ราชินีพลิกสวรรค์ นิยาย บท 225

เจียงหลีผู้ที่ทิ้งเจียงเฮ่าและลู่เสวียน พามู่ชิงเกอเดินเล่นไปรอบๆ ในป่าหิน ดูเหมือนว่านางไม่สนใจเบาะแสภารกิจของการสอบวัดผลเลย

มู่ชิงเกอก็ปล่อยนางไป เดินเล่นเรื่อยเปื่อยตามหลังนาง

“ที่นี่น่าจะไม่มีใครมารบกวนเราแล้ว” เจียงหลีมองไปรอบๆ และยิ้มอย่างพอใจหลังจากแน่ใจว่าสถานที่แห่งนี้ไม่มีใครสามารถเข้าถึงได้

มู่ชิงเกอมองไปยังสถานที่ที่นางเลือก ซึ่งอยู่ในส่วนลึกของป่าหินอันแปลกประหลาดนี้

เสาหินที่เกิดขึ้นจากกองพะเนินของหิน หนาแน่นราวกับป่า ซึ่งดูแปลกตาและคาดเดาไม่ได้ ก้อนหินทรงกลมด้านบนเสาหิน มีสีแตกต่างกันไป โดยที่ไม่รู้ว่าหมายถึงอะไร

สถานที่ที่เจียงหลีเลือกคือลานกว้างทรงกลมที่ล้อมรอบด้วยเสาหิน

ลานกว้างเว้าลงเล็กน้อย ขั้นบันไดด้านในเหมาะสำหรับคนนั่งพอดี

“มา เรามานั่งกันเถอะ” เจียงหลีกวักมือเรียกมู่ชิงเกอ เดินนำไปยังลานกว้างทรงกลมและนั่งลงด้วยตัวเอง

มู่ชิงเกอก้าวไปข้างหน้า เดินเข้าไปหานาง ปล่อยพลังที่ไร้รูปร่างออกจากมือ และลอยขึ้นกลางอากาศ ก่อนจะระเบิดออกไป พลังนั้นเปิดออกราวกับร่มที่ปกคลุมพื้นโลกแห่งนี้

เจียงหลีเห็นการเคลื่อนไหวในมือนางและดวงตาสว่างวาบ “เจ้าปิดกั้นพื้นที่นี้หรือ”

มู่ชิงเกอพยักหน้า “เช่นนี้จะไม่มีใครบุกเข้ามาขัดขวางการรำลึกความหลังของเราโดยไม่ได้ตั้งใจแล้ว”

“เป็นเช่นนี้แหละดีที่สุด! ” รอยยิ้มของเจียงหลีสดใสไร้ใครทัดเทียม

ขณะนี้ การสอบวัดผลทั้งหมดทั้งมวลถูกนางทิ้งไว้ข้างหลังชั่วคราว สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการพูดคุยกับมู่ชิงเกอเกี่ยวกับประสบการณ์ของพวกนางหลังจากแยกจากกัน

“เจ้าไม่กังวลเกี่ยวกับการสอบหรือ” มู่ชิงเกอพูดติดตลกเมื่อเห็นนางดูเฉยเมย

เจียงหลียิ้มอย่างมั่นใจ “กลัวอะไรเล่า ไม่ใช่ว่ามีเวลาเจ็ดวันหรือ ให้พวกเขาต่อกันสู้ก่อน ไม่ได้เหนือกว่าบ่าหนักกว่าแรงอะไรกับการที่ข้าออกไปกำจัดคนไม่กี่คน แล้วแย่งคะแนนสะสมเท่านั้นก็สิ้นเรื่อง”

มู่ชิงเกอหัวเราะ เจียงหลียังคงเป็นเจียงหลีคนเดิม เต็มไปด้วยความมั่นใจในตัวเองและความหยิ่งผยองที่ไม่มีใครเบื่อได้เลย

ทั้งสองนั่งลงบนพื้น มู่ชิงเกอยกมือขึ้นและโบกมือไปมา สุราชั้นดีสองสามไหตกลงบนพื้นระหว่างพวกเขาทั้งสอง “ดื่มสักหน่อยไหม” นางมองและยิ้มให้เจียงหลี

ดวงตาของเจียงหลีเป็นประกาย รีบคว้าไหสุรา เปิดและสูดดมกลิ่นลึกๆ ทันใดนั้น ดวงตาของนางก็สว่างขึ้นก่อนจะก็ร้องว่า “นี่คือสุราแห่งอูกั๋วนี่!” นางจะลืมสุราชั้นดีของบ้านเกิดได้อย่างไร

มู่ชิงเกอพยักหน้าแกมยิ้ม

ตั้งแต่ตอนที่นางออกตามหาเจียงหลี นางพกสุราของอูกั๋วติดตัวไปด้วยตลอด เพื่อรอวันที่นางจะได้ดื่มกับเจียงหลีอีกครั้ง

“หอมมาก! ข้าคิดถึงรสชาติของบ้านเกิดของข้าจริงๆ” เจียงหลีสูดหายใจลึกๆ ใบหน้าเล็กๆ เต็มไปด้วยความมึนเมา

มู่ชิงเกอที่จดจ่ออยู่กับนางอยู่ตลอด เมื่อเห็นสีหน้าของนาง ความรู้สึกผิดก็ปรากฏในดวงตาอันแจ่มชัด หากไม่ใช่เพราะนาง เจียงหลีจะไม่พเนจรห่างไกลจากโลกเดิม ยิ่งไปกว่านั้นจะไม่ตกอยู่ในสภาพนี้ด้วย

นางรู้สึกผิด สงสาร ทำให้รอยยิ้มบนมุมปากของมู่ชิงเกอค่อยๆ หยุดชะงัก

“ยอดเยี่ยมเหลือเกิน!” เมื่อจิบสุราไปหนึ่งอึก เจียงหลียกมือขึ้นเช็ดสุราออกจากมุมปาก อดไม่ได้ที่จะอุทาน พอหันไปนางก็พบกับดวงตาที่เปลี่ยนไปเล็กน้อยของมู่ชิงเกอ จึงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะแล้วด่าทอ “เจ้าอย่ามองข้าด้วยสายตาที่น่าขนลุกแบบนี้ได้หรือไม่”

มู่ชิงเกอรู้สึกขบขันเพราะนาง จากนั้นมองนางอย่างจริงจัง “เจียงหลี ข้าจะพาเจ้ากลับบ้าน”

กลับบ้าน!

เจียงหลีตะลึง รอยยิ้มอันสดใสที่มุมปากค่อยๆ จางลง

สายตานางคล้อยลง ใช้นิ้วมือจับปากไหสุราไว้ เขย่าไหสุราเบาๆ ภายใต้การเคลื่อนไหวที่คุ้นเคย มู่ชิงเกอดูเหมือนจะมองเห็นเจียงหลีในอดีต จักรพรรดินีที่เป็นความภูมิใจของผู้คน

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน