ราชินีพลิกสวรรค์ นิยาย บท 147

147 /590

เสวียนกังกุย! เสวียนกังกุย!

เปลวไฟลุกโชนในดวงตาที่แวววาวของเจียงหลี

เห็นความเก่งกาจของเสวียนกังกุยด้วยตาตัวเอง นางจะปล่อยวิญญาณยุทธ์อันที่สองไปได้อย่างไร

พลังป้องกันของเสวียนกังกุยแข็งแกร่งมาก!

อีกทั้งพลังโจมตีของมันก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าเลย หรือควรจะพูดแบบนี้ว่าภายใต้พลังป้องกันของมัน ถึงแม้ว่าการโจมตีของมันจะธรรมดาแค่ไหน ก็สามารถทำให้ศัตรูสิ้นหวังได้

“ข้าจะเหยียบเจ้าให้ตาย! เหยียบเจ้าให้ตาย! กวนเวลานอนของข้า!”

ทันใดนั้นเสียงที่อ่อนโยนของหญิงสาวที่ดูจะโง่เขลาก็ดังขึ้น ทำลายบรรยากาศที่น่าหวาดกลัวนั้นลง

เอ่อ……

นี่มัน……อะไรกัน เจียงหลียิ้มมุมปาก ทันใดนั้นภาพของเสวียนกังกุยก็หมุนหนึ่งร้อยแปดสิบองศาในหัวของนาง

“น่าเกลียด! น่าเกลียด! หนวกหู! หนวกหู!”

เสียงไม่เหมาะสมกับรูปร่างที่ใหญ่มหึมาและดุร้าย ดังขึ้นมาอีกครั้ง

สีหน้าของเจียงหลี ทันใดนั้นก็รู้สึกสดใสขึ้นมา ทำไมนางถึงได้รู้สึกว่าการกระทำอันป่าเถื่อนของเสวียนกังกุยถึงได้เปลี่ยนเป็นการออดอ้อนหลังจากที่ได้ยินเสียงนั้นทันที

เหอะๆ

เจียงหลียิ้มมุมปากอีกครั้ง รู้สึกว่าภาพเสวียนกังกุยในหัวนางได้หายไปหมด!

ในตอนที่หลอมรวมเข้ากับเลี่ยเทียนซื่อ นางก็เคยคุยกับเลี่ยเทียนซื่อ เสียงคร่ำครึที่ผ่านโลกมามากมายนั้น ถึงจะเหมาะสมกับมัน!

แต่เสวียนกังกุย……

เจียงหลีอยากจะตะโกนออกมาด้วยความโมโหในใจ นี่! อันดับของเจ้าสูงกว่าเลี่ยเทียนซื่อ รักษาภาพลักษณ์หน่อยได้หรือไม่

“เสียง……เสียงของเสวียนกังกุย……มี……มีความพิเศษมาก”

เจียงเฮ่าที่หายตะลึง กลั้นไม่อยู่พูดออกมาประโยคหนึ่ง

เจียงหลีพูดในใจ เหอะๆ มองเสวียนกังกุยด้วยแววตาที่ขมขื่น ดูสิๆ ทำให้พี่ชายที่ไม่เอาไหนของนางตะลึงขนาดไหน

“ดูแล้ววิญญาณยุทธ์ของเสวียนกังกุยยังอยู่ในวัยทารก ครั้งนี้พวกเราเก็บได้ของล้ำค่าแล้ว!” ทันใดนั้นคำพูดของไป๋เซี่ยงเลี่ยก็ดังมาจากข้างหลัง

ทารก!

เจียงหลีหรี่ตาแล้วสบตากับเจียงเฮ่า ฟังที่ไป๋เซี่ยงเลี่ยพูดกับลูกศิษย์วัยรุ่นเหล่านั้นต่อ

เขารู้ทั้งรู้ว่าเจียงหลีและเจียงเฮ่าก็อยู่ตรงนี้ แต่กลับไม่เลี่ยงเลยสักนิด

ชัดเจนมากว่าเดิมทีเขาก็ไม่ได้สนใจพวกเขาทั้งสองอยู่แล้ว ถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้เขาจะกลัวฐานะของเจียงหลีนิดหนึ่ง แต่ว่าตอนนี้ผลประโยชน์อยู่ตรงหน้า แย่งชิงวิญญาณยุทธ์ของเสวียนกังกุยถึงจะเป็นเรื่องที่สำคัญ

“อารอง วิญญาณยุทธ์เสวียนกังกุยนี้กลับยังไม่โตเต็มวัย”

“เจ้าจะไปรู้อะไร วิญญาณยุทธ์ที่อยู่ในวัยเด็กหลอมรวมเข้ากับเจ้าของ เสริมสร้างการเติบโตของกันและกัน ไม่เพียงแต่จะแสดงศักยภาพของกันและกันได้ถึงขีดสุดและยังทำให้การหลอมรวมกันลึกซึ้งมากยิ่งขึ้น” ไป๋เซี่ยงเลี่ยพูดต่อ “เฉิงเอ๋อร์ ถึงเวลาแล้วที่เจ้าควรจะหลอมรวมเข้ากับวิญญาณยุทธ์ที่สอง ประจวบเหมาะกับที่เจ้าก็เป็นประเภทป้องกันเหมือนกัน เสวียนกังกุยนี้เตรียมมาเพื่อเจ้าจริงๆ!”

ชายหนุ่มดีใจ รีบพูดว่า “ขอบคุณขอรับอารอง”

“ฮ่าๆๆๆ ไม่ต้องเกรงใจ เจ้าเป็นหลานชายของข้า ข้าก็ต้องดูแลเจ้าอยู่แล้ว” ไป๋เซี่ยงเลี่ยหัวเราะเสียงดังแล้วพูด

ในคำพูดเหมือนว่าเสวียนกังกุยเป็นสัตว์ที่อยู่ในกระเป๋าของพวกเขาแล้ว จะจัดการอย่างไรก็ตามแต่พวกเขา

เจียงหลีแววตาเย็นชาเล็กน้อย บนใบหน้าเล็กๆ มีความเยือกเย็น

รับรู้ได้ว่าเจียงหลีอารมณ์เปลี่ยนไป เจียงเฮ่าพูดปลอบโยนเสียงเบา “อาหลี เจ้าไม่ต้องไปสนใจคำพูดของคนอื่น เจ้าอยากได้เสวียนกังกุยตัวนี้ พี่ก็จะช่วยเจ้าแย่งชิงมันมา”