ราชินีพลิกสวรรค์ นิยาย บท 157

มีคนมาเรียกร้องความสนใจเสียแล้วหรือ

เจียงหลีลอบแสยะยิ้มในใจไม่หยุด เห็นว่านางอายุน้อยคิดจะรังแกได้ง่ายๆ ใช่หรือไม่

“สิบสามหรือ พึ่งจะสิบสามเองหรือ” หลังได้รับคำตอบผู้ที่เอ่ยปากถามจึงร้องเสียงหลงอย่างประหลาดใจ

ระดับเสียงของเขาไม่เบาเลย ดูเหมือนกลัวว่าจะมีคนได้ยินไม่มากพอ

จริงดั่งว่า ในขณะที่เขากับพวกพ้องกำลังร้องแรกแหกกระเชอ ผู้คนไม่น้อยในงานฤดูล่าสัตว์ของราชสำนักต่างกรูกันเข้ามาล้อมรอบ

ในดวงตาของบรรดาผู้คนที่กำลังล้อมรอบเหล่านี้ฉายแววอยากรู้อยากเห็นมีส่วนร่วมในการดูงิ้วหยอกล้อเสียดสี เจียงหลีกวาดสายตามองโดยรอบอย่างรวดเร็วจึงพบว่าคนที่มางานฤดูล่าสัตว์ล้วนแก่กว่าหนึ่งรุ่นจริงๆ ทุกคนต่างมีอายุราวๆ สิบแปดสิบเก้า คนที่ดูโตกว่าก็อยู่ที่ยี่สิบต้นๆ เหล่าบุรุษและดรุณีน้อยช่างดูมีพรสวรรค์อย่างเห็นได้ชัด

‘เด็ก’ อายุน้อยเช่นนางพบเห็นน้อยนัก

ดังนั้นพวกเจ้าจึงเห็นข้าเป็นเป้าโจมตีไปแล้วหรือ เจียงหลีหัวเราะให้ตนเองแล้วมองไปที่คนหาเรื่องกลุ่มนี้ด้วยสายตายียวน

“พึ่งจะอายุสิบสามเองก็มางานฤดูล่าสัตว์แล้วหรือ สงสัยคงตามรุ่นพี่ในสำนักมาดูลาดเลากระมัง”

“น่าจะเป็นเช่นนั้น อายุแค่สิบสามถึงนางจะมีพรสวรรค์โดดเด่น มากสุดคงเป็นได้แค่หลิงซื่อระดับสูงก็ช่างเถอะ มาที่นี่ก็เพื่อเพียงถูกบดขยี้ให้แหลกเท่านั้น”

“ใครว่าไม่ใช่ล่ะ ไม่ต้องเอ่ยถึงนางหรอก สิบผู้องอาจแห่งเมืองหลวงอยู่ที่นี้ เราทั้งหลายก็มาเพื่อถูกบดขยี้ให้แหลกเป็นจุลได้เฉกเช่นกัน”

“อย่างไรเสียแม่เด็กน้อยผู้นี้นับว่าโชคร้ายยิ่งนัก มาถึงก็ถูกพวกนี้รังแกจนกลัวหัวหดเสียแล้ว”

“เหอะๆ ถือว่าได้รับการสั่งสอนก็แล้วกัน ตอนที่ไร้ศักยภาพบางสถานที่อย่างไรเสียก็ไม่ต้องสาระแนเข้ามาง่ายๆ”

“พี่ชายท่านนี้กล่าวไว้ไม่มีผิด ตอนที่ไร้ศักยภาพ บางสถานที่ง่ายต่อการเข้าไปก่อกวน แต่ก็ทำได้แค่ขายหน้าเพียงเท่านั้น” ทันใดนั้นเจียงหลีเบือนสายตามองคนที่กำลังพูดอยู่ด้วยใบหน้ายิ้มจนตาหยี

คนที่พูดเป็นเพียงหนึ่งในบรรดาผู้คนที่ล้อมรอบ เมื่อเห็นสาวน้อยชุดดำกล่าวเช่นนี้จึงแสดงสีหน้ากระอักกระอ่วนเล็กน้อย

