ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ นิยาย บท 1398

ทามาร่า… บาร์ตันเคี้ยวคำพลางครุ่นคิดหาความหมาย

แตกต่างจากครั้งแรกที่ค้นพบว่าตัวเองสามารถได้ยินเสียงที่คนอื่นไม่ได้ยิน มันมิได้มองไปรอบๆ อย่างตื่นตระหนกเพื่อค้นหาว่าใครกำลังพูดในความมืด เพียงเตรียมพร้อมหยิบไม้ค้ำขึ้นมาฟาด พลางยืนสังเกตท่าทีของรองหัวหน้าแผนกปาเชโก้อย่างใจเย็น

ปาเชโก้ชำเลืองและกล่าว

“คุณศึกษาประวัติศาสตร์ยุคสมัยที่สี่ใช่ไหม?”

“ก็เคยตีพิมพ์งานวิจัยอยู่บ้าง” บาร์ตันตอบอย่างสุภาพ

ในวินาทีนี้ มันมิได้เสแสร้งไร้เดียงสาต่อหน้าประวัติศาสตร์ยุคสมัยที่สี่ ประการแรก อุปนิสัยส่วนตัวไม่อนุญาตให้ทำ และประการที่สอง ตำแหน่งงานในปัจจุบันของมันเกิดจากความสำเร็จด้านประวัติศาสตร์ หากมีข้อบกพร่องแม้เพียงเล็กน้อย พรุ่งนี้มันคงถูกกองทุนไล่ออก

ปาเชโก้มองไปยังประตู

“เคยได้ยินชื่อทามาร่ามาก่อนไหม”

“เคย” บาร์ตันชำเลืองปาเชโก้ด้านข้างตามสัญชาตญาณ “จากหลักฐานทางประวัติศาสตร์ของยุคสมัยที่สี่ที่กระจัดกระจาย ชื่อของทามาร่าปรากฏขึ้นบ่อยครั้ง เป็นรองเพียงทูดอร์ โซโลมอน และทรันซอสต์เท่านั้น จากมุมมองดังกล่าว เราสามารถตัดสินเบื้องต้นได้ว่า ทามาร่าคือตระกูลขุนนางใหญ่ของจักรวรรดิในยุคสมัยที่สี่”

กล่าวจบ บาร์ตันเว้นวรรคก่อนจะพูดต่อ

“แฟร์นันเพิ่งค้นพบโบราณสถานจากยุคสมัยที่สี่”

เนื่องจากบริกรโรงแรมยังยืนอยู่ไม่ห่าง มันจึงไม่กล้าพูดออกมาตรงๆ ว่า ตระกูลทามาร่าอาจเกี่ยวข้องกับความผิดปรกติของแฟร์นัน

ปาเชโก้ไม่ตอบ เพียงบ่ายหน้าไปพูดกับบริกรโรงแรม

“ผมเป็นตำรวจแผนกคดีอาชญากรรม ปัจจุบันกำลังสงสัยว่าแขกภายในห้องนี้อาจเผชิญเหตุไม่คาดฝัน กรุณานำกุญแจมาไขประตูด้วย”

ขณะกล่าว ปาเชโก้นำเอกสารยืนยันตัวตนออกมาแสดงต่อหน้าอีกฝ่าย

บริกรโรงแรมสะดุ้งในตอนต้น ก่อนจะรีบอ่านเนื้อหาในเอกสาร

“ค…ครับ ผมจะไปเอากุญแจมา!”

กล่าวจบ มันหันหลังกลับและวิ่งไปทางบันได

“คุณเป็นตำรวจหรือ?” บาร์ตันด้านข้างโพล่งด้วยความตกใจ

ปาเชโก้ก้มมองเอกสารในมือ ตามด้วยหัวเราะในลำคอ:

“เอกสารนี้เป็นของจริงแน่นอน รับรองโดยช่องทางที่ถูกกฎหมาย”

ทำไมถึงต้องพูดให้กำกวม… บาร์ตันตอบตามความเคยชิน

“ผมไม่สนใจว่ามันจะจริงหรือปลอม แค่อยากรู้ว่าคุณเป็นตำรวจหรือไม่”

ปาเชโก้ยิ้ม

“นั่นก็แล้วแต่คุณจะคิด”

คำตอบเช่นนี้เริ่มทำให้บาร์ตันมีน้ำโห แต่ในฐานะสุภาพบุรุษชาวโลเอ็น มันทำเพียงปิดปากเงียบเมื่อทราบว่าอีกฝ่ายไม่ต้องการตอบ

แน่นอนว่าอีกหนึ่งปัจจัยก็คือ อีกฝ่ายเป็นถึงรองหัวหน้าแผนกกฎระเบียบ

ท่ามกลางความเงียบ เจ้าของโรงแรมและบริกรกลับมายังชั้นสามพร้อมกัน

ตรวจสอบเอกสารในมือปาเชโก้โดยละเอียด เทียบรูปถ่ายกับตัวจริง เจ้าของโรงแรมนำกุญแจออกมาไขเปิดประตูพลางบ่นเสียงต่ำ:

“จะมีคดีเกิดขึ้นได้ยังไง… ไม่มีความเคลื่อนไหวอะไรเลยสักนิด”

หากโรงแรมระดับสูงเกิดเหตุอาชญากรรมที่เกี่ยวข้องกับชีวิตคน ชื่อเสียงย่อมเสียหายอย่างมิอาจหลีกเลี่ยง ในกรณีเลวร้ายอาจถึงขั้นล้มละลาย

“ไม่ต้องกังวล บางทีอาจเป็นแค่ปัญหาเล็กๆ” ท่าทีของปาเชโก้คล้ายกับพยายามปลอมประโลมอีกฝ่าย

“หวังว่านะ… เทพธิดาได้โปรดอวยพร” เจ้าของโรงแรมดึงมือกลับ วาดสัญลักษณ์ดวงดาวสี่จุดบนหน้าอกตามเข็มนาฬิกา

ถัดมา มันผลักประตูเข้าไป ปล่อยให้บานประตูเปิดออกอย่างเชื่องช้า