ราชันบัลลังก์เลือด(原血神座) นิยาย บท 8

บทที่ 8 ก้าวย่างหมอกอสรพิษ

การได้พบกับกู่ชิงลั่วในครานั้นได้กลายเป็นแสงสว่างเล็ก ๆ ในชีวิตอันมืดมิดของซูเฉิน

ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา กู่ชิงลั่วกับซูเฉินก็กลายเป็นสหายกัน มิตรภาพระหว่างพวกเขาลึกซึ้งขึ้นจนสนิทกันถึงขั้นที่พูดกันได้แทบจะทุกเรื่องอย่างรวดเร็ว อย่างไรก็ตามความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองนี้ ถูกทั้งคู่เก็บเป็นความลับและไม่มีใครรู้เรื่องนี้

นั่นเพราะกู่ชิงลั่ว เป็นแขกผู้มีเกียรติของตระกูลหลิน

ตระกูลหลินเป็นหนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่ของเมืองหลินเป่ย

เมืองหลินเป่ยเป็นเพียงเมืองชายแดนขนาดเล็ก ตั้งอยู่ในพื้นที่รกร้างและสันโดษ ดังนั้นจึงไม่มีตระกูลทรงพลังที่เต็มใจจะมารวมตัวกันอยู่ที่นี่ ตระกูลเลือดผสมทั้งสี่จึงสามารถกลายเป็นเจ้าบ้านของพื้นที่นี้ได้

แม้จะเป็นสถานที่ห่างไกลและไร้ผู้คน แต่ก็ยังคงมีการแข่งขันที่ดุเดือดระหว่างขุมกำลัง

กล่าวได้ว่าทั้งสี่ตระกูลใหญ่นั้น ไม่มีใครญาติดีกับใครและมีความขัดแย้งระหว่างกันอยู่เสมอ พวกเขาใช้ทุกวิธีการเพื่อให้ตระกูลของตนได้มีอิทธิพลมากที่สุดในเมืองหลินเป่ย แน่นอนความสัมพันธ์แย่ ๆ ระหว่างตระกูลพวกเขาจึงไม่ใช่เรื่องที่ควรจะกล่าวถึง

กู่ชิงลั่วเป็นแขกผู้มีเกียรติของตระกูลหลิน มันไม่เหมาะนักที่นางจะมาเกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิดกับซูเฉิน

อย่างไรก็ตาม อารมณ์พื้นฐานของเยาวชนนั้นคือการต่อต้าน แนวคิดเช่นการสนใจในผลประโยชน์ของตระกูลเป็นมุมมองที่ยังห่างไกลเกินไปสำหรับเด็กหญิงอายุ 14 ปี และมันก็ไม่ใช่สิ่งที่นางเต็มใจจะคิดเกี่ยวกับมัน นางเพียงแค่ทำตามสัญชาตญาณและความสนใจของนางเท่านั้น

ในมุมมองของกู่ชิงลั่ว ซูเฉินเป็นเด็กชายที่สงบสุขุมอย่างน่าประทับใจ เขาอ่อนโยนและมีน้ำใจ

ลักษณะเหล่านี้มักจะมีเสน่ห์ดึงดูดผู้หญิง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเทียบกับเด็กหนุ่มผู้ที่อยู่ในรุ่นราวคราวเดียวกันแล้ว ซูเฉินที่มีความเป็นผู้ใหญ่มากกว่านั้นเปรียบเสมือนนกกระเรียนท่ามกลางฝูงไก่

แม้ว่าดวงตาของเด็กชายจะมองไม่เห็น แต่หัวใจของเขาก็งดงาม

เมื่ออยู่กับซูเฉิน กู่ชิงลั่วไม่เคยมีความรู้สึกว่านางกำลังดูแลคนตาบอดเลย แต่บ่อยครั้งกลับรู้สึกว่าตัวนางต่างหากที่ได้รับการดูแลจากซูเฉิน

ด้วยเหตุนี้กู่ชิงลั่วจึงไม่สนใจเรื่องของความขัดแย้งระหว่างตระกูลและกลายเป็นเพื่อนกับซูเฉิน

แน่นอนว่ามันจำกัดอยู่ที่แค่เพื่อน

กู่ชิงลั่วมักจะใช้เวลาส่วนใหญ่มาที่ภูเขาด้านหลังของตระกูลซูเพื่อมาหาซูเฉิน ด้วยทิวทัศน์อันงดงามที่น่าหลงใหลของที่นี่และยังอยู่ไกลจากเมือง นางจึงไม่ต้องกังวลกับเรื่องที่จะมีคนมาเจอ

น้ำบนฤดูใบไม้ผลิของภูเขาสดชื่นและเหมาะสำหรับการอาบน้ำอย่างมาก ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้มาอาบน้ำที่นี่กู่ชิงลั่วก็เริ่มหลงรักภูเขาแห่งนี้ ดังนั้นนางจึงมักจะมาที่นี่เพื่ออาบน้ำ

ด้วยการรวมกันที่หายากของการเป็นทั้งคนตาบอดและมีความสามารถในการสัมผัสสภาพแวดล้อมของซูเฉิน ทำให้เขาได้กลายเป็นคนยามเฝ้าที่ยอดเยี่ยมที่สุดให้แก่นาง

ผลที่ได้คือมันกลายเป็นความสุขอีกแบบหนึ่งในชีวิตของซูเฉิน การได้เอนกายข้างต้นไม้ ฟังเสียงน้ำกระเซ็น และจินตนาการถึงท่าทาง ๆ ของกู่ชิงลั่วในขณะที่นางกำลังอาบน้ำ

วันนี้ก็เป็นเช่นเดิม

ซูเฉินนั่งอยู่บนหินก้อนใหญ่ที่ริมน้ำ

สายลมพัดผ่าน ใบไม้ที่ตายแล้วลอยลงมาที่ด้านหลังของซูเฉิน

ซูเฉินไม่ได้หันกลับไปมองที่ด้านหลังของเขา เด็กชายมองไปที่ฝั่งซ้ายด้านหน้าของตน “เจ้าอยู่ตรงนั้นใช่หรือไม่?”

ร่างของกู่ชิงลั่วปรากฏขึ้นและปรบมือด้วยรอยยิ้ม “เจ้าชนะอีกแล้ว นี่เจ้าตาบอดจริง ๆ เหรอ?”

เกมนี้เป็นเกมที่ซูเฉินและกู่ชิงลั่วเล่นกันอยู่บ่อยครั้ง โดยที่ซูเฉินจะเป็นคนคอยเดาว่ากู่ชิงลั่วอยู่ตรงไหน

ทว่าโดยส่วนมากแล้วซูเฉินจะเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ อย่างไรเสียกับผู้ที่จงใจซ่อนตัวจากเขา สิ่งที่พวกเขาต้องทำก็เพียงแค่ไม่ทำให้เสียงใด ๆ เกิดขึ้น ถึงแม้ว่าการได้ยินของซูเฉินจะเฉียบคม แต่ก็คงเป็นเรื่องยากสำหรับเด็กชายที่จะสัมผัสได้

ถึงจะเป็นเช่นนั้นแต่ซูเฉินก็ไม่ได้ท้อใจแต่อย่างใด เขายังคงเล่นเกมนี้กับกู่ชิงลั่วต่อ เมื่อผ่านไปสักพักเด็กชายก็เริ่มที่จะคาดเดาตำแหน่งของกู่ชิงลั่วได้ถูกต้องยิ่งขึ้น

ตอนนั้นเองกู่ชิงลั่วก็ถามขึ้น “นี่ เจ้ารู้ได้อย่างไรกัน? เจ้าเดาถูกมาสามครั้งติดแล้ว ข้าเคลื่อนไหวอย่างเงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้วเชียวนะ”

“นั่นเป็นเพราะการไหลของอากาศและการเต้นของหัวใจ” ซูเฉินตอบ “เจ้าสามารถซ่อนฝีเท้าของเจ้าได้ แต่เจ้าไม่อาจซ่อนเสียงการเต้นของหัวใจได้ ตัวตนของเจ้ายังส่งผลต่อไหลเวียนของอากาศรอบ ๆ ด้วย ตราบใดที่ข้ารู้สึกได้ถึงสิ่งเหล่านี้ ข้าก็สามารถสัมผัสได้ถึงตัวตนของเจ้า”

“เจ้าสามารถทำได้ถึงขั้นนั้นแล้วหรือ?” กู่ชิงลั่วถามด้วยความตกใจ

“ข้าต้องขอบใจความช่วยเหลือของเจ้าตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมานี้” ซูเฉินยิ้มอย่างแผ่วเบา

“เจ้าจะขอบคุณข้าไปเพื่ออะไรกัน? ทั้งหมดนี้มันเป็นเพราะความพยายามของเจ้า” กู่ชิงลั่วกลอกตามองไปที่ซูเฉิน มันช่างน่าเสียดายจริง ๆ ที่เขามองไม่เห็น เป็นเพราะสายตาที่มีเสน่ห์ของเธอไม่มีผลกับคนตาบอด

กู่ชิงลั่วเดินตรงไปที่สระน้ำ หลังจากนั้นครู่หนึ่งเสียงน้ำก็ดังขึ้นให้ได้ยิน นางกำลังอาบน้ำอยู่

แม้ว่าจะตาบอด แต่ซูเฉินก็ไม่เคยแอบเข้าไปใกล้สระน้ำ