังก์เลือด(原血神座) นิยาย บท 63

บทที่ 63 รางวัล (ส่วนที่ 9)

ซูเฉินเดินไปเก็บมีด จากนั้นนั่งลงกับพื้นอย่างหมดแรง

ถึงเด็กหนุ่มจะชนะการต่อสู้ แต่ก็ได้รับบาดเจ็บหนักเช่นกัน

ร่างของอูเอ๋อร์หลี่เริ่มปล่อยจุดแสงที่ส่องสว่างดั่งแสงดาวออกมา จุดแสงเหล่านี้คือจุดแสงพลังต้นกำเนิด

ซูเฉินลังเลเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ยกมือของตนขึ้น

การต่อสู้ในครั้งนี้ทำให้ซูเฉินเรียนรู้ถึงความสำคัญของความแข็งแกร่ง

หากแข็งแกร่งไม่พออาจมีภัยได้ทุกเมื่อ สิ่งนี้ทำให้ซูเฉินไม่ใส่ใจอีกต่อไปว่าจุดแสงพลังต้นกำเนิดจะถูกปล่อยออกมาจากที่ใด อย่างไรพลังต้นกำเนิดก็คือพลังต้นกำเนิด ไม่มีสิ่งใดเจือปน และไม่แบ่งแยกเผ่าพันธุ์

ตอนนี้เจ้าแมลงกินเหล็กกลืนแร่ดาราเงินทั้งสามก้อนลงท้องและกลับมาเรียบร้อยแล้ว

ซูเฉินจ้องมองมันด้วยความระแวดระวังด้วยไม่รู้ว่าหากมันพบว่าอูเอ่อร์หลี่สิ้นใจไปแล้วมันจะบ้าคลั่งขึ้นมาหรือไม่

ทว่าไม่นานก็เบาใจลงได้

เจ้าแมลงยักษ์ที่ภายนอกดูน่าเกรงขาม ใช้หัวกระทุ้งร่าง อูเอ่อร์หลี่ เมื่อพบว่าไร้การตอบรับ มันก็แค่เดินไปนอนด้านข้างอย่างนั้น ไม่สนใจซูเฉินแม้แต่นิด

ภาพฉากนี้ถึงกับทำเอาซูเฉินพูดอะไรไม่ออก

ในเมื่อเจ้าด้วงยักษ์ไม่สนใจเขาแล้ว ซูเฉินเองก็จำเป็นต้องพักเอาแรงบ้าง

หลังจากจัดกระดูกและใส่ยาให้ตนเองแล้ว ซูเฉินก็นอนลงกับพื้น นอนพักอย่างสงบสุข

ตอนที่กำลังปิดเปลือกตาลง ภาพการต่อสู้เมื่อครู่ก็ย้อนกลับเข้ามาในจิตใจ

ตาเฒ่าอูเอ่อร์หลี่มีทักษะพลังต้นกำเนิดหกถึงเจ็ดวิชาหรืออาจเป็นไปได้ว่ามีมากกว่านั้น ไม่อาจดูถูกกำลังของตาเฒ่าได้เลย ที่ซูเฉินสามารถสังหารชายชราได้เป็นเพราะมีเหตุผลอยู่สามข้อ หนึ่งคือเขามีเครื่องมือช่วย เครื่องมือต้นกำเนิดห้าชิ้นทำให้เขาแข็งแกร่งขึ้นไม่น้อย ชายชรามีเพียงไม้เท้าเวทย์เพียงชิ้นเดียว แล้วยังเป็นเพียงไม้เท้าขยายพลังธรรมดาที่ใช้ขยายพลังของทักษะพลังต้นกำเนิดที่เกี่ยวข้องกับไฟ หากแต่วิชาที่ตาเฒ่ามีมิได้มีเพียงวิชาไฟเท่านั้น เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ทำให้อีกฝ่ายแพ้ สองคือวิชาโบราณอาร์คาน่าใช้ร่วมกันได้ยากและไม่ควรใช้ในการต่อสู้ระยะประชิด เมื่อซูเฉินพุ่งเข้าไปใกล้อูเอ่อร์หลี่ ชายชราจึงโต้กลับซูเฉินได้ยาก และด้วยพื้นที่ที่ใช้ในการต่อสู้มีจำกัดอูเอ่อร์หลี่จึงไม่อาจหลบเลี่ยงได้ดีนัก ส่งผลให้ซูเฉินยิ่งมีโอกาสโจมตีชายแก่ได้มากยิ่งขึ้น สามคือกังเหยียนที่ปรากฏตัวขึ้นมาและเจ้าด้วงที่ยังไม่ได้ถูกฝึกจนเชื่องทำให้โอกาสสุดท้ายของ อูเอ่อร์หลี่หลุดลอยไป

ทว่าสาเหตุที่สำคัญที่สุดที่ทำให้ซูเฉินสามารถเอาชนะชายชราได้คือจุดอ่อนของเจ้าแมลงกินเหล็กตัวนี้

ความจริงแล้วซูเฉินควรจะรู้ว่าเจ้าด้วงมีความหื่นกระหายต่อเหล็กตั้งแต่ตอนแรก ทว่าเขากลับถูกอูเอ่อร์หลี่ดึงความสนใจไปจนสิ้น จึงมองข้ามจุดนั้นไปจนกระทั่งมานึกได้ภายหลัง

หากเขาไม่ได้คิดถึงจุดนี้ คนที่ถูกสังหารคงเป็นตนเองแน่แล้ว

จากเหตุการณ์ในครั้งนี้จึงสามารถพูดได้ว่า การมีจิตใจแจ่มชัดยามต่อสู้นั้นสำคัญยิ่ง

เพราะใจของซูเฉินแจ่มชัดจึงสามารถคิดหาจุดอ่อนของเจ้าด้วงยักษ์ได้โดยเร็ว เพราะจิตใจแจ่มชัดจึงสามารถใช้นัยน์ตาวิญญาณในจังหวะที่สำคัญที่สุดได้ ทำให้อูเอ่อร์หลี่ไม่อาจพลิกสถานการณ์กลับเป็นฝ่ายได้เปรียบ อำนาจอันกล้าแกร่งต้องมาพร้อมกับจิตใจที่แจ่มชัด สิ่งเหล่านี้คือสิ่งที่ต้องมีเพื่อเดินอยู่บนหนทางแห่งความสำเร็จ

เหล่านี้คือสิ่งซูเฉินได้เรียนรู้หลังจากการต่อสู้ครั้งนี้จบลง และยังเป็นข้อบังคับที่ซูเฉินให้ไว้กับตนเองในอนาคตอีกด้วย ทุกครั้งที่ต้องต่อสู้จำต้องเตือนตนเองถึงเรื่องเหล่านี้ ซูเฉินเป็นคนที่หันกลับมามองข้อผิดพลาดของตน จากนั้นแก้เสียใหม่เพื่อให้ดียิ่งขึ้นกว่าเก่า

หลังจากนอนพักไปไม่อาจรู้ได้ว่านานเท่าไร ความเจ็บปวดจากกระดูกที่หักแถวอกของซูเฉินก็เริ่มเบาบางลง

เด็กหนุ่มลุกขึ้นยืน ก่อนจะเดินไปยังร่างของอูเอ่อร์หลี่

เป็นตอนนั้นเองที่เขาได้เห็นรูปร่างของอูเอ่อร์หลี่ได้อย่างชัดเจนที่สุด

บนใบหน้าตาเฒ่าเต็มไปด้วยรอยเหี่ยวย่น หน้าตาดูแก่ชรายิ่งนัก แล้วยังผอมแห้งมากอีก ไม่แปลกใจที่ร่างกายไร้กำลังเสียขนาดนั้น เผ่าอาร์คาน่าโบราณไม่มีวิชาสำหรับก่อร่างให้แข็งแกร่ง พวกมันศึกษาแต่ความลึกลับซับซ้อนของทักษะพลังต้นกำเนิดเท่านั้น สิ่งเหล่านี้สะท้อนอยู่ในรูปร่างของชายชราเผ่าอาร์คาน่าตรงหน้าซูเฉิน

เมื่อเทียบกับเผ่ามนุษย์แล้ว นัยน์ตาของชาวอาร์คาน่าเป็นสีน้ำเงิน เป็นอีกข้อแตกต่างหนึ่งระหว่างเผ่าอาร์คาน่าและเผ่ามนุษย์ หากแต่ซูเฉินไม่เห็นดวงตาอีกคู่ของชาวอาร์คาน่ามาก่อน บางทีอาจเป็นแค่คำร่ำลือก็เป็นได้

เมื่อหยิบไม้เท้าเวทย์ไปแล้ว ซูเฉินก็เริ่มค้นร่างอูเอ่อร์หลี่

ทว่ากลับไม่พบสิ่งใด ไม่มีกระเป๋า ไม่มีแหวนกักเก็บ

ซูเฉินผิดหวังยิ่งนัก

ทว่าเมื่อครุ่นคิดให้ดีแล้ว ซูเฉินก็รู้ว่าอูเอ่อร์หลี่ต้องนำของบางอย่างติดตัวมาด้วยเป็นแน่ในเมื่อมันต้องการฝึกเจ้าแมลงกินเหล็ก

เว้นเสียแต่……

ซูเฉินหันไปมองบางอย่าง

เมื่อตอนนั้นอูเอ่อร์หลี่เดินออกมาจากมุมมืดตรงจุดนั้น

ซูเฉินจึงเดินไปจุดนั้น ทว่าหยุดดูอาการกังเหยียนเสียก่อน เมื่อเห็นว่ากังเหยียนไม่ได้บาดเจ็บสาหัส เพียงแค่หมดสติไป ซูเฉินจึงยกตะเกียงผลึกแก้วขึ้น จากนั้นเดินต่อไป แสงสีเหลืองเรือง ๆ ส่องฝ่าความมืด ไม่นานซูเฉินก็เห็นว่ายังมีถ้ำอยู่ถ้ำหนึ่ง ไม่ห่างจากจุดที่เขายืนอยู่นัก

ดูท่าถ้ำแห่งนี้คือที่อยู่อาศัยของอูเอ่อร์หลี่ ของใช้ทั้งหมดของมันอยู่ภายในถ้ำแห่งนี้

ภายในถ้ำมีสิ่งของอยู่มากมาย

นอกจากสิ่งของที่จำเป็นในการใช้ชีวิตแล้ว สิ่งที่ดึงดูดความสนใจซูเฉินได้มากที่สุดคือแท่นประดิษฐ์ของขนาดใหญ่

แท่นประดิษฐ์ของแท่นนี้มีขวดยาและเหยือกรูปร่างแปลกตาวางกระจายเต็มไปหมด แล้วยังมีกระดาษบันทึกการทดลองอีกด้วย

อูเอ่อร์หลี่ไม่กล้าใช้วิชาพลิกชีวิตเผ่าอาร์คาน่า จึงไม่อาจใช้สัตว์อสูรได้ ราชันย์สัตว์อสูรจะใช้เสียงเพรียกระยะไกลทำให้ความสามารถของสัตว์อสูรที่อยู่นอกอาณาเขตตื่นขึ้นเพื่อป้องกันมิให้ถูกผู้อื่นใช้งานดั่งข้าทาสได้ ดังนั้นอูเอ่อร์หลี่จึงเลือกใช้ได้เพียงพวกแมลงเท่านั้น

อูเอ่อร์หลี่ค้นพบเจ้าแมลงกินเหล็กตัวนี้เข้าระหว่างกำลังเดินทางร่อนเร่ พวกมันเป็นแมลงที่หายากมาก ปกติแล้วมีขนาดเพียงหนึ่งเล็บมือเท่านั้น

กล่าวได้ว่าอูเอ่อร์หลี่สังหารแมลงกินเหล็กไปนับไม่ถ้วน เมื่อนำมาทำการทดลองและเลี้ยงดูอยู่หลายครั้ง ในที่สุดชายชราก็สามารถสร้างเจ้าแมลงกินเหล็กตัวนี้ออกมาได้

ทว่าการทดลองของมันมีข้อผิดพลาดอย่างเห็นได้ชัด

เดิมทีอูเอ่อร์หลี่หวังว่ามันจะสามารถใช้ความกระหายแร่เหล็กของเจ้าแมลงกินเหล็กเหล่านี้ในการฝึกฝนเกราะมีชีวิตที่ทรงพลังขึ้นมา ในขณะที่ชายแก่ทำสำเร็จแล้ว แมลงกินเหล็กที่มันฝึกและเลี้ยงมานั้นน่าเกรงขามและทรงพลังไม่ใช่น้อย หากได้กินเหล็กต่อไปจะยิ่งแข็งแกร่งขึ้นได้อีก แต่ทว่าปัญหาสำคัญคือเจ้าแมลงกินเหล็กตัวนี้ไม่ชอบการต่อสู้

ธรรมชาติที่เป็นสัตว์อสูรนิสัยเกียจคร้านของมันทำให้มันเกลียดการต่อสู้ยิ่งนัก กรามขนาดยักษ์มองแล้วน่ากลัวสุดจิตของมันไม่ต้องการใช้ทิ่มแทงหรือโจมตีสิ่งอื่น นอกจากใช้หยิบแร่เหล็กเข้าปากมันเพียงอย่างเดียว หากมีคนตีมัน มันก็ทำเพียงร้องงี๊ดง๊าด ออกมา

อูเอ่อร์หลี่พยายามหาหลากหลายวิธีมาแก้ปัญหานี้ สุดท้ายก็สามารถหาทางที่จะเพิ่มความสามารถในการต่อสู้ของเจ้าแมลงกินเหล็กมาได้

นั่นคือตอนที่ซูเฉินปรากฏตัวขึ้น

สุดท้ายแล้ว แร่ดาราเงินบริสุทธิ์เพียงไม่กี่ก้อนกลับดับไฟในการต่อสู้ของเจ้าแมลงกินเหล็กไปจนสิ้น

“ไม่แปลก……” ซูเฉินพูดกับตนเอง

ไม่แปลกที่เจ้าแมลงกินเหล็กตัวนี้ หลังจากเจ้านายถูกสังหารก็ไม่ตามมาแก้แค้นแต่อย่างใด ทว่ากลับวิ่งไปนอนหลบอยู่ด้านข้าง เป็นเพราะนิสัยของมันไม่ชอบการต่อสู้นั่นเอง

ตอนแรกซูเฉินคิดจะหาวิธีสังหารเจ้าแมลงนี่หลังจากกำลังฟื้นคืนมาแล้ว หากแต่เมื่อรู้เช่นนี้ เขาจึงล้มเลิกความคิดนั้นเสีย

ซูเฉินรู้ดีว่าหากไม่มีอูเอ่อร์หลี่คอยฝึกเจ้าแมลงกินเหล็กแล้ว ไม่นานนิสัยดั้งเดิมของมันก็จะกลับคืนมา สุดท้ายก็จะไม่เป็นอันตรายต่อมนุษย์อย่างแน่นอน เช่นนั้นแล้วก็ไม่จำเป็นต้องสังหารมันทิ้ง

หลังจากเก็บคัมภีร์หนังแกะมาได้แล้ว ซูเฉินก็ยังค้นเดินค้นห้องแห่งนั้นต่อ หวังจะเจอสิ่งใดที่อาจใช้งานได้

ทว่านอกจากถุงแมลงแล้วก็ไม่มีสิ่งอื่นอีก ตาเฒ่าอู่เอ่อร์หลี่ ใช้สมบัติที่มีทั้งหมดไปกับการฝึกและบ่มเพาะพลังให้เจ้าแมลงกินเหล็กตัวนี้เสียแล้วกระมัง ถุงแมลงนี้ใช้เลี้ยงแมลงกินเหล็กต่าง ๆ พวกแมลงสามารถเข้ามาจำศีลในถุง ถึงมีอาหารเพียงน้อยนิดก็สามารถเอาชีวิตรอดได้ มูลค่าของถุงใบนี้พอ ๆ กับแหวนกักเก็บระดับสามัญหนึ่งวง ดังนั้นซูเฉินจึงเก็บถุงมาด้วยเช่นกัน

ซูเฉินครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะเก็บบันทึกการทดลองของชายชราและเครื่องมือเครื่องไม้ต่าง ๆ ไปด้วย

บันทึกเหล่านี้คือขุมทรัพย์ความรู้ที่สั่งสมมาหลายปีของชายชรา เป็นทุกสิ่งทุกอย่างที่อู่เอ่อร์หลี่เรียนรู้

ผู้คนในยุคปัจจุบันมองว่าสิ่งของเครื่องใช้และการฝึกตนคือสิ่งที่สำคัญที่สุด ดังนั้นคนส่วนมากจึงไม่ค่อยชอบวิชาโบราณอาร์คาน่าที่เป็นวิชา “ชั่วร้าย” ทว่าซูเฉินได้ร่ำเรียนกับถังเจิ้น ได้เห็นพละกำลังของแมลงกินเหล็กด้วยตาตนเองมาแล้ว ดังนั้นจึงไม่รังเกียจความรู้หรือวิชาใดทั้งสิ้น

เพราะอย่างไรเสีย จะมีผู้ใดล่วงรู้ได้ว่าวิชาความรู้เหล่านี้สามารถทำให้ความแข็งแกร่งของตนเพิ่มมากขึ้นได้กัน? ในเมื่อยุคนี้สายเลือดมีความสัมพันธ์สำคัญกับความแข็งแกร่ง ทั้งเครื่องมือสกัดสายเลือดและโอสถสืบสายเลือดต่างก็เป็นผลผลิตที่มาจากความรู้เหล่านี้ทั้งสิ้น