ราชินีพลิกสวรรค์ นิยาย บท 120

“จับสาวใช้เหิมเกริมนี้เอาไว้!”

มู่เจิ้งเฟิงโมโห หน้าตาของเขา หน้าตาของราชวงศ์ฉู่ จะต้องได้รับการชดใช้!

ที่น่าชังที่สุดก็คือ คืนนี้เดิมทีเป็นเขาที่ต้องการเหยียดหยามตระกูลลู่ เหยียดหยามลู่เจี้ย กลับคิดไม่ถึงว่ากับดักที่เตรียมเอาไว้ จะถูกสาวใช้คนหนึ่งทำลายเสียได้ ไม่เพียงเช่นนี้ ยังตอกกลับได้เฉียบขาดถึงเพียงนี้ได้

ผลลัพธ์เช่นนี้ เขาทนรับมันไม่ได้!

เมื่อเขาพูดจบ ทหารรักษาพระองค์ที่เฝ้าอยู่หน้าตำหนัก เสื้อเกราะเสียดสีกันทะลักกันเข้ามา ชักดาบข้างเอวยืนล้อมลู่เจี้ยและเจียงหลีในพระตำหนักนั้น

“ฝ่าบาท!” ทันใดนั้นเอง เสียงตะโกนก็ดังขึ้น

สายตาเยือกเย็นและน่าเกรงขามของมู่เจิ้งเฟิง กลอกกลิ้งช้าๆ แล้วตกกระทบบนตัวพระชายาลู่

สายตาเขาเหลือบไปเห็นลู่จ้านที่เต็มไปด้วยพลังวิญญาณในฝ่ามือ ตระกูลลู่! จวนตระกูลลู่! มู่เจิ้งเฟิงกัดฟันโกรธแค้นในใจ

ต่างก็กล่าวกันว่า จะยอมให้ผู้อื่นมานอนอยู่ใต้เตียงได้อย่างไร ตระกูลลู่ที่ยึดครองมาหลายร้อยปี สำหรับเขาแล้ว ก็คือคนนอกนี่เอง ตระกูลลู่ไม่กำจัดทิ้ง เขาเกรงว่าตำแหน่งผู้ปกครองเมืองนี้จะไม่มั่นคงเป็นแน่!

“พระชายาลู่มีอะไรจะรับสั่งหรือ” มู่เจิ้งเฟิงน้ำเสียงเย็นเยือก

พระชายาลู่สีหน้าเฉยชา “การเดิมพันครั้งนี้อยู่ภายใต้สายตาของผู้คนมากมาย ในเมื่อองค์หญิงรัฐฉู่สู้คนอื่นไม่ได้ ก็ถือว่าแพ้ไป เวลานี้ฝ่าบาททำเช่นนี้หมายความว่าอย่างไรหรือเพคะ”

มู่เจิ้งเฟิงส่งเสียงโกรธเคือง โอรสสวรรค์โมโห “เดิมพันก็จริง แต่ทุบตีองค์หญิงรัฐเพื่อนบ้านจนมีสภาพเช่นนี้ ยังไม่พอให้ข้าลงโทษนางอีกหรือ พระชายาลู่จะปกป้องเข้าข้างนางหรือ”

“ใช่แล้วจะทำไมหรือเพคะ” พระชายาลู่กล่าวเสียงหนักแน่น น้ำเสียงไม่มีความลังเลใดๆ

เจียงหลีได้ยินเช่นนั้น จึงกลอกตามองไปทางพระชายาลู่

มู่เจิ้งเฟิงสีหน้าขุ่นมัวมากขึ้นเพราะคำพูดนี้ของนาง

“นางเพียงปกป้องบุตรชายของหม่อมฉันมิให้ถูกรัฐเพื่อนบ้านเหยียดหยาม หม่อมฉันตระกูลลู่ก็ต้องปกป้องนางสิเพคะ” พระชายาลู่กล่าวด้วยเสียงหนักแน่น

ในขณะเดียวกัน ลู่จ้านพร้อมองครักษ์ของจวนอ๋องลู่ ก็ออกมาเผชิญหน้ากับเหล่าทหารรักษาพระองค์เหล่านั้น

“พระชายาลู่เจ้าจะทำการกบฏหรือ” เมื่อเห็นดังนั้น มู่เจิ้งเฟิงก็เอ่ยถามเสียงแข็ง

เหมือนว่า ขอเพียงพระชายาลู่พยักหน้า เขาก็จะออกคำสั่งประหารคนตระกูลลู่ทั้งหมด

พระชายาลู่ยิ้มเล็กน้อย “ฝ่าบาท หม่อมฉันเพียงแต่จะพาบ่าวรับใช้ที่ภักดีต่อตระกูลลู่กลับไปเพียงเท่านั้น จะกล่าวว่าทำการกบฏได้อย่างไรเพคะ”

“เจ้าจะขัดแย้งกับข้า เพียงเพราะบ่าวรับใช้คนหนึ่งอย่างนั้นหรือ” มู่เจิ้งเฟิงสายตายากจะคาดเดา

“หลีเอ๋อร์มิใช่เพียงบ่าวรับใช้พ่ะย่ะค่ะ” ทันใดนั้น ลู่เจี้ยเอ่ยปากขึ้นมา

บรรยากาศในพระตำหนักที่ตึงเครียดอยู่นั้น ก็ยิ่งตึงเครียดขึ้นเพราะคำพูดของลู่เจี้ย

มู่เจิ้งเฟิงและพระชายาลู่มองไปทางเขาพร้อมกัน ฉุนกุ้ยเฟยที่กำลังร่ำไห้อยู่นั้นก็เงยหน้าขึ้นมาเช่นกัน มองไปทางใบหน้างดงามดั่งภาพวาดนั้น

ในพระตำหนักนั้น คนอื่นๆ ต่างก็หันมามองลู่เจี้ย ใคร่รู้คำพูดประโยคต่อไปของเขา

ขนาดเจียงหลียังอดไม่ได้ที่จะเหลียวมองชายหนุ่มที่นางไม่เคยมองทะลุมาตลอดผู้นี้!

ตระกูลลู่ปกป้องนางนั้นอยู่ในการคาดเดาของนาง เพราะอย่างไรเสียธรรมเนียมบ้านตระกูลลู่นั้นจะคอยปกป้องผู้อ่อนแอมาโดยตลอด โดยเฉพาะอย่างยิ่งนางออกหน้าช่วยลู่เจี้ยแล้ว ตระกูลลู่ไม่ยอมให้ฮ่องเต้ออกคำสั่งลงโทษตามพระทัยเป็นแน่

อีกอย่าง หากตระกูลลู่ทอดทิ้งนาง ลู่เจี้ยทอดทิ้งนาง เช่นนั้นความสัมพันธ์ระหว่างนางกับตระกูลลู่ก็จบสิ้นกันเท่านี้

นางคาดเดาจุดนี้ไว้อยู่แล้ว จึงได้กล้าสั่งสอนองค์หญิงรัฐฉู่ที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงนั่นอย่างไม่ยั้งมือ

เพียงแต่ นางคาดไม่ถึงว่าลู่เจี้ยจะพูดเช่นนี้

ในระหว่างที่ทุกคนกำลังรอคอยอยู่นั้น ลู่เจี้ยก็ขยับตัว เขาก้าวเท้าออกไป เดินเข้าไปสองสามก้าว จับมือเจียงหลี กำไว้ในฝ่ามือใหญ่ๆ ของเขาอย่างไม่เคอะเขินต่อหน้าผู้คนทั้งหลาย

ฝ่ามือของลู่เจี้ยนั้นอบอุ่นยิ่งนัก

หากเป็นคนทั่วไป อุณหภูมิของฝ่ามือนั้นจะร้อนลวกเล็กน้อย แต่ลู่เจี้ยร่างกายอ่อนแอ อุณหภูมิในฝ่ามือเขากลับกำลังพอดี

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน