ราชินีพลิกสวรรค์ นิยาย บท 169

เรื่องที่เคยสัญญากับลู่เจี้ยเจียงหลีไม่คืนคำ

เมื่อนางกลับมาถึงลู่เสวียนที่ยืนนิ่งอยู่ที่เดิมถึงได้รู้ว่านางเขียนชื่อตัวเองลงไปในใบสมัครเรียบร้อยแล้ว

“เจ้าไม่กลัวพี่ชายข้าจะ…”

เจียงหลียักไหล่ไม่ยี่หระแล้วเอ่ยกับลู่เสวียนที่ทำหน้าตกใจ “ข้าเคยสัญญากับพี่ชายเจ้าว่าต้องดูแลเจ้าทุกกระเบียดนิ้ว ในเมื่อเจ้าอยากไปข้าก็ทำได้เพียงตามไปด้วยกันกับเจ้าหรือต่อให้พี่ชายเจ้าโกรธก็ยังมีเจ้าคอยรับหน้าแทนให้”

เอ่อ…

ลู่เสวียนกระตุกมุมปากตอนนี้รู้สึกผิวหนังตึงไปหมดโดยเฉพาะบริเวณก้น

“อีกสามวันต้องออกเดินทางแล้ว สองวันนี้เจ้าก็เตรียมตัวให้ดีก็แล้วกัน” เจียงหลีเอ่ยเตือน

ลู่เสวียนพยักหน้าหงึกหงักกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “คราวนี้ไม่ได้มีเพียงคนจากสถาบันไป๋หยวนของเราเท่านั้นยังมีพวกของสำนักหลิงอู่ไปด้วย เจ้าจำไว้ อย่าคลาดสายตากับข้าเด็ดขาด ข้าจะปกป้องเจ้าเอง”

“เหอะๆ” เจียงหลีหัวเราะเย้ยหยันเหมือนดูถูกเขาเล็กน้อย

เมื่อลู่เสวียนถูกกระตุ้นต่อมโมโหเขาจึงกำหมัดแน่น “อย่าลืมล่ะว่าข้าคือทายาทของจวนลู่อ๋อง”

ประโยคนี้ของเขาทำให้เจียงหลีรู้ซึ้งเป็นอย่างดี ลู่เสวียนเป็นห่วงว่านางจะถูกรังแกซึ่งจำต้องใช้สถานะของตนเองมาปกป้องนาง

เมื่อเข้าใจถึงเจตนารมณ์ของเขาเจียงหลีจึงมอบรอยยิ้มหวานให้ “ขอบใจนะ”

ลู่เสวียนเบะปาก เขามีสีหน้าเก้อเขินเล็กน้อย “ไม่ต้องขอบใจ เจ้าไม่กลัวถูกพี่ใหญ่ข้าตำหนิ ยอมไปเป่ยฝางเป็นเพื่อนข้า ข้าต้องปกป้องเจ้าเป็นธรรมดา”

…

ในขณะเดียวกันเมืองหลวงซั่งตูที่ยังคงเจริญรุ่งเรืองมีความมืดมนคืบคลานเข้ามารอบด้าน

บรรดาลูกศิษย์จากทั้งสำนักหลิงอู่และสถาบันไป๋หยวนต่างเร่งรีบรวมพลมุ่งสู่เป่ยฝาง อย่างไรเสียนี่คือพระราชโองการจากฮ่องเต้มิสามารถฝ่าฝืนได้

ที่แตกต่างกันก็คือสำนักหลิงอู่ใช้วิธีการคัดเลือกคนไป ส่วนทางสถาบันไป๋หยวนเปิดรับคนที่มาสมัครด้วยตนเอง

ณ จวนตระกูลหรง หลังจากหรงจิ่งฝึกฝนวรยุทธ์เสร็จแล้วบริเวณหน้าอกยังคงรู้สึกเจ็บแปลบเล็กน้อย ตอนนั้นพลังหมัดของเจียงหลีไม่เบาเลยจริงๆ

หรงจิ่งยกมือขึ้นกุมหน้าอกแล้วอมยิ้มกล่าวกับตนเอง “แรงของเด็กคนนี้เอาเรื่องจริงๆ”

ขณะนี้มีเงาร่างคนวูบไหวอยู่นอกประตูเขาจึงเอามือลงดวงตาจดจ่อ “มีเรื่องอะไร”

เงาคนผู้นั้นคุกเข่าลงหนึ่งข้างน้ำเสียงเคารพยำเกรงดังลอดมาจากด้านอกประตู “คุณชายขอรับ นายท่านถามว่าท่านจะมุ่งหน้าไปเป่ยฝางหรือไม่ขอรับ”

“ไม่ไป” หรงจิ่งปฏิเสธอย่างไม่คิด

คนที่คุกเข่าไม่เอ่ยอะไรอีกและกำลังรีบลุกถอยกลับไปบอกคำตอบ

แต่เมื่อเขากำลังจะขยับหรงจิ่งก็พูดขึ้นมาเสียก่อน “รอเดี๋ยว”

“คุณชายมีคำสั่งอะไรหรือขอรับ” คนที่อยู่นอกประตูหันมาและโค้งคำนับมือทั้งสองข้างกำหมัด

“ลู่เจี้ยอยู่ที่ไหน” หรงจิ่งถามเมื่อมีความคิดบางอย่างผุดขึ้นมา

ผู้คนที่อยู่นอกประตูเงยหน้าขึ้นมองร่างดั่งหิมะขาวโพลนในห้อง “ตอนนี้ไม่ทราบขอรับ ผู้ที่รับผิดชอบจับตามองคนในจวนตระกูลลู่บอกว่าไม่เห็นแม้แต่เงาของเขา ดูเหมือนว่า…” เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งถึงเอ่ยต่อ “ไม่อยู่ในจวนขอรับ”

หลังจากได้รับคำตอบนี้ดวงตาทั้งคู่ของหรงจิ่งหรี่ลงเล็กน้อย

เมื่อเขาไม่พูดคนที่อยู่ด้านนอกประตูไม่กล้าออกไปได้แต่โค้งคำนับรอคำสั่งจากเขา

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน