ราชินีพลิกสวรรค์ นิยาย บท 249

เจียงหลีคาดไม่ถึงว่าวันหนึ่งตัวเองจะมาร้องไห้ขี้มูกโป่งในอ้อมกอดของลู่เจี้ย อีกทั้งตอนท้ายยังให้เขาประคองกอดกลับห้องอีก

เจียงหลีนั่งไขว่ห้างบนเตียงของลู่เจี้ย เหม่อมองกระถางกล้วยไม้ที่อยู่ข้างเตียงด้วยดวงตาแดงก่ำและอยู่ในห้วงอารมณ์เศร้าหมอง

อาจจะกล่าวได้ว่าหลังจากนางกลับชาติมาเกิดในโลกใบนี้ ความปรารถนาอันแรงกล้าที่สุดคือการได้กลับไปหามู่ชิงเกอ

แล้วตอนนี้ล่ะ

กลับทิ้งโอกาสของตัวเองที่จะได้กลับไปกับมู่ชิงเกอเสียแล้ว

“เสียใจหรือ” ลู่เจี้ยนั่งลงข้างนางพร้อมกับเอ่ยถามเสียงแผ่วเบา

เจียงหลีส่ายหน้าช้าๆ เพียงแต่ในสายตาไร้ซึ่งแสงสว่างแห่งอนาคต ท่าทางนางเช่นนี้ทำเอาลู่เจี้ยนึกสงสารแต่ลึกๆ ก็แอบดีใจที่นางไม่ได้จากเขาไปไหน

เขาหลุบสายตาต่ำปกปิดความเห็นแก่ตัวของตน

ลู่เจี้ยประชดตัวเองในใจ ลู่เจี้ยเอ๋ยลู่เจี้ย รู้ทั้งรู้ว่าเจ้ามีชีวิตได้อีกไม่นาน ใยกลับเห็นแก่ตัวหวังให้นางเคียงข้างกายอยู่ทุกเมื่อเชื่อยาม ทั้งยังหวังให้นางเกี่ยวดองกับตระกูลลู่อีก

บางครั้งลู่เจี้ยมิอาจแยกแยะได้ชัดเจน เขาอุตส่าห์ทำทุกหนทางเพื่อให้เจียงหลีเข้ามาในตระกูลลู่ เพื่อให้นางคุ้มครองตระกูลลู่ในวันข้างหน้า ด้วยเหตุนี้สามารถพิสูจน์ระหว่างเขากับนางเคยมีความเกี่ยวข้องกัน

คนตายเสมือนดั่งตะเกียงที่มอดดับ เขาไม่อยากให้เจียงหลีลืมเขาอย่างรวดเร็วในยามที่เขาจากไปแล้ว

เช่นนั้นเขาจึงเห็นแก่ตัวทำทุกวิถีทางเพื่อไม่ให้เจียงหลีลืมเขาลง!

“ลู่เจี้ย” จู่ๆ เจียงหลีก็เอ่ยเรียกชื่อเขา

ลู่เจี้ยเก็บซ่อนความสับสนไว้ในใจแล้วหันมามองนาง “หืม”

“ข้าทรมานจังเลย” เจียงหลีพูดพลางโถมร่างใส่เขา

ลู่เจี้ยประหม่าในใจรีบเอ่ยถาม “เจ้าป่วยอีกแล้วหรือ”

เจียงหลีกะพริบตาปริบๆ ปีนป่ายบนร่างกายของชายหนุ่ม “ใช่น่ะสิ ข้าป่วยแล้วเจ้าต้องช่วยข้าคลายความเจ็บปวด”

เมื่อได้ยินคำพูดของนางแววตาลู่เจี้ยก็จมดิ่ง รู้ดีนางแค่โกหกเพื่อเอยากอาเปรียบเขาเท่านั้น แม่นางผู้นี้นี่ เมื่อครู่ยังเสียใจที่ต้องจากกับสหายอยู่เฉย เผลอนิดเดียวก็บังอาจลักกินเต้าหู้เขาจนได้!

ทันใดนั้นลู่เจี้ยถูกผลักอย่างแรงจนล้มลงบนฟูกนอนโดยไม่ทันตั้งตัว

แต่ผู้มาดร้ายกลับถือโอกาสนี้ปีนคร่อมทับร่างของเขา มิให้เขาได้ขัดขืน

“ลงมา!” ลู่เจี้ยเอ่ยเสียงเรียบ

เจียงหลีกลับไม่สนใจ นางหยิบหยกขาวออกมาจากลำคอของนางแล้วแกว่งไปมาตรงหน้าเขา “เจ้าทำได้อย่างไร”

“…” ลู่เจี้ยไม่ปริปากพูด

“เจ้าอย่าคิดว่าข้าไม่รู้ จี้หยกนี้ไม่ได้เป็นชิ้นเดียวกัน” จู่ๆ เจียงหลีรู้สึกตระหนกใจ

ผู้ชายคนนี้ไม่ว่าจะทำอะไรต้องปิดบังขนาดนี้เชียวหรือ

“เพื่อเก็บพลังพวกนั้นเอาไว้ในจี้หยก เจ้าต้องทรมานตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่าใช่หรือไม่” เจียงหลีจี้ถาม

“เปล่า” ลู่เจี้ยเอ่ยตอบ

เจียงหลีมองเขาอย่างกลุ้มใจและบังคับให้เขาเผชิญหน้ากับตนเอง “คนบ้า ดีกับข้าขนาดนี้เพราะอยากให้ข้าไม่มีวันลืมเจ้าใช่หรือไม่”

แววตาเจียงหลีวูบไหวเล็กน้อย ลู่เจี้ยขำออกมา “หลีเอ๋อร์ฉลาดจริงๆ”

“เรียกข้าว่าท่านอา” เจียงหลีเอ่ยอย่างเกรี้ยวกราด

ลู่เจี้ยยิ่งหัวเราชอบใจ “ได้ ท่านอา เช่นนั้นท่านอาลงไปจากตัวของเจี้ยได้หรือไม่ ท่าทางเยี่ยงนี้ดูมิสำรวมนัก”

“เจ้าฝันไปเถอะ!” เจียงหลีสบถเสียงเย็นแล้วโน้มศีรษะลงไปขบเม้มริมฝีปากของเขาอย่างรุนแรง

นี่ไม่เรียกว่าจูบแต่เรียกว่ากัดเพื่อเอาคืนต่างหากล่ะ!

เจียงหลีขบกัดรุนแรงเพราะนางโกรธลู่เจี้ย ไม่ว่าอะไรก็แบกรับเองทุกอย่าง นางเกลียดตัวเองที่ไร้ประโยชน์ รู้แก่ใจว่าลู่เจี้ยมีชีวิตได้อีกไม่นาน นางก็ได้แต่มองเขาที่เวลาเหลือน้อยลงไปทุกวัน

“ลู่เจี้ย เจ้ามอบตัวเองให้ข้าเถอะ”

ระหว่างริมฝีปากยังแตะกันจู่ๆ เจียงหลีก็พึมพำประโยคนี้ออกมา

ลู่เจี้ยซึ่งอยู่ภายใต้การนำของนางหลังจากได้ยินคำนี้กลับเบิกตาโตแล้วผลักนางออกจากตัวเอง “หลีเอ๋อร์เจ้าบ้าไปแล้ว!”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน