ราชันพิชิตหล้า หนึ่งมรรคาสยบฟ้า นิยาย บท 601

ตอนที่ 601 ข้าเรียกค่าไถ่ตัวเจ้าร้อยล้านเหรียญทอง

ชายในชุดลายดอกที่เผยโฉมออกมาแล้วมิใช่ใครอื่น เป็นจ้าวสยงเกอศิษย์ที่ถูกขับไล่ออกจากสำนักสวรรค์พิสุทธิ์นั่นเอง

แต่จ้าวสยงเกอในตอนนี้มิได้ดูมอมแมมมอซอเช่นแต่ก่อนแล้ว ชำระร่างกายจนหมดจด เสื้อผ้าก็สะอาดสะอ้าน หนวดเครารุงรังบนหน้าก็โกนออกไปแล้ว เผยใบหน้าหล่อเหลาคมคาย เพียงแต่ยังดูหม่นหมองลงไปหลายส่วน แต่ยังมองเห็นเค้าความหล่อเหลาในยามหนุ่มได้อยู่

“ความคิดเห็นหรือ? ข้าจะมีความคิดเห็นอันใดได้? ก็แค่ตัวอัปลักษ์ผู้หนึ่ง!” จ้าวสยงเกอเอ่ยหยัน

หนิวโหย่วเต้าเอ่ยว่า “เท่าที่ข้ารู้มา ปานบนใบหน้าของนางมิใช่ปานตามธรรมชาติ แต่เป็นสิ่งที่ตงกัวเฮ่าหรานสร้างไว้บนหน้านางในวัยแบเบาะ”

จ้าวสยงเกอขมวดคิ้ว “เจ้าคิดจะพูดอะไร?”

หนิวโหย่วเต้ากล่าวว่า “อันว่าสตรีต้องมีใบหน้าเช่นนี้ ทั้งชีวิตก็พังย่อยยับแล้ว ถึงแม้ข้าจะเคยอยู่ในสำนักสวรรค์พิสุทธิ์มาก่อน แต่ข้าไม่เคยได้ยินว่ามีวิชาปลูกปานเช่นนี้เลย ท่านและพวกตงกัวเฮ่าหรานเป็นศิษย์ร่วมอาจารย์ วิชาที่ตงกัวเฮ่าหรานใช้เป็น ท่านก็น่าจะพอเข้าใจไม่มากก็น้อยกระมัง?”

จ้าวสยงเกอเงียบไปพักใหญ่ “นีมิใช่วิชาในสำนักสวรรค์พิสุทธิ์ แต่เป็นวิชาลับแขนงหนึ่งของนิกายมาร เรียกว่า ‘ลักษณ์ผี’ มีคนรู้จักน้อยมาก เป็นข้าที่สอนให้ตงกัวฮ่าหรานเอง เฮ้อ ต้องโทษข้าที่ปีนั้นพูดมากไป”

หนิวโหย่วเต้าผงะไปเล็กน้อย เหตุใดถึงรู้สึกว่าเรื่องนี้มีเส้นสนกลในเล่า แต่จากนั้นก็เอ่ยด้วยความดีใจ “ในเมื่อท่านเป็นคนสอน เช่นนั้นท่านก็น่าจะมีวิธีแก้ไขแน่นอน สตรีคนหนึ่งต้องมีรูปโฉมเช่นนี้ก็นับว่าน่าสงสารมากพอแล้ว ไหนเลยจะปล่อยให้นางเสียเวลาชั่วชีวิตได้ โปรดลงมือช่วยเหลือด้วยเถิด!”

จ้าวสยงเกอส่ายหน้า “ข้าอาจจะมีหนทางแก้ไขได้ แต่ข้าไม่มั่นใจว่าเบื้องหลังของลักษณ์ผีนี้ซ่อนเร้นสิ่งใดไว้ ดังนั้นข้าจึงไม่อาจแก้ให้ได้”

หนิวโหย่วเต้ามึนงง “หมายความว่าอย่างไร?”

จ้าวสยงเกอกล่าวว่า “ยินยอมให้ประทับลักษณ์ผีลงบนหน้าบุตรี นี่คือการตัดสินใจของตัวหนิงอ๋องซางเจี้ยนปั๋วเอง ตงกัวเฮ่าหรานไม่มีทางตัดสินใจเรื่องนี้โดยพลการได้ สมควรจะแก้ในยามใดก็เป็นเรื่องของคนเขา ข้าไม่อยากก้าวก่าย ช่วยแล้วอาจจะทำให้เรื่องเลวร้ายกว่าเดิม”

“สรุปแล้วเรื่องราวเป็นอย่างไรกันแน่” หนิวโหย่วเต้าเอ่ยด้วยสีหน้าฉงน

“ข้าก็เพียงคาดเดาเท่านั้น ลาล่ะ” ดูเหมือนจ้าวสยงเกอไม่อยากพูดเรื่องนี้ต่ออีก จึงกอดไหสุราแล้วสาวเท้าเดินจากไป

วิหคยักษ์ตัวหนึ่งโผสู่นภา หยวนกังควบคุมวิหคไปส่งด้วยตัวเอง ขนส่งคนทางอากาศ เพราะไม่อยากคนอื่นสังเกตเห็น

จากไปอย่างเรียบง่าย หนีบไหสุราไปเพียงใบเดียว ไม่เรียกร้องค่าตอบแทนใดๆ

ขามาก็เรียบง่ายเช่นกัน หนิวโหย่วเต้าเพียงแจ้งว่าข้ามีภัย ด้วยเหตุนี้จ้าวสยงเกอจึงมาหา

ตั้งแต่ต้นจนจบไม่เคยเจรจาเรื่องราคาค่าตอบแทนอันใดเลย เรื่องบางอย่างไม่จำเป็นต้องเอ่ยถึงราคาค่าตอบแทนใดๆ เรื่องบางอย่างขอเพียงต่างฝ่ายต่างรู้แก่ใจว่าตนสมควรทำเช่นไรก็เพียงพอแล้ว ไม่จำเป็นต้องพูดมากอีก

หนิวโหย่วเต้ายืนมองส่งอยู่ภายในสวน ในใจเต็มไปด้วยความสงสัย ยังคงใคร่ครวญอยู่ว่าคำพูดก่อนหน้านี้ของจ้าวสยงเกอหมายความว่าอย่างไร

เงาร่างของก่วนฟางอี๋ก้าวออกมาจากเงามืด เดินเข้ามาแล้วกระซิบถาม “แขกไปแล้วหรือ?”

หนิวโหย่วเต้าตอบ “อืม” คำหนึ่ง

ก่วนฟางอี๋ถามต่อ “ข้าได้ยินว่าสำนักสวรรค์พิสุทธิ์มียอดวิชาประจำสำนัก นามว่าเคล็ดกระบี่เมฆขจีใช่หรือไม่?”

หนิวโหย่วเต้าเหลือบมองนางคราหนึ่ง ทราบดีว่านางอยากถามอะไร “นับจากบรรพจารย์ผู้บุกเบิกสำนักสวรรค์พิสุทธิ์ถัดลงมาสามรุ่นก็ไม่มีผู้ใดสามารถฝึกให้สำเร็จได้อีก ผู้ที่จะฝึกฝนเคล็ดวิชานี้ได้ ขั้นแรกคือต้องบรรลุสภาวะในระดับหนึ่งแล้ว ขั้นต่อมาคือต้องมีพรสวรรค์ในการฝึกฝน มิใช่วิชาที่ผู้ใดก็สามารถฝึกให้สำเร็จได้ มิเช่นนั้นสำนักสวรรค์พิสุทธิ์คงไม่ตกต่ำจนกลายเป็นเช่นนี้ ผ่านมาหลายร้อยปี เขาคือคนแรกในสำนักสวรรค์พิสุทธิ์ที่ฝึกฝนยอดวิชานี้สำเร็จได้อีกครั้ง!”

ดวงตาก่วนฟางอี๋พลันส่องประกาย “จ้าวสยงเกอหรือ?”

หนิวโหย่วเต้าไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ

ก่วนฟางอี๋พลันสะท้อนใจเป็นอย่างยิ่ง ส่ายหน้าเอ่ยไปว่า “ข้าล่ะแปลกใจนัก สำนักสวรรค์พิสุทธิ์เป็นอะไรไป เจ้าก็คนหนึ่ง เขาก็คนหนึ่ง คนที่มีฝีมืออย่างแท้จริงกลับถูกขับไล่ออกจากสำนักกันหมด แต่ตอนนี้กลับอาศัยพึ่งพาสองศิษย์ที่ถูกขับออกจากสำนักคอยช่วยหนุนหลังอย่างลับๆ หากไม่มีพวกเจ้าสองคน สำนักสวรรค์พิสุทธิ์คงล่มสลายไปนานแล้ว ข้าล่ะเศร้าใจแทนสำนักสวรรค์พิสุทธิ์นัก”

