ราชินีพลิกสวรรค์ นิยาย บท 103

เสียงฝีเท้าที่ไล่ตามอย่างกระชั้นชิด และยังมีเสียงของสายลม ทำให้ลู่เสวียนและเจียงหลีรู้ว่าพวกนั้นใกล้เข้ามาแล้ว

“ไปเถอะ!” ลู่เสวียนกระซิบ

ขณะนี้ เขาไม่ได้ทำอะไรตามใจเหมือนตอนที่เผชิญหน้ากับจูเทียนโย่วแล้ว แต่ถูกแทนที่ด้วยความจริงจังและระมัดระวัง

“หลียาโถ่ว เดี๋ยวถ้ามีโอกาส ข้าจะล่อพวกมัน แล้วเจ้าไปก่อน” ทันใดนั้น ลู่เสวียนได้พูดกับเจียงหลีประโยคหนึ่ง

เจียงหลีหันมองไปทางเขา เห็นเพียงแค่ใบหน้าที่จริงจัง และหว่างคิ้วที่แสดงถึงความหนักแน่น

“เจ้าอยากให้ข้าถูกพี่ชายเจ้าทุบตายอย่างนั้นหรือ” เจียงหลีประชด

ลู่เสวียนสะดุ้ง กล่าวยิ้มไร้เสียง “ที่แท้เจ้าก็กลัวพี่ชายข้าเช่นกัน!”

“เช่นกันอะไรกัน” เจียงหลีโต้กลับอย่างไม่ต้องคิด นางไม่มีทางกลัวคนขี้โรคเช่นนั้น อย่างมากก็แค่คิดว่าเขางดงาม และก็สงสารเขา

แต่แล้ว ราวกับเพิ่งรู้สึกตัว “เจ้าพูดเช่นนี้ แสดงว่าเจ้ากลัวพี่ชายของเจ้าอย่างมาก” ไม่เช่นนั้น เหตุใดจึงมีคำว่า ‘ก็’

ลู่เสวียนไม่ได้หยุดการเคลื่อนไหวของเท้าลง ในแววตาที่หนักแน่นนั้น แฝงไปด้วยความอบอุ่น “ข้าเคารพพี่ชายข้า และเป็นห่วงเป็นใยเขา ความกลัวนี้มาจากการเคารพ”

เจียงหลีประหลาดใจเป็นอย่างมาก

เด็กดื้อในสายตาของนาง ไม่น่าเชื่อว่าจะพูดอะไรเช่นนี้ออกมา

ลู่เสวียน ยังเป็นเด็กเหลือขอคนนั้นที่นางรู้จักอยู่ไหม

“ระวัง!” ทันใดนั้น ลู่เสวียนจับมือของเจียงหลี เขาดึงแรงๆ นางถูกดึงและถูกกดลง

ขณะเดียวกัน เจียงหลีก็รับรู้ได้ว่าข้างบนนั้นมีเสียงดังสนั่นขึ้น พลังที่แหลมคมได้ถูผ่านหนังหัวของนาง

ตามมาด้วยแสงของลูกธนูที่ลอยผ่านหน้านางไป กลายเป็นเส้นโค้ง ปักไปยังบนต้นไม้ใหญ่ที่ห่างออกไปหนึ่งฟุต

ปั้ก!

เสียงที่ดังขึ้น ทำให้ต้นไม้ต้นนั้นระเบิดไปทันที ลำต้นที่หนานั้นแตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ ฟุ้งไปทั่ว

ลำต้นของต้นไม้เหล่านั้น แปรเลี่ยนเป็นอาวุธลับที่แหลมคม พุ่งตรงมายังเจียงหลีและลู่เสวียน ทั้งสองรับรู้อย่างรวดเร็ว จึงกระโจนไปด้านข้าง หลบหนีคลื่นการโจมตีนี้

“หลียาโถ่วเจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม” เพิ่งจะรอดจากอันตราย ลู่เสวียนก็ถามด้วยความตึงเครียด

ถ้าเจียงหลีเกิดเป็นอะไรไป เขาจะรายงานกับพี่ชายอย่างไรเล่า

นางเป็นหญิงคนเดียวที่ใกล้ชิดกับพี่ใหญ่ในเวลาหลายปีมานี้ และถึงขั้นส่งนางมาที่สถาบันไป๋หยวน ข้าจะไม่ยอมให้นางเป็นอะไรไปอย่างเด็ดขาด! ลู่เสวียนสัญญากับตนภายในใจ

เจียงหลีส่ายหัว นางไม่รู้ว่าลู่เสวียนคิดเช่นใดภายในใจ ทำได้เพียงหันไปมองต้นไม้ที่ระเบิดด้านหลัง ด้วยสายตาที่เย็นชา

ลูกธนูเมื่อครู่นี้ แสดงให้เห็นชัดเจนแล้วว่าฝ่ายตรงข้ามต้องการชีวิตนาง!

ถ้าหากลู่เสวียนดึงนางไปผิดข้าง นางก็คงเป็นเหมือนกับต้นไม้ใหญ่ต้นนั้น

“หลียาโถ่ว เป้าหมายของพวกเขาคือข้า เจ้าไปก่อนเถอะ” ลู่เสวียนมองไปยังเงาของที่ค่อยๆ เปิดเผยตัวตนทางด้านหลัง แล้วกล่าวแก่เจียงหลี

เจียงหลีก็มองไปที่คนพวกนั้นเช่นเดียวกัน นางกล่าวด้วยความเย้ยหยัน “ไปเถอะอย่างนั้นหรือ เจ้าคิดว่าพี่ชายเจ้าให้ข้ามาทำอะไรที่นี่กันเล่า”

อะไรกันนี่

ลู่เสวียนผงะ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

ไม่ ไม่ใช่ว่ามาเพื่อ ปก…ป้อง….นะ

“ถูกแล้ว! มาเพื่อปกป้องเจ้า” เจียงหลีอ่านท่าทางของเขาออก นางยกคิ้วขึ้น แววตาเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นการหยอกล้อ

แต่นางยังไม่ลืม ว่ามีเด็กเหลือขอที่ไหนตบหน้าอกบอกว่าจะปกป้องนาง

“นี่มันเป็นไปไม่ได้! พี่ชายข้าทำไมถึงได้ให้เด็กสาวที่อายุอ่อนกว่าข้ามาปกป้องข้าได้” ลู่เสวียนไม่สามารถยอมรับความจริงนี้ได้

ล้อเล่นอยู่รึเปล่า ให้เจียงหลีมาปกป้องเขาอย่างนั้นหรือ จะให้เขาเอาหน้าไปไว้ที่ไหนกัน

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน