ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ นิยาย บท 1400

ตัวตนที่ยิ่งใหญ่… ได้ยินคำพูดแฟร์นัน บางความทรงจำในส่วนลึกของจิตใจบาร์ตันเริ่มพรั่งพรูออกมา

เป็นการยากที่บาร์ตันจะเก็บซ่อนความกลัวได้อีกต่อไป สองเท้าย่ำถอยหลังอย่างมิอาจควบคุม

ในภารกิจทางโบราณคดีเมื่อหลายปีก่อน ฝันร้ายทั้งหมดของบาร์ตันเริ่มขึ้นหลังจากได้เห็นคำนิยามที่คล้ายคลึงกัน!

ขณะบาร์ตันกำลังสั่นเทาและต้องการหันหลังวิ่งหนี ปาเชโก้·ดอน รองหัวหน้าแผนกกฎระเบียบถือโอกาสซักถามแฟร์นัน

“ในเมื่อคุณสัมผัสถึงเจตจำนงของตัวตนอันยิ่งใหญ่ ทำไมถึงไม่ลองประนีประนอมกับกลุ่มคนจากยุคสมัยที่สี่ที่คอยสะกดรอยตามคุณ?”

ลมหายใจแฟร์นันหนักขึ้นกะทันหัน ราวกับมีหมอกสีขาวพวยพุ่งออกมา

โทนเสียงของมันสูงขึ้น

“พวกมันไม่ได้ศรัทธาจากก้นบึ้งหัวใจ ยังมีการยับยั้งไว้บางส่วน!”

เมื่อแฟร์นันกล่าวจบ บ้านที่พังไปครึ่งหลังถูกเติมเต็มด้วยหมอกสีขาวจาง หมอกเหล่านี้บางมากจนแทบมองไม่เห็นด้วยตาเปล่า แผ่กลิ่นคาวเลือดโชยคลุ้ง

คล้ายกับบาร์ตันเริ่มเข้าใจบางสิ่ง แต่มันไม่มีอารมณ์ที่จะขบคิดให้แตกฉาน

มันเพียงต้องการหนีออกจากที่นี่ หนีให้พ้นจากอันตรายที่ใกล้ปะทุ

ปาเชโก้ยังคงเยือกเย็น มันจ้องหน้าแฟร์นัน ถามอย่างเป็นกันเอง

“คุณแวะไปที่บ้านของมิสเตอร์บาร์ตัน แถมยังเขียนจดหมายถึงกองทุน… ต้องการให้พวกเราช่วยอะไรกันแน่?”

ได้ยินเช่นนั้น บาร์ตันพลันผงะ

หากเป็นในสถานการณ์ปรกติ มันคงเข้าใจว่า ปาเชโก้กำลังถามแฟร์นันว่าต้องการความช่วยเหลือทางการเงินแบบใด!

แต่กับสถานการณ์ตรงหน้า ไม่ใช่ว่าพวกเราเหลือแค่สองตัวเลือกหรอกหรือ? หากไม่รีบแผ่นก็ต้องแจ้งตำรวจ หรือไม่ก็ชักอาวุธออกมา ยิงใส่แฟร์นันสักนัด หรือไม่ก็ฟาดไม้เท้าใส่สักป้าบ… บาร์ตันฉงนเกี่ยวกับวิธีการรับมือของปาเชโก้

ด้วยจมูกที่มีหมอกสีขาวปกคลุม แฟร์นันซึ่งดวงตาถูกย้อมไปด้วยแสงสีเทาไหลเวียน คล้ายกับมิอาจเพิกเฉยคำถามดังกล่าว สีหน้าแววตาเริ่มเผยความจดจ่อ น้ำเสียงองอาจขึงขัง:

“สองเรื่อง… เรื่องแรก นำวัตถุชิ้นนี้ไปที่ชานเมืองและนำกลับมาคืนในตอนเย็น”

กล่าวจบ แฟร์นันโยนขวดแก้วคอบางออกมา

ขวดแก้วดูแข็งมาก ราวกับต่อให้ตกกระแทกพื้นหรือหินก็ไม่แตก

ด้านในบรรจุหมอกบางๆ สีซีดกึ่งมายา

ทันใดนั้น บาร์ตันทราบได้ทันทีว่าปาเชโก้ รองหัวหน้าแผนกกฎระเบียบ ชะงักไปเล็กน้อยราวกับสัมผัสถึงความไม่ปรกติ

แฟร์นันไม่มัวใส่ใจท่าทีตอบสนองของทั้งคู่ เพียงกล่าวต่อไป

“เรื่องที่สอง ระหว่างการรวบรวมวัตถุโบราณ ช่วยฉันมองหาสิ่งที่คล้ายกับเจ้านี่”

กล่าวจบ มันนำกระดาษออกจากแขนและคลี่ออก

บนกระดาษแผ่นดังกล่าวมีภาพวาดของตะเกียงรูปทรงประหลาด คล้ายกับกาน้ำใบเล็กที่มีไส้ตะเกียงยื่นออกจากปาก

“…ไม่มีปัญหา” ปาเชโก้เงียบไปสองวินาที ก่อนจะตอบกลับด้วยเสียงที่ค่อนข้างเบา แตกต่างจากโทนเสียงก่อนหน้า

“ตัดสินใจได้ดี ฮะฮะ! นายไม่คิดบ้างหรือ ว่าการพบกันของพวกเราอาจไม่ใช่เรื่องบังเอิญ?” แฟร์นันทิ้งกระดาษทันที กระโดดไปยังด้านบนของบ้านที่พังไปครึ่งหลัง

ประหนึ่งลิงบาบูน มันปีนป่ายอย่างคล่องแคล่ว เพียงไม่นานก็หายไปจากการมองเห็นของบาร์ตันและปาเชโก้

“พวกเราควรทำยังไงต่อ…” บาร์ตันมองไปทางรองหัวหน้าแผนกกฎระเบียบด้านข้าง

ยังไม่ทันพูดจบ มันชะงักกะทันหัน เนื่องจากพบว่าปาเชโก้เอาแต่ยืนนิ่งด้วยลมหายใจหนักแน่น

นอกจากนั้น ผิวหนังปาเชโก้เริ่มมีขนหยิกสีดำงอกขึ้น กล้ามเนื้อบวมพองจนเสื้อขนสัตว์แน่นตึง

…สัตว์ประหลาด… สัตว์ประหลาด… รูม่านตาของบาร์ตันขยายออก ราวกับต้องการจะเห็นรูปลักษณ์ปัจจุบันของปาเชโก้ให้มากขึ้น

แต่เพียงพริบตา ความผิดปรกติบนตัวปาเชโก้พลันอันตรธานหาย มันถอนหายใจโล่งอก: