ราชินีพลิกสวรรค์ นิยาย บท 197

โฮกกก

โฮกกก

ในขณะเดียวกันเลี่ยเทียนซื่อและเสวียนกังกุยต่างก็แสดงพลังอำนาจ สั่นสะเทือนจนฝุ่นปกคลุมไปทั่วทั้งจวน องครักษ์ที่คอยเฝ้าดูแลอยู่ด้านนอก ก็ตกใจเหมือนกัน ต่างพากันพุ่งพรวดเข้ามา

ลู่วั่งชวนยกมือขึ้นมาห้ามเหล่าองครักษ์ที่พุ่งพรวดเข้ามา

เขามองเจียงหลี “ทำไมรึ เจ้าไม่ยินยอมที่จะเป็นลูกสาวบุญธรรมของข้าอย่างนั้นหรือ คนแก่หัวงอกอย่างข้าต้องส่งศพคนหนุ่มสาว สูญเสียลูกชายผู้เป็นที่รักไป วันนี้เห็นเจ้าฉลาดน่ารัก มีพรสวรรค์ อยากจะรับเจ้ามาเป็นลูกสาวบุญธรรมในอ้อมอกของข้า ต่อจากนี้ไปเจ้าจะไม่อยู่ในฐานะทาส แต่จะกลายเป็นคุณหนูคนโตของตระกูลลู่ ทำไมรึ เจ้าไม่เต็มใจหรือ”

“ข้า! ไม่! สน!” เจียงหลีตอบอย่างชัดถ้อยชัดคำ แต่สายตากลับจ้องไปที่ลู่เจี้ยผู้ที่สีหน้าไม่เปลี่ยนเลย

เขารู้เรื่องทั้งหมดนี้!

จนกระทั่งนางสามารถเดาได้ว่าทั่งหมดนี้ล้วนเป็นฝีมือของเขา

กลายเป็นลูกสาวบุญธรรมของนายท่านตระกูลลู่? เหอะ เช่นนั้นแล้วเขาเป็นอะไรกับนาง

“หลานลู่เจี้ย ขอคารวะท่านอา” แต่ตอนนี้ลู่เจี้ยกลับลุกขึ้นยืนอย่างไม่สนใจสายตาที่แวววาวของเจียงหลี ก้มหน้าทำความเคารพนาง

ท่านอาอย่างนั้นรึ

นางและเขาใกล้ชิดกันขนาดนี้แล้ว แต่เขากลับอยากให้นางเป็นเพียงท่านอาของเขา?

เจียงหลีเผยให้เห็นรอยยิ้มที่ประชดประชัน

“อาหลี……” เจียงเฮ่ามองน้องสาวตัวเองด้วยความสับสน สำหรับเขาแล้ว รากฐานของตระกูลลู่ไม่ได้สำคัญอะไร แต่ว่าเขาเป็นห่วงความรู้สึกที่นางมีต่อลู่เจี้ย

ถ้าหากว่าลู่เจี้ยไม่อายุสั้น แล้วอาหลีชอบ เขาเป็นพี่ชาย ก็เป็นธรรมดาที่ต้องสนับสนุนอยู่แล้ว

แต่ว่ารู้กันอยู่ว่าลู่เจี้ยมีอายุขัยที่สั้นนัก อยู่ได้ไม่ถึงอายุยี่สิบแปด เขาจะมองดูน้องสาวตัวเองกระโดดลงไปในกองไฟได้อย่างไร

สำหรับเรื่องนี้ เขาคิดว่าแผนที่นายท่านตระกูลลู่วางไว้ดีที่สุดแล้ว

หากความสัมพันธ์ของน้องสาวและลู่เจี้ยเปลี่ยนไปแล้ว นางก็จะไม่มาเป็นทุกข์เพราะความรัก ในอนาคต……นางก็จะมีที่พักพิงที่ดีกว่านี้

สายตาของเจียงเฮ่าเคลื่อนไหวเล็กน้อย มองลู่เจี้ยที่อมยิ้มเล็กน้อยอยู่ตลอด ถ้าหากว่าทั้งหมดนี้ เป็นการคิดวางแผนเพื่อเจียงหลี ข้าควรขอบคุณเขา

แกรก

มีเสียงแตกร้าวดังขึ้นมาจากพื้น

เดิมทีคือเจียงหลีเดินมาข้างหน้าหนึ่งก้าว พื้นหินหยกใต้เท้าของนางถูกนางเหยียบจนแตกละเอียด นางไม่ได้เก็บเนตรญาณสีทองสว่างไสวข้างหลังของนาง นางเดินไปหาลู่เจี้ยทีละก้าวๆ อย่างมีทักษะพรสวรรค์ที่สูงที่สุดของเมืองหนานฮวงติดตัวอยู่

“ลู่เจี้ย ใครก็อย่ามาคิดวางแผนเพ้อเจ้อให้กับข้า!” เจียงหลีจ้องมองใบหน้านั้นของเขา แล้วพูดคำพูดนี้ออกมาจากปาก

ลู่เจี้ยเงยหน้ามองนาง ไม่พูดอะไรอยู่ครู่ใหญ่

ร่างหนึ่งสูง ร่างหนึ่งเล็ก ต่างคุมเชิงกันและกัน จ้องมองตากัน แต่กลับไม่ได้มองด้วยความรักใคร่เหมือนเมื่อก่อน มีเพียงการปะทะกันอย่างดุเดือด

“ไม่ใช่การวางแผน” ในที่สุดลู่เจี้ยก็เปิดปากพูด

เขาก้าวเท้ามาข้างหน้าหนึ่งก้าว ทำให้ทั้งสองใกล้กันมากขึ้น ในสายตาที่ซักถามของเจียงหลี ตอบอย่างช้าๆ “เจ้าต้องการฐานะนี้ สักวันเจ้าจะเข้าใจว่าข้าทำอะไรอยู่”

นี่คือคำตอบของเขาหรือ

เจียงหลียิ้มอยากเยือกเย็น “ลูกสาวบุญธรรมอย่างนั้นรึ พวกท่านอยากจะรับก็รับไปสิ” พูดจบ นางก็เก็บเนตรญาณด้านหลังของนาง เปลี่ยนตัวเองเป็นภาพมายาแล้วพุ่งออกนอกจวน

“อาหลี!” เจียงเฮ่าตกใจ หันหลังจะตามไป

“เจียงเฮ่า” ในเวลานี้ ทันใดนั้นลู่เจี้ยก็ส่งเสียงเรียกเขา

เจียงเฮ่าหันมามองลู่เจี้ย

ลู่เจี้ยพูดแค่ว่า “พูดให้นางยอม เจ้าก็หวังให้นางได้ทุกอย่างที่ดีที่สุดใช่ไหม”

เจียงเฮ่าหรี่ตา สีหน้าเคร่งเครียด พยักหน้าแล้วหันตัวกลับออกไป

ในจวน เหลือเพียงคนตระกูลลู่

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน