ราชินีพลิกสวรรค์ นิยาย บท 15

ราชินีพลิกสวรรค์ – ตอนที่ 15 พลังนี้ ข้าก็มีนะ!
“หากข้าบอกว่า ข้าคือราชินี ท่านเชื่อหรือไม่” เจียงหลียิ้มมุมปาก ดวงตาเป็นประกายชวนมอง

ถึงขนาดที่ว่า ลู่เจี้ยหลงลืมใบหน้าและรูปร่างของนางไปชั่วขณะ ความทรงจำของเขาที่มีต่อนางถูกประทับตรึงไว้บนดวงตาที่อหังการอันแพรวพราวนั่น

งาม งดงามมาก!

เป็นครั้งแรกที่ลู่เจี้ยรู้สึกว่าตนถูกดึงดูด แต่สิ่งที่ทำให้เค้าคาดไม่ถึงก็คือผู้ที่สามารถดึงดูดเขาได้ กลับเป็นเพียงสาวน้อยอายุราวสิบสองปีคนหนึ่ง!

นางพูดว่า นางเป็นราชินี

ลู่เจี้ยยิ้มออกมา รอยยิ้มของเขานั้นไม่ได้ด้อยไปกว่าความแพรววาวในดวงตาของเจียงหลีเลย

คล้ายกับว่าความเปล่งประกายของทั้งคู่ที่อยู่ภายในห้องของจวนกำลังแก่งแย่งชิงดีชิงเด่น ไม่ยอมอ่อนข้อให้แก่กัน

“พิสูจน์อย่างไรล่ะ เท่าที่ข้ารู้ ไม่เพียงแต่ในราชวงศ์โฮ่วจิ้นเท่านั้น ยังมีบรรดาราชวงศ์ในหนานฮวง ดินแดนทางใต้นี้ล้วนแต่ไม่มีผู้ปกครองเป็นหญิง แล้วเจ้าเป็นราชินีจากที่ใด และมาปรากฏอยู่ในร่างของเจียงหลีตอนนี้ได้อย่างไร” ลู่เจี้ยถาม

รอยยิ้มที่มุมปากของเจียงหลีเด่นชัดขึ้น

นางเคยคิดไว้ว่า หากพูดออกไปเช่นนี้แล้วจะต้องถูกลู่เจี้ยมองว่าเป็นคำพูดเหลวไหล แล้วถูกลากไปโบยตีจนถึงตายเป็นแน่ นึกไม่ถึงว่าเขาจะมีปฏิกิริยาตอบกลับเช่นนี้

เขาไม่ปฏิเสธ หากแต่ให้นางพิสูจน์

หรือพูดอีกอย่างคือ ถ้านางสามารถหาหลักฐานมาพิสูจน์ได้หรือพูดโน้มน้าวเขาได้ เขาก็จะเชื่อ แต่ในทางกลับกัน ผลที่ตามมาก็น่าสังเวชยิ่งนัก

หลังจากที่ผู้อารักขาของตระกูลลู่กลับมาจากจวนของตระกูลเย่ว์ แล้วบอกเล่าเหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นให้นางฟัง นางก็รู้ว่าตนเองต้องชดใช้คืนอย่างไร

หากว่าลู่เจี้ยเพียงแค่เออออว่าตาม ทำๆ ไปอย่างนั้น เช่นนั้นก่อนหน้านี้ที่เขาถามว่า เจ้าเป็นใคร ก็ไม่คงจำเป็นต้องใส่ใจมาก

แต่เขาไม่เพียงแค่จัดการเรื่องนี้เสร็จ แต่ทำเป็นอย่างดีด้วย นี่ก็พิสูจน์แล้วว่า เขาต้องการคำตอบที่น่าพอใจ

ถ้านางตอบได้ดี ก็ไม่แน่ว่าหลังจากนี้นางจะมีชีวิตที่ดีขึ้นกว่าตอนนี้บ้าง ถ้าหากไม่สามารถตอบได้ ต่อให้เรื่องของตระกูลเย่ว์ฉาวโฉ่อย่างไร นางก็คงต้องตายอย่างน่าอนาถ

ชายผู้นี้… ในใจของเจียงหลีจำต้องยอมรับว่า ชายที่งดงามไร้ที่ติคนนี้ ความเจ้าเล่ห์ของเขาไม่เป็นรองจากใบหน้านั้นเลย

“ท่านมองออกได้อย่างไร ว่าข้าไม่ใช่เจียงหลี” เจียงหลีถามกลับ

ลู่เจี้ยมองนางประหนึ่งราวกับกำลังมองคนทึ่ม “เจ้าคิดว่าเจ้าสวมบทบาทได้เหมือนนักหรือ”

เจียงหลียิ้มอย่างเขินอาย

เอาล่ะ นางยอมรับ ตัวเองก็ไม่จำเป็นต้องตั้งใจทำทีเลียนแบบนิสัยเดิมของเจียงหลีอีกแล้ว ใช่ว่าไม่กลัวจะถูกคนอื่นมองสถานะตัวเองออก แต่นางเบื่อหน่ายที่จะใช้ชีวิตด้วยการเสแสร้งประหนึ่งเป็นอีกคนหนึ่ง

เจียงหลีคือราชินี แม้นตอนนี้ต้องมาอยู่ในสถานะทาสหญิงอย่างไม่มีทางเลือก แต่นางจะไม่อยู่อย่างผู้ที่เอาแต่วิงวอนขอความสงสาร

“ดูแล้วท่านคงเสียเวลาไปไม่น้อยในการตรวจสอบเจียงหลี” เจียงหลีพูดพึมพำ มองลู่เจี้ยด้วยท่าทีนิ่งๆสบายๆ แล้วพูดว่า “พูดตามตรงแล้ว ข้าก็ไม่รู้ว่าตัวเองมาได้อย่างไร ข้ามาจากที่แห่งอื่น ไม่ใช่คนของโลกใบนี้ ในโลกแห่งนั้น ข้าเป็นเจ้าปกครองเมืองอย่างแท้จริง”

มาจากอีกโลกหนึ่งงั้นหรือ

ลู่เจี้ยขมวดคิ้ว คล้ายกับว่ากำลังพิจารณาว่าสิ่งที่เจียงหลีได้กล่าวมาทั้งหมดนั้นจริงแท้เพียงใด

เจียงหลีย้อนความทรงจำถึงข้อสันนิษฐานของโลกที่มู่ชิงเกอบอกแก่นาง แล้วอธิบายกับลู่เจี้ย “ตามที่กล่าวขานกันมานั้น บนฟ้าดิน มีห้วงเวลาที่ไม่เหมือนกัน หรือก็คือโลกที่แตกต่างกัน พูดโดยหลักการปกติแล้ว ทุกโลกจะมีระยะห่างซึ่งกันและกัน แต่มักจะมีพลังบางอย่างที่สามารถพังทลายข้อจำกัดของห้วงเวลาได้ และเกิดปรากฏการณ์อันไม่คาดคิด”

“ความหมายของเจ้าคือ เจ้าก็คือปรากฏการณ์นั่น” ลู่เจี้ยถามกลับ

เจียงหลีพยักหน้า “ข้าถูกดูดเข้าไปในห้วงเวลา ตอนที่ข้ากำลังต่อสู้กับศัตรูเพื่อปกป้องคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของข้าไม่ให้จากไปในอีกโลกหนึ่ง หลังจากนั้นข้าก็มาถึงที่นี่อย่างงุนงง เมื่อข้าลืมตาขึ้น ข้าก็อยู่บนสนามประลอง กลายเป็นเจียงหลีที่อยู่ในโลกนี้” นางละการบรรยายที่ล่องลอยอยู่ในห้วงอากาศไว้ เหตุการณ์ที่ประสบช่วงนั้น เมื่อย้อนคิดแล้วก็เหมือนฝันไป

“ตอนนี้ ข้ากลับไปไม่ได้ ในเมื่อได้ครอบครองร่างกายของนาง ก็คงได้แต่เพียงมีชีวิตต่อไปในสถานะของนาง” เจียงหลีพูดอย่างจนปัญญา พร้อมมองดูสองมือของตนเอง

การได้ครอบครองร่างนี้ ทำให้นางไม่พอใจจริงๆ!