ราชินีพลิกสวรรค์ นิยาย บท 199

“ลู่เจี้ย ในที่สุดเจ้าก็ยอมออกมาแล้วรึ เก็บไว้ในใจมามากกว่ายี่สิบปี เจ้าคงลำบากมากสินะ”

ในตอนที่คำกล่าวประณามมาถึงจวนหรง หรงจิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วยิ้มกับตัวเอง เหมือนเหตุการณ์ในวันนี้ เขารอคอยมานานแล้ว

อาเฉวียนเข้ามา ยืนอยู่ห่างๆ แล้วโค้งคำนับ พูดว่า “องค์ชาย นายท่านเรียนเชิญขอรับ”

ดวงตาที่ใสแจ๋วของหรงจิ่ง ปรวนแปรนิดหน่อย ส่ายหัวอย่างเลี่ยงไม่ได้ เขาไม่ได้ขยับ เพียงแต่พูดกับอาเฉวียนว่า “เจ้าไปบอกนายท่าน ศึกครั้งนี้เป็นศึกระหว่างตระกูลลู่และราชสำนัก ตระกูลที่มีอำนาจตระกูลใดเข้าไปยุ่ง ก็จะมีแต่ต้องแหลกเป็นผุยผง ข้ามีทางเลือกเพียงสองทาง ทางเลือกแรกก็คือจงรักภักดีต่อราชสำนัก ถ้าหากราชสำนักชนะ ตระกูลหรงก็จะสูงขึ้นไปอีก แต่ท้ายที่สุดก็เป็นชะตากรรมที่ตระกูลลู่ยากจะหลีกเลี่ยง ทางเลือกที่สองคือสนับสนุนตระกูลลู่ ถ้าตระกูลลู่ชนะ ตระกูลหรงก็เป็นขุนนางที่ร่วมสถาปนาประเทศ มีอำนาจและอิทธิพลที่ยิ่งใหญ่”

“ถ้าหากว่าตระกูลหรงของข้าไม่อยากอยู่ข้างใครเลยล่ะ” ทันใดนั้น นอกประตูก็มีเสียงที่น่าเกรงขามดังขึ้น

อาเฉวียนได้ยินเสียงของคนๆ นี้ ก็ตกใจขึ้นมา โค้งคำนับมากกว่าเดิม แล้วถอยหลังไปสองก้าวอย่างเงียบๆ

หรงจิ่งไม่แปลกใจเลยสักนิด เขาสบตากับชายวัยกลางคนที่อยู่ในสวนผ่านหน้าต่าง แล้วก้มหน้าช้าๆ “ท่านพ่อ”

“เหอะ เจ้าก็เป็นคนตระกูลหรง แต่กลับไม่คำนึงถึงผลได้ผลเสียของตระกูลหรงเลยรึ” ในน้ำเสียงของหรงเทียนเผิงเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

หรงจิ่งอมยิ้มเล็กน้อย โดนท่านพ่อต่อว่าก็ไม่ได้รู้สึกอะไรเลยสักนิด หลังจากรอให้หรงเทียนเผิงพูดจบ เขาถึงจะเปิดปากพูด “ก็เพราะว่าข้าเป็นคนตระกูลหรง ถึงได้ไม่แกว่งเท้าหาเสี้ยน”

คำพูดนี้ ทำให้หรงเทียนเผิงแววตาดุดันขึ้นมา พูดอย่างไม่ยอมว่า “ถึงแม้ว่าตระกูลลู่จะมีรากฐานมั่นคง แต่ก็ไม่ต่างกันกับตระกูลหรงของพวกเรา เป็นตระกูลเก่าแก่ เพราะเหตุนี้ตระกูลลู่ตอบโต้ได้ แล้วตระกูลหรงของข้าตอบโต้ไม่ได้รึ”

หรงจิ่งมองต่ำ “ศึกครั้งนี้ตระกูลลู่ได้เตรียมการไว้หมดแล้ว ไม่ว่าจะเป็นจังหวะโอกาสที่เหมาะสม สถานที่ที่เหมาะสม และความสมัครสมานสามัคคีของคน ได้โอกาสแล้ว ก็เป็นธรรมดาที่จะตอบโต้ได้”

“เช่นนั้นตามที่เจ้าพูด ตระกูลหรงของข้าก็ต้องเก็บตัวต่อไป อดทนไว้อย่างนั้นหรือ” ในคำพูดประโยคนี้ของหรงเทียนเผิงเต็มไปด้วยความไม่ยินยอม

ตำแหน่งฮ่องเต้ในใต้หล้านั้น ใครบ้างจะไม่อยากได้

“อย่างน้อยในตอนที่ลู่เจี้ยยังอยู่ ก็ตอบโต้ไม่ได้” หรงจิ่งพูดอย่างเย็นชา

“ลู่เจี้ยรึ คนที่เจ็บป่วยและอ่อนแอคนนั้นน่ะหรือ” ในน้ำเสียงของหรงเทียนเผิงเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม

หรงจิ่งยิ้มเล็กน้อย ไม่ได้อธิบายอะไรอีก

แต่ว่าหรงเทียนเผิงพูดอย่างไม่ตายใจว่า “เจ้าถูกยกย่องว่าเป็นองค์ชายอันดับที่หนึ่งในใต้หล้า แล้วยังจะกลัวคนป่วยที่อ่อนแออย่างนั้นหรือ”

“ท่านพ่อก็รู้ ข้าไม่ได้มีจุดประสงค์เช่นนั้น” หรงจิ่งกลับไม่ยอมรับวิธีการยั่วยุนี้

หรงเทียนเผิงโกรธมาก ถกแขนเสื้อแล้วด่า “ไม่รู้ว่าข้าไปทำเวรทำกรรมอะไรไว้จริงๆ ถึงได้มีลูกที่เย็นชาไร้ความรู้สึกแบบนี้! อย่าลืมล่ะว่าเจ้าก็แซ่หรง!”

หรงจิ่งเงยหน้ากลอกตาที่ใสแจ๋วมองมา

อยู่ดีๆ หรงเทียนเผิงก็รู้สึกหนาวเหน็บในใจจากการที่เขามอง เหมือนกับโดนน้ำเย็นสาดใส่อย่างไรอย่างนั้น “จิ่งเอ๋อร์ ทำเพื่อพ่อ……”

เหมือนว่าเขาจะทำให้สถานการณ์คลี่คลายลง แต่เห็นหรงจิ่งหันตัวไปอย่างไม่สนใจ เขาพูดออกมาด้วยความโกรธ “ศึกครั้งนี้ เจ้าคิดว่าใครจะชนะ”

หรงจิ่งหยุดเดิน แต่ไม่ได้หันกลับมา เพียงแต่พูดด้วยน้ำเสียงที่แน่วแน่ว่า “ตระกูลลู่” แล้วก็หายไปจากตรงข้างหน้าหน้าต่าง

ตระกูลลู่……

หรงเทียนเผิงมองส่งลูกชายด้วยสีหน้าสับสน สุดท้ายก็ทำได้แค่จากไปด้วยความโกรธ

……

ในราชวงศ์โฮ่วจิ้น ไฟสงครามเกิดขึ้นทุกด้าน แม่ทัพและเหล่าทหารก่อกบฏแบบไม่ทันให้ตั้งตัว เหล่าทหารทั้งหมดตกอยู่ในความทุกข์ยากลำบาก

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน