ราชินีพลิกสวรรค์ นิยาย บท 118

แววตาที่สดใสของเจียงหลีเต็มไปด้วยความยั่วยุ

แววตาเช่นนั้นทำให้ฉู่เฟยชิงต้องขมวดคิ้วขึ้นและปรากฏดวงตาที่ไม่มีความสุขเลย เป็นเพียงนางทาสรับใช้ บังอาจยั่วยุนางเลยหรือ

“เจ้ากำลังมองหาอะไรหรือ” ฉู่เฟยชิงยกคางขึ้นและมองไปที่เจียงหลีโดยจากด้านบนมองลงไปด้านล่าง

สายตาทั้งสองข้างที่เฉียบขาดของมู่เจิ้งเฟิงมืดลงชั่วขณะโดยไม่พูด ดูเหมือนว่าเขาจงใจปล่อยให้สถานการณ์ดำเนินไปเช่นนั้น

เขาซึ่งเป็นฮ่องเต้ยังไม่พูดอะไรเลย คนอื่นยิ่งไม่กล้าพูดหรอก

เพียงแต่เมื่อมู่เจิ้งเฟิงมองไปที่ลู่เจี้ยซึ่งยืนอยู่อย่างนิ่งเงียบภายในท้องพระโรง เขาก็สบตากับดวงตาแวววาวคู่นั้นที่คาดเดาไม่ถูก

ฮึ! มู่เจิ้งเฟิงอุทานในใจอย่างเฉยชา เขาคิดไม่ออกว่าคนไร้ประโยชน์ที่ถูกลิขิตว่าต้องตายก่อนวัยอันควรและไม่สามารถฝึกพลังวิญญาณจิตได้ มีสิทธิ์อะไรมาสบตากับเขาอย่างยืนหยัดแน่วแน่เช่นนี้

เขาคือฮ่องเต่ แต่ลู่เจี้ยเป็นใครหรือ เพียงคนไร้ประโยชน์คนหนึ่งเท่านั้น!

งดงามนั้นก็งดงามอยู่ แต่น่าเสียดายที่เป็นเพียงผู้ชาย! แววตาแห่งความเสียใจฉายผ่านดวงตาที่ดุดันของมู่เจิ้งเฟิง

“ก็ต้องมองท่านอยู่แล้ว” เจียงหลีโค้งริมฝีปากขึ้นอย่างเล่นหูเล่นตา

พอได้ยินคำตอบของนางแล้ว ฉู่เฟยชิงก็ยิ่งขมวดคิ้ว “เจ้าเป็นแค่บ่าวรับใช้ผู้ต้อยต่ำ บังอาจดูหมิ่นข้าถึงเพียงนี้เชียวหรือ”

คำพูดที่มีเจตนาเหยียดหยามเช่นนี้ มิได้ทำให้เจียงหลีโกรธเคืองเลยแม้แต่น้อย นางยังคงยิ้มกริ่มและมองไปที่คนหยิ่งผยองอย่างฉู่เฟยชิง “ข้าเป็นบ่าวรับใช้แห่งตระกูลลู่ มิใช่นางทาสขององค์หญิง จะไม่กล้าได้อย่างไร ยิ่งไปกว่านั้น ต่อหน้านายน้อยของข้า ข้าก็พูดแบบนี้เช่นกัน นับประสาอะไรกับคนนอกเล่าเพคะ”

เฮือก!

ทุกคนที่อยู่ในท้องพระโรง ต่างแอบกลืนน้ำลายเนื่องด้วยคำพูดของเจียงหลีเช่นนี้

เป็นที่โปรดปรานจึงหยิ่งผยองเช่นนี้หรือ!

คนที่รู้จักนางต่างพากันประหลาดใจ บุตรสาวของเจียงหลินเฟิงกลายเป็นคนจองหองเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อใด หยิ่งพยองหรือ ในความทรงจำของพวกเขา เจียงหลีเคยเป็นบุตรสาวของตระกูลชั้นสูงที่อ่อนโยนและเงียบขรึม ซึ่งแตกต่างจากเจียงหลีคนปัจจุบันนัก

หรือว่าการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ของตระกูลนั้นเปลี่ยนนิสัยใจคอของคนๆ หนึ่งได้มากถึงเพียงนี้เลยหรือ

สำหรับคนที่ไม่รู้จักเจียงหลีมาก่อน คงจะตกใจกับความกล้าหาญของหญิงสาวเพียงเท่านั้น ต่อหน้าฮ่องเต้ยังบังอาจหยิ่งผยองต่อองค์หญิงจากรัฐเพื่อนบ้านเช่นนี้ ช่างกล้าหาญยิ่งนัก…

หลังจากตะลึงงัน ทุกคนต่างจ้องมองเจียงหลีด้วยสายตา ‘รนหาที่ตาย’

ทว่า มีความแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือ บริเวณที่นั่งของพระชายาลู่และคนอื่นๆ กลับมีแววตาที่เป็นกังวล

“เป็นสาวใช้ที่ปากจัดนัก!” แววตาของฉู่เฟยชิงวาวโรจน์และตำหนิอย่างเย็นชา

เจียงหลีกลับยิ้มอย่างดูแคลนและกระซิบถามลู่เจี้ยที่อยู่ด้านหลังว่า “ท่านดูออกหรือไม่ว่านางฝึกถึงขั้นใดแล้ว” นางรู้ว่าลู่เจี้ยเป็นเนี่ยนซือที่อยู่ในขั้นที่สูงนัก ดังนั้น คงจะรู้ดีกว่าตนมาก

“สู้หลีเอ๋อร์ไม่ได้” มุมปากของลู่เจี้ยโค้งขึ้นเล็กน้อย

ทั้งตามใจ ทั้งรอยยิ้ม ปะปนออกมาจากน้ำเสียงอย่างไม่รู้ตัว ทำให้คำเหล่านี้ดูอ่อนหวานเล็กน้อย

เจียงหลีราวกับว่ากินน้ำผึ้งก็ไม่ปาน เพราะในดวงตาคู่นั้นเปี่ยมล้นไปด้วยรอยยิ้มดุจพระจันทร์เสี้ยว สู้หลีเอ๋อร์ไม่ได้? หากเป็นเช่นนั้น ก็จัดการง่ายนัก!

ทันทีที่ความคิดเปลี่ยนแปลงไป เจียงหลีมองไปที่ฉู่เฟยชิงแล้วเอ่ยว่า “องค์หญิงต้องการให้นายน้อยของข้ากลับไปกับท่าน ไม่รู้ว่าท่านจะมีความสามารถพอหรือไม่นะเพคะ”

“เจ้าหมายความว่าอย่างไร” สีหน้าของฉู่เฟยชิงเริ่มแย่ลง

เมื่อถูกสาวใช้ยั่วยุซ้ำแล้วซ้ำเล่า หากที่แห่งนี้คือรัฐฉู่ของนาง เจียงหลีคงถูกประหารไปไม่รู้กี่รอบแล้ว

พอเจียงหลีเห็นเหยื่ออย่างฉู่เฟยชิงติดกับดักแล้ว จึงยกคางอันเล็กน้อยชี้ขึ้น แววตาอันยั่วยุก็ทวีคูณเช่นกัน “ความหมายนั้นง่ายนัก นั่นคือหากพระองค์หญิงต้องการที่จะนำนายน้อยของข้ากลับไปด้วย อย่างน้อยก็ต้องให้พวกเราดูว่าท่านมีศักยภาพเช่นนั้นหรือไม่ พระองค์หญิงกล้ากระบวนท่าของข้าสักสามกระบวนท่าหรือไม่เพคะ”

หือ?

ฉู่เฟยชิงนิ่งอึ้งไปชั่วครู่ สายตาของมู่เจิ้งเฟิงก็มองไปที่เจียงหลีเช่นกัน

ทุกคนต่างมองไปที่ร่างน้อยๆ ซึ่งยืนอยู่ตรงหน้าลู่เจี้ยด้วยความสับสน

มีเพียงลู่เจี้ยเท่านั้นที่ยังคงยิ้มบางๆ ที่มุมปากอยู่ ราวกับว่าไม่ว่าเจียงหลีจะทำอะไรก็ตาม ล้วนต้องได้รับอนุญาตจากเขาก่อน

“รับสามกระบวนท่า? เจ้าคู่ควรเช่นนั้นหรือ” ฉู่เฟยชิงถูกปลุกให้ลุกเป็นไฟจริงๆ เสียแล้ว ขณะนี้ การแต่งหน้าที่ละเอียดละออของนาง ก็เสียรูปไปบ้างแล้ว

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน