ราชันบัลลังก์เลือด(原血神座) นิยาย บท 7

บทที่ 7 การเผชิญหน้า

ลานฝึกหลักของตระกูลซูตั้งอยู่ที่เชิงเขาฝั่งชานเมืองตะวันตก มีแม่น้ำไหลผ่านรอบ ๆ ที่ดินผืนใหญ่อันอุดมสมบูรณ์ที่ล้อมอยู่สองข้างทาง บนภูเขาปกคลุมไปด้วยผืนป่าทึบทำให้ดูเป็นทิวทัศน์ที่สวยงาม

ลานฝึกของซูเฉินตั้งอยู่ที่ด้านหลังของคฤหาสน์ตระกูลซู เมื่อเดินออกไปจากลานจะมองเห็นกำแพงที่มีประตูบานเล็ก ๆ อยู่ ด้านหลังประตูนั้นมีป่าไผ่ หลังจากเดินทะลุป่าไผ่ไปจะมาถึงศูนย์กลางของภูเขา

ในยามว่าง เด็กชายมักจะมาที่ภูเขาด้านหลังเพื่อพักผ่อน

คืนนี้ก็เช่นกัน ซูเฉินนั่งลงบนก้อนหินขนาดใหญ่ในภูเขาด้านหลัง

ผืนป่าในยามค่ำคืนนั้นช่างเงียบสงัด ไม่มีแม้แต่เสียงนกร้องขับขาน มีเพียงเสียงของสายลมพัดผ่านให้ได้ยินเท่านั้น

อย่างไรก็ตามเขานั้นรู้ดีว่าป่านั้นไม่เคยหลับใหลลงเลย

เมื่อไร้เสียงรบกวนจากช่วงกลางวัน ซูเฉินก็สามารถได้ยินเสียงเหล่านั้นได้ชัดเจนยิ่งขึ้น ซึ่งนี่ก็ถือเป็นการช่วยฝึกฝนความสามารถในการได้ยินของเขา

มันค่อนข้างยากที่จะหาที่ที่เงียบสงบและไม่มีเสียงรบกวนของมนุษย์ ดังนั้นยามนี้ซูเฉินจึงสงบใจลงได้อย่างง่ายดาย

นี่ทำให้เขาแยกเสียงที่แตกต่างกันออกได้อย่างชัดเจนและได้ยินเสียงได้ไกลยิ่งขึ้น

ไม่ไกลจากที่นั่น มีเสียงกระแสน้ำที่ไหลลงมาจากภูเขา

แม้ว่าจะมองไม่เห็น แต่ภาพก็ปรากฏอยู่ในใจของซูเฉิน

ละอองน้ำในฤดูใบไม้ผลิที่เกิดจากน้ำที่ไหลลงตกมาจากภูเขา สายน้ำไหลผ่านหน้าผาตกลงลงมาก่อเป็นน้ำตกขนาดเล็ก หลังจากผ่านไปหลายปีหินด้านใต้ที่ถูกน้ำตกกระทบก็กลายเป็นสระน้ำ กระแสน้ำที่ตกลงมาในสระก็ทำให้เกิดคลื่น เมื่อน้ำในฤดูใบไม้ผลิยังคงไหลลงมาสระน้ำก็เริ่มเปลี่ยนเป็นลำธารเล็ก ๆ ไหลคดเคี้ยวผ่านป่าผืนไปสู่สถานที่อันห่างไกล ……

ซูเฉินนั่งฟังเสียงลำธารเล็ก ๆ ที่ด้านข้างอย่างตั้งใจ

ทันใดนั้นซูเฉินก็ยื่นมือของตนลงไปในแม่น้ำ แล้วหยิบดอกไม้เล็ก ๆ ที่ไหลมาตามสายน้ำขึ้นมา

เด็กชายค่อย ๆ ยกดอกไม้ขึ้นมาใกล้ ๆ ปลายจมูกของเขา สูดกลิ่นหอมจาง ๆ ของมันและยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ

ไม่เพียงแต่ความสามารถในการได้ยินเท่านั้นที่ชัดเจนขึ้น ความสามารถในการดมกลิ่นก็ดีขึ้นเช่นกัน

จากกลิ่นหอมสดชื่นของดอกไม้ ทำให้ซูเฉินรู้ว่ามันคือดอกหงฮวา ดอกไม้ภูเขาสีแดงที่มีกลิ่นหอมอบอวล

กลิ่นหอมของดอกหงฮวาอีกมากมายลอยมาจากทางด้านต้นลำธาร

ซูเฉินค่อนข้างแปลกใจ ฤดูกาลนี้เป็นเวลาที่ดอกไม้บนภูเขากำลังเบ่งบาน จะมีดอกหงฮวาล่วงหล่นลงมามากเช่นนี้ได้อย่างไรกัน?

ซูเฉินเดินขึ้นไปตามลำธาร

หลังจากที่ซูเฉินเดินอยู่สักพักจนมาถึงด้านบนหน้าผา ท่ามกลางเสียงน้ำตกที่กำลังตกลงมา เด็กชายก็ได้ยินเสียงการไหลของน้ำที่ผิดปกติในสระน้ำด้านล่าง

นี่ …

มีใครบางคนว่ายน้ำอยู่?

ซูเฉินตอบสนองทันที

“นั่นใคร?” เสียงนุ่มนวลดังขึ้น

ซูเฉินก็ทำตามสัญชาตญาณโดยไม่ต้องคิด เขาหันหลังกลับและก้มหัวลง

ลมกระโชกพัดผ่านใบหน้าของตน

ซูเฉินทิ้งตัวลงกับพื้นแล้วม้วนตัวกลิ้งออกไปจากจุดเดิมที่เคยอยู่ เด็กชายได้ยินวัตถุแข็งหลายชิ้นเสียบแทงลงบนพื้นอย่างต่อเนื่อง ในขณะเดียวกันก็มีเสียงเหมือนคลื่นที่ซัดเข้าหาริมสระ บุคคลนั้นกำลังใช้ฝ่ามือกวนน้ำเพื่อบดบังร่างกายไว้ อันที่จริงการกระทำนี้ไม่ได้มีความหมายกับซูเฉินเลยแม้แต่น้อย

ซูเฉินตะโกนขึ้นเสียงดัง ขณะที่เขากลิ้งไปมาบนพื้นอย่างรวดเร็ว “ข้าเป็นคนตาบอด!”

เห็นได้ชัดว่าคำเหล่านี้ส่งผลเป็นอย่างมาก

เสียงของน้ำที่สาดกระเซ็นและเสียงโวยวายหยุดลงในทันที ความเงียบกลับคืนสู่ป่าอีกครั้ง

ซูเฉินหยุดม้วนตัวของเขาและก่อนที่จะวางมือลงบนพื้นค่อย ๆ ยันตัวลุกขึ้นนั่ง

หลังจากนั้นครู่หนึ่งเด็กชายก็เอ่ยว่า “ในเมื่อเจ้าสวมเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว ทำไมเจ้าจึงยังไม่ออกมากันเล่า?”

ชิ้ง! เสียงที่ดาบออกจากฝักดังขึ้น

ปลายจมูกของซูเฉินรู้สึกได้ถึงสัมผัสที่เย็นเฉียบ