ราชันบัลลังก์เลือด(原血神座) นิยาย บท 84

บทที่ 84 โครงการ

บางทีอาจเป็นเพราะความเหนื่อยล้าอย่างหนักจึงทำให้ซูเฉินหลับสนิทและเริ่มฝัน ในความฝันนั้นเขาสอบผ่านเข้าสถาบันมังกรซ่อนเร้นได้สำเร็จ และกลายเป็นผู้มากพรสวรรค์อันดับ 1 ของแผ่นดินหลงซาง

ด้วยการสนับสนุนจากดวงตาที่น่าอัศจรรย์ของเขา ทำให้ซูเฉินก้าวหน้าอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นเขาก็ได้รับสายเลือดของเทพอสูรบรรพกาลและฝ่าทะลวงคอขวดได้ทั้งหมดก่อนจะกลายเป็นผู้ที่แข็งแกร่งที่สุด ก่อนจะแต่งงานกับกู่ชิงลั่ว

ในช่วงเวลาที่เขามีความสุขที่สุดในชีวิต คลื่นสัตว์อสูรก็ได้มาเยือน ซูเฉินพุ่งเข้าสู่สนามรบและต่อสู้อย่างกล้าหาญ เขาเอาชนะจักรพรรดิสัตว์อสูรได้ แต่ในไม่ช้าเขาก็ได้เผชิญกับสัตว์อสูรขนาดมหึมาที่ทรงพลังและน่ากลัวยิ่งกว่า

อสูรยักษ์ตัวนั้นมีขนาดเท่าภูเขาลูกย่อม ๆ ทุกย่างก้าวของมันสร้างแรงสั่นสะเทือนไปทั่ว มันพุ่งตรงเข้าหากองทัพมนุษย์ เพียงแค่ลมหายใจเดียวก็เป่าทั้งกองทัพมนุษย์ให้กลายเป็นเถ้าถ่าน

ซูเฉินพยายามต่อสู้กับมันอย่างหนัก แต่สิ่งที่เขาเห็นได้มีเพียงมือยักษ์คู่หนึ่งที่เอื้อมมาหาเขาจากท้องฟ้าและคว้าตัวเขาไว้ ไม่ว่าซูเฉินจะดิ้นรนแค่ไหนเขาก็ไม่สามารถหนีไปจากพวกมันได้เลย เขารู้สึกหายใจไม่ออกขณะที่ตัวสั่นด้วยความสิ้นหวัง …

“นายน้อย นายน้อยขอรับ!” หมิงชูเขย่าซูเฉิน

“อา!” ซูเฉินผุดลุกขึ้นนั่งในทันใดและคว้าคอของหมิงชูไว้แน่น

“นายน้อย … ปล่อย … ” หมิงชูพยายามพูดขึ้นอย่างยากลำบาก ดวงตาของเขาเริ่มกลอกกลับไปด้านหลัง

“หมิงชู?” ซูเฉินรีบปล่อยมือทันที

หมิงชูนวดคอของตนขณะที่เขาถอยหลังออกไป “นายน้อย ท่านเรียกให้ข้ามาหาท่าน เพื่อบีบคอข้าน้อยหรือขอรับ?”

“เอ่อ” ผ่านไปครู่หนึ่ง ซูเฉินก็ได้สติกลับมา “ขอโทษที เผอิญข้าฝันร้ายน่ะ”

จากนั้นเขาก็นึกถึงบางสิ่งบางอย่างขึ้นได้ และถามหมิงชูว่า “มันมาถึงแล้ว?”

หมิงชูพยักหน้า “โจวหงเห็นมันที่ประตูเมือง มันไม่ได้ขี่ม้าและเดินเท้ากลับมา สภาพของมันดูแย่มาก ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ ดูเหมือนว่ามันจะตกลงไปในคูน้ำเมื่อเย็นวานนี้ เสื้อผ้าที่ใส่เองก็ขาดรุ่งริ่ง ยามนี้มันยังคงเดินกะเผลกกลับมาที่คฤหาสน์ ดังนั้นคงต้องใช้เวลาสักพักกว่าจะมาถึง”

“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่เป็นไร ตอนนี้กี่โมงแล้ว”

“บ่ายแก่ ๆ เพิ่งผ่านเวลาอาหารไป ท่านอยากจะทานอะไรก่อนไหมขอรับ?”