แต่ทว่าที่เจียงหลีพูดจาอ่อนน้อมถ่อมตนเยี่ยงนี้ยังแค่พูดซ้ำคำที่เขากล่าวมาจึงทำให้เขาอยากบันดาลโทสะแต่ก็ทำมิได้

เมื่อเจียงหลีกล่าวประโยคนั้นจบจึงหันสายตามองไปยังร่างพวกคนที่แกว่งปากหาเสี้ยนกับนาง “ที่ข้าพูดไปเมื่อครู่นี้หมายถึงพวกเจ้าต่างหากล่ะ”

“เจ้าหมายความว่าอย่างไร” หัวโจกผู้นั้นเผยสีหน้าถมึงทึง เขาถูกเจียงหลียั่วโมโหได้อย่างง่ายดาย

อันที่จริงก็มิอาจโทษพวกเขาที่ความอดทนต่ำหรอก เพียงแต่สีหน้าของเจียงหลีในขณะที่กำลังพุดประโยคนั้นมันช่าง…จริงๆ

บรรดาคนที่มาหาเรื่องมองเจียงหลีด้วยสายตาดูถูกเหยียดหยามความโกรธเดือดดาลในใจปุดๆ

เหอะ นางเด็กคนนี้คิดว่าตัวเองเป็นต้นหอมจริงๆ หรืออย่างไร ถึงได้เสนอหน้ามาปากดีใส่พวกเขาอีกทั้งยังมองพวกเราราวกับมดก็มิปาน

“เด็กน้อย ที่บ้านไม่มีใครเคยบอกเจ้าหรือว่าขี้โม้โอ้อวดเกินไปมักมีจุดจบที่น่าสมเพช” คนที่มาหาเรื่องยิ้มกัดฟันกรอดๆ

เจียงหลีกลับไม่แสดงสีหน้าหวาดหวั่นดั่งที่พวกเขาคิด อีกทั้งยังพยักหน้าเคร่งขรึม “จริงด้วย ขี้โม้โอ้อวดเกินไปจะเป็นภัยโดยง่าย โดยเฉพาะอย่างยิ่งพวกที่ไร้ความสามารถแถมยังขี้โม้โอ้อวดคงมีจุดจบน่าสมเพชเป็นแน่”

“…”

“…”

พวกที่มาหาเรื่องอึ้งไปชั่วขณะ

ฝูงชนเกิดความโกลาหล

ในที่ไกลออกไปมีกลุ่มวัยรุ่นกลุ่มเล็กๆ กระจายอยู่สองสามกลุ่ม แม้พวกเขาจะไม่ได้เข้ามายืนร่วมวงได้แต่ก็กำลังให้ความสนใจเหตุการณ์ทางด้านนี้เช่นกัน

“อ้าว เป็นเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมที่ชอบแส่หาเรื่องจริงๆ ด้วย” ฉินเทียนอีในอาภรณ์สีแดงกับผองเพื่อนยืนอยู่ด้านหนึ่ง หลังจากที่เห็นเจียงหลีท่ามกลางฝูงชนใบหน้าหล่อเหลาจึงยิ้มขึ้นมาอยากสดใส

คำพูดของเขาทำให้สหายนึกสงสัยจึงอดถามมิได้ “คุณชายรอง ท่านรู้จักเด็กนั่นด้วยหรอ”

ฉินเทียนอียักคิ้วด้วยรอยยิ้มยียวน “ถือว่ารู้จัก”

“เช่นนั้นพวกเราต้อง…” พวกพ้องเสาะถาม เพียงแค่ฉินเทียนอีพยักหน้าพวกเขาก็พร้อมลงมือเพื่อจบงิ้วน้ำเน่าโรงนี้เสียที

จากนั้นฉินเทียนอีกลับหัวเราะอย่างผ่าเผย “พวกเจ้ามิต้องสนใจ เรื่องแค่นี้เจ้าเด็กนั่นสามารถจัดการได้ หากพวกเจ้าสอดมือเข้าไปยุ่ง เกรงว่าจะโดนนางบ่นเข้า

เหอะ!

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน