ราชินีพลิกสวรรค์ นิยาย บท 101

ลู่เสวียนแสดงรอยยิ้มประทับใจผู้คน พร้อมกับสายตาที่ไม่อาจห้ามใจตัวเองได้

เจียงหลีกะพริบตา อยากมองดูเขาด้วยความสนใจ เตรียมที่จะหาวิธีจัดการสี่หางที่อยู่ข้างหลัง สัมผัสของนางไม่ได้ด้อยไปกว่าลู่เสวียน ลู่เสวียนสัมผัสได้ว่าระยะทางของสี่คนด้านหลังไกลขึ้นแล้ว ทำไมนางถึงสัมผัสไม่ได้เล่า

“หลียาโถ่ว เจ้าเอาไปหนึ่งคน ข้าสู้กับสามคนเอง เป็นอย่างไร เช่นนี้นายน้อยก็ปกป้องเจ้าเพียงพอแล้วใช่หรือไม่” ลู่เสวียนแบ่งหน้าที่ด้วยรอยยิ้ม

สุดท้าย เขาก็ไม่ลืมถามคำถามหนึ่ง “ใช่แล้ว เจ้ากล้าฆ่าคนหรือไม่”

เออะ!

เจียงหลีขยับปากเบาๆ พยักหน้ากล่าว “ข้าพอทำได้”

ใครจะรู้ คำพูดถ่อมตนของนาง กลับทำให้ลู่เสวียนเข้าใจว่านางไม่เคยฆ่าใคร จึงให้คำแนะนำนาง “อย่ากลัวเลย ถ้าอยากแข็งแกร่ง นี่เป็นสิ่งที่ต้องผ่านพ้นไปให้ได้ ครั้งแรกอาจจะรู้สึกเกรงกลัว ถ้าชินแล้วก็จะดีขึ้น จำไว้ล่ะ หลียาโถ่ว เราจะไม่ไปฆ่าใครตามอำเภอใจ แต่ว่า ถ้ามีคนมาตามฆ่าถึงที่ พวกเราก็ไม่นับว่าเป็นคนเลว!”

“……” เจียงหลีมองดูเขาด้วยความรำคาญ

อย่างนางยังจำเป็นต้องให้เด็กเหลือขอมาออธิบายเรื่องแบบนี้อยู่หรือ

ตอนที่นางฆ่าคน เด็กเหลือขอนี่อยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ด้วยซ้ำ!

“หลียาโถ่ว ตอนนี้พวกเราแยกย้ายกันจัดการ ถ้าเจ้าไม่กล้าลงมือจริงๆ เจ้าก็ยื้อเวลาไว้ก่อน รอให้ข้าจัดการกับสามคนที่เหลือเสร็จก่อน แล้วจะมาช่วยเจ้าเอง” ลู่เสวียนกล่าวจบ เคลื่อนไหวร่างกายวูบหนึ่ง ก็หายวับไปต่อหน้าต่อตาเจียงหลี

เจียงหลีปลดปล่อยพลังจิตเพื่อออกไปสัมผัส เห็นว่าเขากำลังวิ่งไล่ตามหนึ่งในสามคนที่เขาเล็งไว้

นางส่ายหัวแล้วยิ้ม

รอยยิ้มนี้ของเจียงหลี ไม่เหมือนกับอายุของนาง เต็มไปด้วยความไม่แยแสหลังเผชิญกับความผันผวนของชีวิต

นางไม่ได้วิ่งไปทางเดียวกับลู่เสวียน แต่นางกลับยืนอยู่ตรงที่เดิม รอให้คนนั้นเข้ามาหานางเอง

นางไม่ได้รอนานนัก ก็มีคนหนึ่งหลงเข้ามา มาหยุดอยู่ตรงหน้านาง เห็นนางที่เป็นสาวน้อยยืนอยู่ใต้ต้นไม้โดยไม่ขยับ คนผู้นั้นยืนนิ่งครู่หนึ่ง รู้สึกประลาดใจเล็กน้อย

“เจ้าเองหรือ” เขาจำได้ว่านางเป็นสาวน้อยที่อยู่กับลู่เสวียน คนผู้นั้นแสดงออกถึงรอยยิ้มที่เยือกเย็นและสายตาที่ดุร้าย “ดูแล้วลู่เสวียนจะทิ้งเจ้าเสียแล้ว อยากจะให้เจ้ามาถ่วงเวลาพวกข้าอย่างนั้นหรือ”

“การอวดฉลาดของเจ้าช่างน่าประทับใจเสียจริง” เจียงหลีพูดพลางเยาะเย้ยประโยคหนึ่ง

คำพูดนี้ ทำให้คนที่ไล่ตามมากริ้วโกรธ เขายกมือขึ้น บริเวณหัวไหล่มีลมปราณขับเคลื่อน รวบรวมกำลังส่งฝ่ามือไปทางเจียงหลี “ฝีปากจัดจ้านนัก”

เจียงหลียังยืนนิ่งดังเดิม แต่ทว่าตอนที่เขาเข้ามาประชิด นางขยับร่างกาย หายวับไปต่อหน้าของเขา

เงาที่หายวับไปในทันใด ทำให้เท้าของเขาหยุดชะงักไป

แน่นอน ในช่วงเวลาหนึ่งนี้ เขากลับรู้สึกมีอาการแสบร้อนที่คอ การรับรู้ก็ลดลงไปอย่างรวดเร็ว

“นี่เจ้า…” เขาเบิกตาโต จ้องมองสิ่งที่ปรากฎต่อหน้าเขาอย่างไม่ละสายตา เห็นเจียงหลีที่ยืนถือกริชที่ส่องแสงดั่งไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ทับทิมที่อยู่บนกริชมีแสงที่สดใสส่องประกายออกมา

เขาเห็นเลือดของตน ที่พุ่งกระฉูดจากคอ ถูกมีดสั้นนั้นดูดกลืน

เป็นไปได้อย่างไร! นางยังไม่ได้ปลดปล่อยพลังเนตรญาณด้วยซ้ำ! เขาร้องอย่างสิ้นหวังในใจ ร่างกายก็ล้มฟุบไปข้างหลัง กระแทกเข้าไปในกองใบไม้อย่างจัง

คนที่อยู่บนพื้นนั้น เจียงหลีมิได้แม้แต่มองเขาด้วยซ้ำ

นางเพียงมองแค่กริชซุ่ยซิงนั้นที่ลู่เจี้ยมอบให้กับนาง สายตาของนางกะพริบด้วยความสงสัย ทันใดนั้นนางมีความรู้สึกอย่างหนึ่ง หากเศษดาราที่แตกละเอียดนี้ยังคอยดูดกลืนเลือดของมนุษย์ ต่อไปจะแปรเปลี่ยนไปเป็นเช่นไร

จะแปรเปลี่ยนเป็นอาวุธที่ไร้เทียมทานหรือไม่

แต่ว่า สิ่งนี้ยังคงหาคำตอบไม่ได้ในตอนนี้ ดังนั้นเจียงหลีจึงไม่ได้คิดไปให้มากความ นางเก็บกริชมุ่งไปยังที่ๆ ลู่เสวียนอยู่

เจียงหลีเดินอย่างเชื่องช้า ไม่รีบร้อน ค่อยๆ เดินประหนึ่งกำลังชมสวน เหมือนกับว่าไม่ได้เป็นกังวลถึงความเป็นตายของลู่เสวียน

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน