ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ นิยาย บท 1397

เพียงพริบตา เส้นขนทั่วร่างบาร์ตันลุกตั้งชันทันที

แม้มันจะยังไม่มั่นใจว่านั่นเป็นกลิ่นเลือด แต่สัมผัสพิเศษที่แตกต่างจากคนทั่วไปเล็กน้อย กำลังบอกว่านั่นคือกลิ่นเลือด

แฟร์นันประสบเคราะห์กรรม? เหมือนกับทีมนักโบราณคดีที่เราเคยร่วมงาน? ไม่สิ ไม่มีเลือดเปื้อนอยู่บนซองจดหมายสักหน่อย แล้วกลิ่นเลือดมาจากไหน? หลังจากเผชิญความหวาดผวาสุดขีดอยู่ครู่หนึ่ง บาร์ตันรีบลุกขึ้นยืน

ในฐานะคนธรรมดา เมื่อพบเจอสถานการณ์เช่นนี้ การตอบสนองตามธรรมชาติจึงไม่ซับซ้อน

แจ้งตำรวจ!

บาร์ตันหยิบซองจดหมาย ลุกออกจากเก้าอี้ แต่ทันใดนั้นก็ฉุกคิดบางสิ่ง

กองทุนขุดค้นและเก็บรักษาวัตถุโบราณแห่งโลเอ็น มีกฎระเบียบที่ชัดเจนในสถานการณ์ทำนองนี้ – หากมีเหตุการณ์น่าสะพรึงกลัวหรือมิอาจทำความเข้าใจเกิดขึ้นกับโครงการใด ให้หยุดทุกสิ่งทันทีและแจ้งให้ ‘แผนกกฎระเบียบ’ มาจัดการ

บาร์ตันไม่เคยเข้าใจว่าทำไมต้องแจ้งแผนกกฎระเบียบ ตามความเข้าใจของมัน แผนกดังกล่าวมีหน้าที่ตรวจสอบว่าโครงการฝ่าฝืนกฎข้อใดของกองทุนหรือไม่ ไม่ได้เกี่ยวกับการรับมืออันตรายลึกลับ

ทว่า ผู้ก่อตั้งกองทุนอย่างมิสออเดรย์·ฮอลล์ที่ไม่ใช่คนจุกจิกเรื่องกฎ และแทบไม่ได้เปลี่ยนกฎขององค์กรเลยหลังจากอ่านกฎฉบับแรกที่ทีมกฎหมายร่างขึ้น กลับเพิ่มกฎข้อดังกล่าวลงไปด้วยตัวเอง ส่งผลให้เบื้องบนของกองทุนเกรงใจและไม่อยากไปเปลี่ยนแปลงอะไร

อันที่จริง เราอยากเข้าพบเบื้องบนของแผนกความปลอดภัยมากกว่า… บาร์ตันพึมพำเงียบ เดินออกจากแผนกของตนไปยังแผนกกฎระเบียบที่สุดปลายทางเดิน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก! มันพยายามสงบสติ เคาะประตูสามครั้งอย่างมีมารยาท

“เข้ามา” เสียงทุ้มที่ปราศจากเอกลักษณ์ดังขึ้น

ว่ากันตามตรง บาร์ตันแทบไม่มีข้อมูลของเพื่อนร่วมงานในแผนกกฎระเบียบ ทราบเพียงว่าเป็นพวกไร้ความปรานีและทำงานไว สามารถจับหนอนบ่อนไส้คนแล้วคนเล่าที่พยายามฉ้อโกงองค์กรได้นักต่อนัก

สูดลมหายใจยาว บาร์ตันบิดที่จับประตูและผลักเข้าไป

ตามจินตนาการของมัน แผนกกฎระเบียบต้องทำงานในสภาพแวดล้อมที่ค่อนข้างมืด ทุกคนทำตัวเงียบ ส่งเสียงกระซิบเป็นบางโอกาสเพื่อตัดสินชะตากรรมของโครงการและบุคคลที่รับผิดชอบ ทว่า สิ่งแรกในการมองเห็นของบาร์ตันกลับเป็นแสงแดดสว่างไสว เครื่องเรือนสีสันสดใสและบรรยากาศปลอดโปร่ง

“มีอะไรให้ช่วยหรือ” เจ้าหน้าที่แผนกกฎระเบียบเจ้าของผมสีดำ ดวงตาสีน้ำตาล ใบหน้าธรรมดา กล่าวทักทาย

อีกฝ่ายสวมเสื้อขนสัตว์หนาสีดำ ดูบอบบางเกินกว่าจะต้านทานสภาพอากาศเปียกชื้นในฤดูหนาวของเชสเตอร์ตะวันออก

นอกจากนั้น บาร์ตันยังจับสังเกตได้ว่า เจ้าหน้าที่แผนกกฎระเบียบคนนี้มีสำเนียงบางส่วนคล้ายชาวเบ็คลันด์ หากไม่เกิดที่นั่นก็คงอาศัยอยู่ที่นั่นเป็นเวลานาน

ไม่เย็นชาเกินไป ไม่ดูเหมือนเครื่องจักร ดูเข้าถึงง่าย แถมยังแผ่บรรยากาศอ่อนโยน… บาร์ตันผุดความคิดดังกล่าว ก่อนจะรีบเล่าเรื่องราว:

“ดูเหมือนว่าหนึ่งในพันธมิตรของเราจะเกิดปัญหาครับ! จดหมายที่เขาส่งมาเป็นกระดาษเปล่า แถมยังมีกลิ่นคล้ายเลือดติดอยู่”

เจ้าหน้าที่แผนกฎระเบียบไม่เปลี่ยนสีหน้า ผงกศีรษะอ่อนโยน

“นำซองจดหมายมา”

บาร์ตันรีบยื่น ‘จดหมาย’ จากนักโบราณคดีแฟร์นัน

ทันใดนั้นเอง มันเพิ่งเอะใจว่าตนค่อนข้างเสียมารยาทกับอีกฝ่าย จึงรีบซักถาม

“ขอประทานโทษครับ ผมต้องเรียกคุณว่าอะไร” ไอรีนโนเวล

เจ้าหน้าที่แผนกกฎระเบียบยกซองจดหมายขึ้นส่องแดด เพ่งมองอย่างตั้งใจพลางตอบเป็นกันเอง

“ปาเชโก้·ดอน รองหัวหน้าแผนกกฎระเบียบและทนายความอาวุโส แต่เรียกแค่ปาเชโก้ก็ได้”

โดยไม่รอให้บาร์ตันตอบ ปาเชโก้ลดมือลง จ้องด้วยสีหน้าขึงขัง

“มีความผิดปรกติจริงๆ … เบื้องต้น จดหมายฉบับนี้มาจากโรงแรมคลอฟในเมือง ผมเคยอาศัยที่นั่นสักพัก ทราบว่าพวกเขาชอบพิมพ์ลายปราสาทลาเวนเดอร์ลงบนซองจดหมายและเครื่องเขียนที่ระลึก”

“ให้เรียกตำรวจไหมครับ?” บาร์ตันโพล่ง

ปาเชโก้ส่ายหน้า

“ตอนนี้ยัง พวกเราจะไปตรวจสอบจุดเกิดเหตุเพื่อยืนยันสถานการณ์… คุณก็ต้องไปด้วย ผมไม่รู้จักอีกฝ่าย”

“…ตกลงครับ ผมจะไป” บาร์ตันลังเลสักพักก่อนจะตอบ

จากบทสนทนาก่อนหน้า มันมีข้อมูลของเป้าหมายค่อนข้างครบถ้วน

เจ้าของโรงแรมขมวดคิ้วด้วยความฉงน

“เท่าที่ผมจำได้ โรงแรมของเราไม่มีลูกค้าที่ชื่อแฟร์นัน”

ได้ยินเช่นนั้น บาร์ตันรีบเสริม

“เขาสูงกว่าผมเล็กน้อย ร่างกายแข็งแรง จมูกแดงตลอดเวลา ส่วนใหญ่มักมีกลิ่นเหล้าโชยหึ่ง…”

มันอธิบายรูปลักษณ์ของแฟร์นันอย่างละเอียด

เจ้าของโรงแรมนึกทบทวนสักพัก หันไปมองบริกรด้านข้าง

“มีแขกแบบนั้นอยู่ครับ” บริกรขานตอบทันที “เขาพักในห้อง 309”

ภายใต้การนำทางของบริกร บาร์ตันและปาเชโก้มาถึงหน้าห้องของแฟร์นัน ตามด้วยเคาะประตูไม้

เสียงเคาะดังสะท้อน แต่ภายในห้องกลับไม่มีการเคลื่อนไหว

ขณะบาร์ตันเตรียมเสนอแนะให้เรียกตำรวจอีกครั้ง ปาเชโก้ก้มลงกะทันหัน หยิบเส้นผมสีขาวอ่อนนุ่มออกจากช่องว่างใต้ประตู

ไม่สิ นั่นไม่ใช่เส้นผม ใกล้เคียงกับหมอกที่ควบแน่น

เมื่อสัมผัสกับปลายนิ้วปาเชโก้ พวกมันกระจายตัวและผสานกับอากาศโดยรอบ

ในเวลาเดียวกัน บาร์ตันที่สัมผัสวิญญาณดีกว่าคนปรกติเล็กน้อย ได้ยินเสียงของผู้ชาย:

“ทามาร่า… ทามาร่า…”

…………………………………