“ไม่ล่ะ” ซูเฉินกล่าวชมเยี่ยเม่ยอย่างลับ ๆ เขาไม่คาดคิดเลยว่าสาวใบ้คนนี้ช่างน่าเชื่อถือ ถึงกลับทำให้อีกฝ่ายกลับมาในตอนบ่ายตามที่ร้องขอไว้ได้จริง ๆ

ซูเฉินลุกจากเตียงและจัดแจงตัวเอง เมื่อเรียบร้อยแล้วเขาก็พูดว่า “เรียกเจี้ยนซินมาหาข้า แล้วไปรอฉันที่ทางเข้าบ้าน เมื่อเจ้าเห็นจางซง ก็ทำตามที่ข้าบอกให้เจ้าทำเมื่อวานนี้”

“ขอรับ” หมิงชูตอบรับและจากไป

หลังจากนั้นไม่นานเจี้ยนซินก็มาถึง “นายน้อยมีอะไรให้ข้าน้อยรับใช้หรือขอรับ?”

“ข้ากำลังจะไปที่เรือนปัญญาคุณธรรม เจ้าไปกับข้า”

“หือ?” เจี้ยนซินตกตะลึงไปในทันที

เรือนปัญญาคุณธรรมเป็นที่พักของซูเค่อจี่ ซูเฉินจะวิ่งไปที่นั่นเพื่ออะไรกัน?

“ข้ามีเรื่องอยากจะคุยกับท่านลุงสอง” ซูเฉินตอบ

ระหว่างพวกท่าน 2 คนยังมีอะไรให้คุยกันอีกหรือ? เจี้ยนซินหัวเราะเยาะเงียบ ๆ ในใจ แต่เขาก็ยังแสดงออกมาว่าเห็นด้วย

เรือนปัญญาคุณธรรม

ซูเค่อจี่กำลังถือหม้อหินทรงแบนที่ทำจากทรายแดงอันเป็นที่รักของเขาตรงไปที่ลานบ้านตามปกติ เขานอนลงบนเก้าอี้โยกตัวใหญ่และเริ่มงีบตอนบ่ายอย่างสบาย ๆ พลางฮัมเพลง “ศาลาสมบัติ” ของหวางซียาน 2-3 ท่อน

ตอนนั้นเองเด็กรับใช้คนหนึ่งได้รีบวิ่งเข้ามาจากด้านนอก “นายท่าน นายน้อยสี่มาขอพบท่านขอรับ”

“โอ้ มีเรื่องอะไร … เจ้าว่าอะไรนะ? นายน้อยสี่?” ซูเค่อจี่ลุกขึ้นนั่งทันที และมองไปที่เด็กรับใช้ของเขาด้วยความประหลาดใจ

“ใช่ขอรับ นายน้อยสี่ซูเฉินมาขอพบท่านขอรับ!” เด็กรับใช้พูดซ้ำอีกครั้ง

ซูเฉิน? มันมาหาข้าทำไมกัน?

ซูเค่อจี่ไม่สามารถเข้าใจได้เลยว่า ซูเฉินกำลังพยายามจะทำอะไรอยู่

หลังจากตกตะลึงอยู่พักหนึ่งเขาก็โบกมือและพูดว่า “ให้มันเข้ามา”

ไม่นานนักซูเฉินกับเจี้ยนซินปรากฏตัวขึ้นในลานบ้านของซูเค่อจี่

ซูเฉินโค้งคำนับซูเค่อจี่และกล่าวว่า “หลานซูเฉิน ทักทายท่านลุงสอง”

ซูเค่อจี่มองไปที่ซูเฉินอย่างเย็นชา “เอาล่ะ บอกข้ามาเจ้ามาทำอะไรที่นี่?”

ซูเฉินยิ้มและกล่าวว่า “เหตุใดท่านลุงสองถึงได้กล่าวเช่นนั้นกัน? การที่หลานชายคนหนึ่งจะมาเยี่ยมท่านลุงสองของตน จำเป็นจะต้องมีเหตุผลพิเศษด้วยหรือ?”

มาเยี่ยมข้า?

ซูเค่อจี่ตกตะลึง เขาอดไม่ได้ที่จะมองขึ้นไปบนฟ้าเพื่อยืนยันว่าดวงอาทิตย์ไม่ได้โผล่ขึ้นมาผิดทิศ สายตาของเขาจ้องไปที่ซูเฉิน ก่อนที่จะย้ายไปที่เจี้ยนซิน