หนิวโหย่วเต้าเอ่ยเสียงเรียบ “เจ้าคิดมากไปแล้ว ความเป็นความตายของสำนักสวรรค์พิสุทธิ์ไม่เกี่ยวอะไรกับข้า”

ก่วนฟางอี๋เอ่ยอย่างดูแคลน “เอาเถอะ เข้าใกล้ไม่ได้ ตัดก็ไม่ขาด ในบางมุมแล้วเจ้ากับจ้าวสยงเกอล้วนเป็นคนประเภทเดียวกัน มิเช่นนั้นเจ้าคงไม่มีทางเรียกหาเขา เขาเองก็ไม่มีทางยอมออกมาช่วยเจ้าง่ายๆ คนประเภทนี้ไม่ใช่คนที่จะหวั่นไหวเพราะผลประโยชน์อันใด ก็เหมือนที่เจ้าเคยกล่าวไว้ว่าอะไรนะ อ่อ ใช่แล้ว คุณธรรมคงนิรันดร์! คุณข้าวแดงแกงร้อนที่สำนักสวรรค์พิสุทธิ์มีต่อพวกเจ้ายากจะตัดขาดได้ รู้จักเจ้ามานานขนาดนี้ ยังไม่เคยมีผู้ใดทำให้เจ้าหงุดหงิดร้อนใจได้เลย ถังอี๋ก็นับว่าเป็นคนหนึ่งกระมัง? เจ้าคนปากแข็ง! เฮ้อ ไม่รู้หมือนกันว่าสำนักสวรรค์พิสุทธิ์สั่งสมกุศลใดไว้”

“ทำเหมือนว่าเจ้ารู้จักข้าดีอย่างนั้นแหละ คำพูดคำจาเหมือนคนแก่เข้าไปทุกทีแล้ว!” หนิวโหย่วเต้าเอ่ยเยาะแล้วหันหลังเดินจากไป

“เจ้าคนวิปริตสมควรตาย ข้าขอแช่งให้เจ้าอยู่คนเดียวไปจนตาย!”

“เลิกพูดเหลวไหลเถอะ ไปบอกให้ต้วนหู่มาพบข้าหน่อย”

ผ่านไปสักพัก ต้วนหู่ก็มาที่ห้องพักของหนิวโหย่วเต้า ไม่รู้เลยว่าอีกฝ่ายเรียกหาเขาในเวลานี้ด้วยมีธุระใด

หนิวโหย่วเต้าชี้หน้ากากและชุดลายดอกที่อยู่บนโต๊ะ “ลองสวมดู”

“เอ่อ…” ต้วนหู่พูดไม่ออก จำได้ว่าเป็นอุปกรณ์แปลงโฉมของยอดฝีมือชุดลายดอกคนนั้น แต่ยังคงทำตามคำสั่งอยู่ดี

หลังจากสวมเสร็จ หนิวโหย่วเต้าเดินวนรอบตัวเขาสองรอบ ยิ้มออกมา “รูปร่างใกล้เคียง เพียงอาจจะต้องเสริมโครงหน้าสักหน่อย ต้องโกนหนวดเคราออกด้วย ต้วนหู่ จากนี้ไปเจ้าต้องรับหน้าที่สวมบทบาทนี้”

ก่วนฟางอี๋ที่ยืนกอดอกเฝ้ามองอยู่ด้านข้างหลุดขำออกมา

สีหน้าท่าทางดูเหยียดหยาม แต่ในใจกลับยอมรับนับถือ ไม่รู้เลยว่าสมองของคนผู้นี้เติบโตมาเช่นไร ช่างแตกต่างไปจากคนอื่นนัก

ก่อนหน้านี้ยังไม่เข้าใจก็ไม่ได้ตระหนักถึงอะไร แต่ยามนี้นางพอจะเข้าใจแล้วว่าเหตุใดหนิวโหย่วเต้าต้องให้จ้าวสยงเกอสวมชุดลายดอกเด่นสะดุดตา ที่แท้ก็เพื่อให้เด่นชัดสะดุดตา ที่แท้ก็เพื่อเพิ่มความยากในการแยกแยะแก่คนนอก พอออกไปปรากฏตัวด้วยชุดนี้ คนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวย่อมเข้าใจผิดได้ง่ายๆ…

ฟ้าสว่างแล้ว นอกกำแพงเมืองจังหวัดชิงซาน มีนักโทษหลายสิบคนถูกแขวนห้อยไว้ให้ชาวบ้านเห็น