ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ นิยาย บท 1402

ฉากตรงหน้าดูธรรมดาเสียจนบาร์ตันไม่พบความผิดปรกติใด

แม้มันจะสัมผัสถึงความคุ้นเคยเล็กๆ แต่ก็ไม่ได้เก็บมาคิดมาก

สิ่งที่เคยเห็นอยู่ทุกวัน จะไม่ให้คุ้นเคยได้อย่างไร?

มันแหงนหน้ามองท้องฟ้าพลางกลอกตาไปเรื่อยๆ เห็นพระจันทร์สีแดงลอยอยู่อย่างเงียบงัน ส่องแสงสว่างสดใส ทำให้จิตใจของผู้คนรู้สึกสงบนิ่งโดยไม่รู้ตัว

ทันใดนั้น คล้ายกับบาร์ตันวางภาระที่มองไม่เห็นลงจากบ่า ร่างกายและจิตใจเกิดความผ่อนคลายสุดขีด ปราศจากความหวั่นวิตก ความกังวล และอาการหุนหันพลันแล่น

สัมผัสวิญญาณของมันกำลังบอกว่า เรื่องราวของแฟร์นันจบลงแล้วและจะไม่ส่งผลกระทบต่อชีวิตของตนอีก

“ขอบคุณพระองค์สำหรับการอวยพร” บาร์ตันรีบยกกำปั้นขวามาวางบนอกซ้ายพร้อมกับพึมพำ

เมื่อปราศจากความกังวลและความเครียด ความรู้สึกเดียวที่หลงเหลือคืออาการอ่อนเพลีย ราวกับพวกมันพรั่งพรูออกจากส่วนลึกสุดของดวงวิญญาณ ท่วมท้นหัวสมอง แขนขา และเซลล์ทั่วร่างกาย

บาร์ตันอดไม่ได้ที่จะปิดปากหาว แต่ใบหน้าค่อนข้างพึงพอใจ

มันไม่แช่อยู่ในห้องหนังสือต่อ รีบหันหลังกลับและเดินออกจากที่นี่ กลับไปยังห้องนอน อาบน้ำและดื่มไวน์แดงแก้วเล็กอย่างมีความสุข

ในคืนดังกล่าว บาร์ตันไม่ได้ฝันถึงสิ่งใด เพียงหลับสบายอย่างสงบสุข

เมื่อตื่นขึ้นในตอนเช้า จิตใจของมันกระปรี้กระเปร่าเหนือคำบรรยาย ความปีติยินดีกำลังล้นเอ่อประหนึ่งได้รับชีวิตใหม่

เมื่อเห็นภรรยากำลังหลับอยู่ด้านข้าง บาร์ตันค่อยๆ ลุกจากเตียงอย่างระมัดระวัง เปลี่ยนเสื้อผ้าและออกไปเดินเล่นรอบๆ

มันไม่เคยรู้สึกว่าละแวกบ้านของตนงดงามขนาดนี้มาก่อน:

อากาศสะอาด สภาพแวดล้อมสงบสุข ทิวทัศน์ร่มรื่น แม้แต่คนเดินถนนก็ยังดูมีการศึกษา

สิ่งเหล่านี้ทำให้อารมณ์ของบาร์ตันสดใสยิ่งกว่าเก่า เป็นอีกครั้งที่มันมั่นใจว่าเรื่องราวของแฟร์นันจบแล้วจริงๆ และตนได้รับชีวิตประจำวันแสนสงบสุขกลับคืนมา

ด้วยอารมณ์ดังกล่าว มันกลับมาที่บ้าน กินอาหารเช้ากับภรรยาและลูก

ระหว่างนั้น บาร์ตันคอยหยอดมุกตลกในหนังสือพิมพ์กับภรรยา ซึ่งนั่นทำให้ลูกมีความสุขมาก

เมื่อเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าภรรยาและลูก บาร์ตันเกิดความพึงพอใจสุดขีด

ถัดมา มันสวมเสื้อนอกและหมวก ถือไม้ค้ำเดินออกไปขึ้นรถม้าสาธารณะ นั่งตลอดทางจนกระทั่งมาถึงสำนักงานกองทุนขุดค้นและเก็บรักษาวัตถุโบราณที่ตั้งอยู่ขอบเมือง

เข้าไปในสำนักงาน บาร์ตันกลับเข้าสู่จังหวะชีวิตเดิม แทนที่จะเริ่มทำงานทันที มันเตรียมชงชาดำด้วยสมุนไพรราคาแพง

ด้วยชาดำในมือ มันอ่านหนังสือพิมพ์ฉบับที่ไม่ได้สมัครไว้ที่บ้านด้วยท่าทีผ่อนคลาย ก่อนจะหยิบจดหมายและเอกสารขึ้นมาตรวจสอบ

กระบวนการเหล่านี้ จังหวะชีวิตเหล่านี้ ทุกสิ่งทำให้บาร์ตันสบายใจอย่างบอกไม่ถูก

สิ่งเดียวที่คอยกวนใจก็คือ บาร์ตันยังคงเป็นกังวลเล็กๆ เกี่ยวกับจดหมายที่ได้รับจากแฟร์นัน

อย่างไรก็ดี ความกังวลดังกล่าวไม่กลายเป็นจริง

ราวสิบห้านาทีถัดมา ประตูห้องทำงานของมันมีเสียงเคาะ

“เชิญครับ” บาร์ตันหยิบแก้วชาดำขึ้นมาจิบ

บุคคลที่เปิดประตูเข้ามาคือปาเชโก้·ดอน รองหัวหน้าแผนกกฎระเบียบ เจ้าของใบหน้าแสนธรรมดาที่ไม่มีความโดดเด่น แต่กลับมอบบรรยากาศอ่อนโยน

“เมื่อคืนหลับฝันดีไหม?” ปาเชโก้ยังคงยืนหน้าประตู ถามทักทาย

“สุดยอด” บาร์ตันไม่เก็บซ่อน

ปาเชโก้พยักหน้า ยิ้มและกล่าว

“ดูเหมือนว่าคุณจะหลุดพ้นจากอิทธิพลของเรื่องนี้แล้ว”

บาร์ตันไม่ได้เล่าถึง ‘ฝันร้าย’ ที่มันเผชิญ เพียงถามกลับไปว่า

“แล้วคุณล่ะ”

“ผมเองก็หลับฝันดีเหมือนกัน” ปาเชโก้ตอนด้วยรอยยิ้ม “ตำรวจเข้ามาทำคดีนี้เต็มตัวแล้ว ได้ยินมาว่าพบตัวแฟร์นันเมื่อคืน แต่ช่างน่าเศร้า ดูเหมือนว่าเขาจะโชคร้าย”