ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ นิยาย บท 1399

หลังจากอ่านร่องรอยประโยคบนกระดาษ ปาเชโก้หันกลับมาพูดกับบาร์ตันด้านข้าง

“ขั้นตอนหลังจากนี้ค่อนข้างซับซ้อน ผมต้องขอความช่วยเหลือจากตำรวจ… คุณสามารถกลับไปยังสำนักงานและรอการสอบปากคำเพิ่มเติม”

บาร์ตันที่กำลังยืนจ้องกระดาษ เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น ไม่เพียงจะไม่ผิดหวัง แต่ยังยินดีและรีบผงกศีรษะ

“ตกลง”

หลังจากอ่านสิ่งที่แฟร์นันเขียนไว้ สัญชาตญาณของบาร์ตันรีบเตือนตัวเองว่า เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับอันตราย

ในฐานะคนธรรมดา การหลีกเลี่ยงอันตรายคือตัวเลือกจากสามัญสำนึก

แน่นอน ส่วนหนึ่งเพราะแฟร์นันเป็นเพียงเพื่อนทั่วไป ไม่ใช่เพื่อนสนิทจนถึงกับต้องยอมเสี่ยงอันตราย

ตอบเสร็จ บาร์ตันหันหลังกลับทันที เดินผ่านเจ้าของโรงแรมและบริกร ลงมาเรื่อยๆ จนถึงถนนด้านนอก

ในคราวนี้ มันไม่ได้กลับด้วยรถม้าสาธารณะ แต่เป็นการขึ้นรถม้าเช่า

การออกนอกสำนักงานของบาร์ตันถือเป็นกรณีพิเศษที่ค่อนข้างเร่งด่วน รองหัวหน้าแผนกกฎระเบียบสามารถเป็นพยานให้ได้ ค่าใช้จ่ายทั้งหมดจึงสามารถเบิกจากกองทุน

การใช้เงินของกองทุน กับการใช้เงินส่วนตัว เป็นสองความรู้สึกที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

ระหว่างทาง บาร์ตันมองออกไปนอกหน้าต่าง อดไม่ได้ที่จะคิดเกี่ยวกับสถานการณ์ปัจจุบันของแฟร์นัน:

หมอนั่นยังมีชีวิตอยู่ไหม…

กลิ่นเลือดในห้องค่อนข้างแรง…

ขอให้ยังมีชีวิต ขอให้องค์วายุสลาตันอวยพร…

ถ้าเขายังมีชีวิต ตอนนี้เขาไปที่ไหน?

ที่ไหน…

หรือว่า…

ที่นั่น!

ท่ามกลางกระแสความคิด บาร์ตันฉุกคิดถึงความเป็นไปได้ จึงรีบบอกให้คนขับรถม้าเปลี่ยนเส้นทางไปยังละแวกบ้านตน

เพียงไม่นาน มันกลับมาถึงบ้าน

“เกิดอะไรขึ้นหรือคะ?” ภรรยาบาร์ตันทักทายด้วยสีหน้าประหลาดใจ

ปัจจุบันยังมีเวลาอีกพอสมควรกว่าจะถึงมื้อเที่ยง จึงไม่ต้องพูดถึงเวลาเลิกงาน

บาร์ตันไม่ถอดหมวกหรือเสื้อนอก ไม่ตอบคำถาม เพียงถามเข้าประเด็น

“แฟร์นันแวะมาที่นี่ไหม?”

“เขามาหาคุณเมื่อสิบห้านาทีก่อน ฉันบอกให้เขารออยู่ในห้องหนังสือและส่งเวลส์ไปตามคุณที่สำนักงานกองทุน” ภรรยาบาร์ตันตอบเถรตรง

เวลส์คือคนงานของครอบครัว ไม่ต้องสงสัยเลยว่า ระยะเวลาเพียงสิบห้านาทีนั้นไม่เพียงพอที่จะทำให้อีกฝ่ายไปถึงสำนักงานกองทุนขุดค้นและเก็บรักษาวัตถุโบราณแห่งโลเอ็น

นี่คือสิ่งที่ภรรยาของบาร์ตันประหลาดใจมากที่สุด

“อา…” บาร์ตันพยักหน้าหนักแน่น รีบเดินผ่านห้องรับแขก ขึ้นไปยังชั้นสองและเข้าไปในห้องหนังสือ

ในห้องหนังสือ หน้าต่างกำลังเปิดอ้า ผ้าม่านแกว่งไกวแผ่วเบา แต่นอกจากนั้นก็มีเพียงความว่างเปล่า

“แฟร์นัน?” บาร์ตันตะโกน แต่ไม่มีใครตอบ

เขากระโดดออกไปทางหน้าต่าง… บาร์ตันขมวดคิ้ว มองไปรอบตัวอย่างระมัดระวัง พบว่าหนังสือหลายเล่มบนชั้นถูกวางผิดจากตำแหน่งเดิม

เป็นหนังสือชุดเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ แบ่งออกเป็นสามเล่ม: เล่มแรก เล่มกลาง และเล่มจบ

บาร์ตันชอบที่จะเรียงมันจากขวาไปซ้าย แต่ปัจจุบันมันถูกเรียงจากซ้ายไปขวา

มันสูดลมหายใจเงียบ เร่งฝีเท้าเดินไปหยิบหนังสือทั้งสามเล่มออกมา

ตรวจสอบอย่างละเอียดสักพัก บาร์ตันพบว่าหนึ่งในหน้ากระดาษของเล่มกลางถูกพับมุมไว้

มันรีบเปิดไปยังหน้าดังกล่าวและคลี่มุมออก

ด้วยดินสอ ข้อความถูกเขียนด้วยตัวหวัดๆ

“ผู้อพยพในยุคสมัยที่สี่บูชาวิญญาณมาร”

ซี้ด… บาร์ตันหวาดกลัวเจือตื่นตระหนก รีบปิดหนังสือในมือกลับ

โดยไม่มัวคิดมาก มันรีบออกจากห้องหนังสือและวิ่งลงบันได เตรียมย้อนกลับไปหารองหัวหน้าแผนกกฎระเบียบปาเชโก้ เพื่อเล่าให้อีกฝ่ายฟังว่าตนพบเจอสิ่งใดมา และขอร้องให้ช่วยส่งตำรวจมาคุ้มครองครอบครัวตน

เมื่อออกจากบ้าน บาร์ตันค่อยๆ ลดความเร็วลง ครุ่นคิดถึงประเด็นหนึ่งที่สำคัญ:

แล้วเราต้องไปหาปาเชโก้ที่ไหน?

โรงแรมคลอฟ สถานีตำรวจสโตน หรือสำนักงานกองทุน?

ไตร่ตรองสักพัก บาร์ตันตัดสินใจกลับไปยังสำนักงานกองทุนเพื่อมองหาเจ้าหน้าที่แผนกกฎระเบียบคนอื่น

แต่ทันใดนั้นเอง รถม้าเช่าแล่นมาหยุดหน้าประตูบ้านบาร์ตัน โดยมีปาเชโก้·ดอนก้าวลงมา

“เราพบว่าแฟร์นันแวะมาที่บ้านคุณอีกครั้ง” รองหัวหน้าแผนกกฎระเบียบอธิบายด้วยประโยคเดียว