ราชินีพลิกสวรรค์ นิยาย บท 100

ราชินีพลิกสวรรค์ – ตอนที่ 100 เป็นคนโหดเหี้ยมคนหนึ่ง!
ลู่เสวียนตกใจหันไปมองเจียงหลีที่อยู่ด้านหลัง ทำไมนางถึงเป็นคนที่ไม่มีคุณธรรมเช่นนี้!

แต่เจียงหลี กลับยกคิ้วขึ้น ยกคางเล็กๆ ที่แหลมคมขึ้น ราวกับกำลังใช้แววตาบอกเขาว่า ไม่ใช่ว่าเจ้าจะปกป้องข้าหรือ เหตุใดจึงลากข้าเข้าเอี่ยวไปด้วย

ท่าทางของลู่เสวียน เป็นเพราะเข้าใจ ‘สัญญาณ’ ของเจียงหลี เขาจึงบิดตัวม้วนเป็นเกลียว

ทันใดนั้น ท่าทางบิดเกลียวของเขากลับสู่สภาวะปกติ เขาโกรธเป็นอย่างมาก หันไปมองที่เจียงหลี และดึงนางมาหลบข้างหลัง

เขาตะโกนกล่าวต่อคนหนึ่งในสี่คนนั้น “จูเทียนโย่วเจ้าคิดว่าน้องชายของเจ้าถูกข้าตีจนด้วนไปแล้วยังไม่พอใช่หรือไม่ วันนี้จึงนำขาของเจ้ามาให้ข้าตีจนด้วนไปด้วย?”

“ลู่เสวียน!” จูเทียนโย่วถูกคำพูดที่เย่อหยิ่งของลู่เสวียนยั่วโมโหจนใบหน้าบูดเบี้ยวไปหมด เพื่อนสามคนที่เหลือก็กัดฟันด้วยความแค้น แล้วจ้องมองไปที่ลู่เสวียน

คิ้วของเจียงหลียกสูงขึ้น นางไม่ส่งเสียงใดพร้อมกับเดินถอยหลังไปอีกก้าว คิดไม่ถึงความสามารถในการยั่วยุของน้องชายลู่เจี้ยคนนี้ ถือว่าเชี่ยวชาญเลยก็ว่าได้! ช่างเป็นเด็กเหลือขอเสียจริง เจ้าเด็กดื้อ!

เอ๊ะ ราชินีบางองค์ลืมไปหรือเปล่าว่าตนก็เป็นพวกที่ชอบยั่วยุ!

“หึ! ลู่เสวียน! วันนี้เป็นวันตายของเจ้า เจ้าคิดว่าเจ้ายังจะเย่อหยิ่งได้อีกงั้นหรือตอนแรก ข้าเพียงแค่อยากมาหักขาของเจ้า แต่ตอนนี้ข้าต้องการชีวิตของเจ้า! อย่างไรก็ตาม ถ้าตายที่หุบเขาโยวโยวนี้ ก็แค่เพราะทักษะเจ้าด้อยกว่าผู้อื่น!” จูเทียนโย่วมองมาด้วยสายตาที่ดุร้าย

ทันใดนั้น สายตาของเขาเหลือบไปเห็นเจียงหลีที่ถูกลู่เสวียนบังไว้ ท่าทางของเขาดูจงใจบดบังนางไว้

รับรู้ได้ถึงความโกรธของจูเทียนโย่ว ลู่เสวียนผายอกขึ้น กล่าวด้วยความหนักแน่นว่า “ความแค้นระหว่างเจ้ากับข้า อย่าไปทำอะไรผู้ที่ไม่เกี่ยวข้อง”

เจียงหลีก็พยักหน้ารัว “ข้าเพียงแค่เดินผ่านมา พวกเจ้าจัดการต่อได้เลย ถือเสียว่าข้าไม่ได้อยู่ตรงนี้ ถ้ายังติดใจ ข้าขยับถอยห่างไปอีกนิดก็ได้” กล่าวจบ เหมือนว่านางจะทำให้เห็นว่านางสัตย์ซื่อต่อคำพูด นางจึงถอยหลังไปอีกหลายก้าว

มองการกระทำของนางด้วยสายตา หางตาของลู่เสวียนก็ดุร้ายขึ้น

เขาคิดอยู่ในใจ นี่พี่ใหญ่ให้ค่าแม่สาวน้อยคนนี้ได้อย่างไรกัน ทั้งแล้งน้ำใจ! ไร้คุณธรรม!

“ข้าไม่สนว่าพวกเจ้าเกี่ยวหรือไม่เกี่ยวข้องกัน อย่างไรซะเห็นเจ้าปรากฎตัวอยู่ที่นี่ งั้นก็ตายพร้อมกันเถอะ! ถ้าจะโทษก็จงโทษที่เจ้าปรากฎตัวมาพร้อมกับลู่เสวียนเถิด” จูเทียนโย่วแสดงแววตาดุร้าย เขาตั้งใจวางแผนจะฆ่าลู่เสวียนแล้ว จะให้ข่าวสารนี้เผยแพร่ออกไปไม่ได้

แม้ว่า ในหุบเขาโยวโยวนี้จะอนุญาตให้ฆ่ากันได้ แต่หากเรื่องที่เขาเป็นผู้ลงมือสังหารซื่อจื่อคนเล็กของตำหนักอ๋องลู่เผยแพร่ออกไป เกรงว่าตระกูลของเขาต้องมาแบกรับไฟโกรธแค้นของตระกูลลู่ไปด้วย

เขาใช้สายตาส่งสัญญาณ อีกสามคนที่มาพร้อมกับเขาก็ค่อยๆ ก้าวไปล้อมลู่เสวียนและเจียงหลีไว้

เจียงหลียิ้ม แววตาเยือกเย็น นางมองจูเทียนโยว่ด้วยสายตาเยาะเย้ย นางรู้สึกว่าคนๆ นี้ช่างโง่เสียจริง มั่นใจเหลือเกินว่าพวกเขาสี่คนจะสามารถฆ่านางและลู่เสวียนได้งั้นหรือ

ถ้าหากว่าจูเทียนโย่วฉลาดพอ ไม่ใช่จะฆ่านางด้วย แต่เป็นการชักจูงนางเข้าพวก แล้วทั้งห้าคนร่วมมือกันสังหารลู่เสวียน

ถ้าเป็นเช่นนี้ ไม่เพียงแต่เป็นการเพิ่มโอกาสในการฆ่าลู่เสวียนทิ้งเสีย ถ้านางร่วมด้วย นางเองก็ต้องรักษาความลับอยู่แล้ว

หรือถ้าไม่ไว้ใจ หลังจบเรื่องก็ค่อยฆ่านางทิ้งเสียก็ยังได้

แต่เขากลับไม่ได้คิดถึงประเด็นนี้แต่แรก ผลักนางให้เข้าก๊กเดียวกับลู่เสวียนเสียอย่างนั้น

น่าขบขันยิ่งนัก ไม่ว่านางจะรู้จักกับลู่เสวียนหรือไม่ แต่แล้วอีกฝ่ายจะมาฆ่านางแล้ว จะให้นางนั่งรอความตายหรือ แน่นอนว่าต้องร่วมวงกันเพื่อตอบโต้

“หลียาโถ่ว ดูท่าแล้ว แม้เจ้าจะอยากเบี่ยงเบนหลีกหนีก็คงไม่พ้นแล้ว” ลู่เสวียนตอบกลับหลังฟังคำพูดของจูเทียนโย่ว พร้อมยิ้มให้กับเจียงหลี

ดูใบหน้าที่ผ่อนคลายของเขา เห็นได้ชัดว่าไม่ได้เอาพวกของจูเทียนโย่วไว้ในสายตา

“หึ! ไปฆ่าพวกมันด้วยกัน!” จูเทียนโย่วแววตาดุเดือด ส่งสัญญาณมือให้กับเพื่อนทั้งสาม

“พวกเวรอย่างเจ้าทั้งสี่คนน่ะหรือที่จะมารุมล้อมข้า ถุย!” ลู่เสวียนด่าด้วยความกล้า